Η ΦΑΡΜΑΚΟΓΛΩΣΣΑ: Τι είναι αυτό που μας ενώνει???

Βλέποντας μια οποιαδήποτε αμερικάνικη ταινία θα διαπιστώσει εύκολα κανείς, πως η παρουσία της σημαίας των Η.Π.Α. στα πλάνα είναι έντονη. Δεν υπάρχει ταινία που να μην την δεις έστω και μια φορά. Η σχέση των Αμερικάνων με την σημαία τους είναι σχεδόν παθολογική.

Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα να αποκωδικοποιήσω αυτό το «χόμπι» μήπως και καταλάβω τι συμβαίνει. Έβαλα λοιπόν κάτω όσα ξέρω και κατέληξα στο εξής.

Αυτός ο λαός δεν έχει κοινές ρίζες. Η Αμερική, οι Η.Π.Α. για να γίνω ποιο σαφής, δημιουργήθηκαν από εκατομμύρια ανόμοιους ανθρώπους που συγκεντρώθηκαν εκεί από κάθε γωνιά της γης. Ένα το κρατούμενο.

Πιστεύουν στον Θεό, «in God we trust» αλλά αν μπεις στη διαδικασία να βρεις το Θεό και τα παρακλάδια του, θα χαθείς. Άρα ούτε η κοινή θρησκεία είναι αυτή που τους ενώνει.

Όσο για τη γλώσσα; Μπορεί η συντριπτική πλειονότητα να μιλάει την αμερικάνικη εκδοχή της αγγλικής, όμως ένα επίσης τεράστιο κομμάτι μιλάει ισπανικά. Αν πάλι εστιάσουμε πιο κοντά στις τοπικές κοινότητες τότε η κατάσταση γίνεται Βαβέλ.

Από το σχολείο θυμάμαι ότι για να χαρακτηριστεί ένας λαός ως έθνος πρέπει να συντρέχουν τρεις λόγοι. Να έχει κοινή καταγωγή, θρησκεία και γλώσσα. Στην περίπτωση της υπερδύναμης αυτό δεν ισχύει.

Τι είναι λοιπόν αυτό που τους ενώνει; Η Αστερόεσσα. Η σημαία με τις λευκές και κόκκινες γραμμές και τα αστέρια στο μπλε φόντο. Αν κάποιος ζει στις Η.Π.Α., απ’ όπου κι αν προέρχεται, σε ότι Θεό κι αν πιστεύει, ότι και να κουβαλάει στο κεφάλι του, όταν βλέπει τη σημαία του βρίσκει ένα σημείο αναφοράς.

Και ερχόμαστε στην Ελλάδα. Στο λίκνο της Δημοκρατίας, την πατρίδα των φιλοσόφων, τη χώρα που γέμισε με φως όλο το σύμπαν… Εμάς, τι μας ενώνει;

Η γλώσσα; Αυτή, από τη μέρα που ορισμένοι άρχισαν να πειραματίζονται μαζί της, με αποκορύφωμα τον μακαρίτη τον Ράλλη, έχει γίνει λάστιχο. Αν βάλεις στο ίδιο τραπέζι έναν παππού 80 ετών, έναν άλλο 60, έναν τρίτο 30 ετών και ένα πιτσιρίκι 10, μπορεί και να μην συνεννοηθούν ποτέ. Το πιτσιρίκι δε, μπορεί και να μην γνωρίζει να γράφει με ελληνικούς χαρακτήρες γιατί από το πολύ greeklish ξέχασε αυτά που του μάθανε.

Η ιστορία; Δεν θα πω γι αυτά που βλέπουμε κάθε χρόνο στις παρελάσεις που τα πιτσιρίκια δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Και στην ιστορία, τα πειράματα είναι απίστευτα. Κάθε λίγο και λιγάκι μας σκάει ένας προοδευτικάριος και μας αλλάζει τα φώτα.

Και ο λαός του «μέτρου» έχει μείνει να αναρωτιέται αν ο Μεγαλέξανδρος ήταν σφαγέας ή εκπολιτιστής, αν ο Αχιλλέας κουνούσε την αχλαδιά, αν είμαστε απόγονοι των Ελ και πόσο «Τούρκοι» είμαστε μετά τα 400 χρόνια.

Κοινώς, δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε.

Η θρησκεία; Σύμφωνα με τις στατιστικές είμαστε οι πιο συχνά εκκλησιαζόμενοι πολίτες της Ευρώπης. Μπορεί. Πάντως εγώ όποτε πηγαίνω στην Εκκλησία ο μέσος όρος είναι άνω των 50 ετών. Είναι οι πιστοί της παράδοσης που θέλει «την αλεπού σαν γεράσει να καλογερεύει».

Η Εκκλησία δε, σαν φορέας έχει αποπροσανατολιστεί. Πότε γίνεται ένας φιλανθρωπικός οργανισμός, πότε θυμάται πως το μόνο που την νοιάζει είναι η ψυχή μας, πότε πότε κυνηγάει κανένα εβραιομασώνο, το Χάρρυ Πότερ, τον Αντίχριστο και τον ΑΜΚΑ και ενίοτε χαράζει εξωτερική πολιτική.

Και ερχόμαστε στη σημαία. Για να ασχοληθούμε εμείς εδώ με τη σημαία, πρέπει ή κάποιος Αλβανός να γίνει σημαιοφόρος στην παρέλαση ή κάποιος αναρχικός να την κάψει σε πορεία. Κατά τα άλλα, στις επετείους την σηκώνουν ένας στους πέντε και πολλές φορές οι άλλοι τέσσερις στραβομουτσουνιάζουν γιατί φοβούνται ότι ο γείτονας είναι κρυφο-χρυσαυγίτης.

Δεν μας βρίσκεις πουθενά.

Και αναρωτιέμαι, υπάρχει κάτι σε αυτή τη χώρα που μας ενώνει; Έχουμε σημείο αναφοράς; Να πούμε ρε παιδί μου πως είμαστε έντεκα εκατομμύρια νοματαίοι σε αυτή τη γωνιά του κόσμου που σφαζόμαστε όλη μέρα αλλά όταν δούμε «αυτό» βαράμε προσοχές. Όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά, να το νιώθουμε, να το αναγνωρίζουμε.

Πολύ φοβάμαι πως όχι. Μας έχουν μετατρέψει σε μια αγέλη αρπακτικών που ζει με μόνο στόχο την επιβίωση. Μας έμαθαν να μην αγαπάμε την πατρίδα μας αλλά τον εαυτό μας. «Σκότωσαν» το «εμείς» του Μακρυγιάννη και μας φόρεσαν το «εγώ».

Μας απομάκρυναν από τις ρίζες μας, σκοτώνουν τη γλώσσα μας, μας ξαναγράφουν την ιστορία μας. Κι εμείς τι κάνουμε; Προσπαθούμε να ζήσουμε, να επιβιώσουμε, αγνοώντας αυτά που γίνονται για εμάς χωρίς εμάς .

Ρε γαμώτο δεν μας αξίζει αυτό!