Ιστορικές Μπάντες: Deep Purple

Εισαγωγή

Οι Purple χωρίς αμφιβολία, ήταν η πιο speed μπάντα στις αρχές της δεκαετίας του 70 με τον Blackmore να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο αξιόλογους κιθαρίστες και αν δεν είναι υπερβολή, θα πω ανάμεσα και στους πιο ταχείς.

---

"Nobody gonna beat my car, I'm gonna race it to the ground"

---

Αν υποθέσουμε ότι οι 'Πατέρες του heavy metal' είναι τρεις (Led Zeppelin, Black Sabbath & Deep Purple), οι Purple είναι μάλλον η λιγότερο γνωστή μπάντα. Δείτε πώς έχει το πράγμα: Οι Purple, παρ’ όλο που το πρώτο τους album το έκαναν πριν από τους Zep και τους Sabbath, έφθασαν στη σκηνή λίγο μετά απ’ αυτούς. Απέκτησαν όμως τον τίτλο 'heavy metal gods', όταν κυκλοφόρησαν το In Rock, που ήρθε σχεδόν με τα ντεμπούτα των Zep & Sabbath. Πάντως, οι Purple ήταν κάτι διαφορετικό και νομίζω ότι ο τίτλος 'heavy metal', δεν τους ταιριάζει ακριβώς. Δεν τους πάει “γάντι” που λέμε. Οι Zep μπορεί να βασίλευαν μέσα στα Επικά και Μυστικιστικά τους αριστουργήματα και οι Sabbath να μας ταξίδευαν μέσω Iommi σε gothic ατμόσφαιρες, αλλά οι Purple ήταν μεν μία rock μπάντα, με τη διαφορά ότι διέθεταν speed. Χωρίς αμφιβολία, ήταν η πιο speed μπάντα στις αρχές της δεκαετίας του 70 με τον Blackmore να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο αξιόλογους κιθαρίστες και αν δεν είναι υπερβολή, θα πω ανάμεσα και στους πιο ταχείς.

Από την άλλη μεριά όμως, έρχεται μια σοβαρή αντίρρηση: Οι Purple είναι μία μπάντα με περιορισμένο ύφος. Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα τους albums που είχαν αποχρώσεις flower-power αλλά και prog-rock, όλα τα υπόλοιπα κινήθηκαν σε ένα ύφος που δεν είχε και πολύ ενδιαφέρον. Και στο κάτω-κάτω, οι μπάντες του heavy metal (αν μιλάμε γι’ αυτό), δεν τείνουν συνήθως να πειραματίζονται πολύ. Αααααααα……. Ποιος μίλησε; Ένας είσαι; Πολλοί είστε; Εδώ σας έχω: Οι Purple λοιπόν αγαπητοί μου αντιρρησίες, ήταν μία μπάντα που έκανε πειραματισμούς! Αν όχι all the time, πάντως έκανε. Έκανε από κλασσικά περάσματα μέχρι gospel (Child In Time) και country-rock (Anyone's Daughter). Εντάξει, δεν το έκαναν σε όλα τους τα albums, αλλά είχαν τη συνείδηση του γεγονότος. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που οι Gillan & Glover έφυγαν από τους Purple. Προτιμούσαν τους πειραματισμούς και το prog αντί να ηχογραφούν όλη την ώρα το ίδιο και το ίδιο album. Δεν κράτησαν πολύ μετά από αυτή την αποχώρηση και βάφτιζαν τις συνεχείς ανακατατάξεις στη σύνθεσή τους, “παραιτήσεις”. Έκαναν μερικά reunions στα μέσα του 80 και σε κάποια απ’ αυτά, δεν ήταν ο Gillan και σε κάποια άλλα απ’ αυτά, δεν ήταν ο Blackmore. Πάντως, είτε ανήκετε στους φαν, είτε στους αντιρρησίες, να με συμπαθάτε γι’ αυτό που θα γράψω, αλλά Deep Purple χωρίς Gillan & Blackmore ίσον ΤΙΠΟΤΑ!!! Οι αλλεπάλληλες λοιπόν ανακατατάξεις στη σύνθεσή τους είναι στην κυριολεξία ένας μαραθώνιος, αλλά αξίζει –τουλάχιστον ως ένα σημείο- να τις παρακολουθήσουμε. 

*** ΣΥΝΘΕΣΗ 1: (Μάρτιος 1968 - Ιούνιος 1969)

Δημιουργήθηκαν στα 1968 στην Αγγλία, με αρχική σύνθεση τους:
* Jon Lord (9 Ιουνίου 1941, Leicester – πλήκτρα)





Αξιοσέβαστο συνθετικό ταλέντο. Εκτός από τους Deep Purple (τους οποίους εγκατέλειψε οριστικά το 2002), συνεργάστηκε επίσης και με τους Whitesnake, Paice, Ashton & Lord, Artwoods & Flower Pot Men.

* Ian Paice (29 Ιουνίου 1948, Nottingham - τύμπανα)





Αριστερόχειρας ντράμερ, επηρεασμένος βαθιά από τον Buddy Rich.

* Ritchie Blackmore (14 Απριλίου 1945 - κιθάρα)





Μοναδικός στο στυλ του και ….ταχύτατος! Άλλες μπάντες: Rainbow & Blackmore's Night.

* Nick Simper (1946, μπάσο) Δυστυχώς δεν έχω άλλες πληροφορίες.

* Rod Evans (19 Ιανουαρίου 1947, Berkshire - φωνή)





Καλή φωνή, αλλά μόνο για τα progressive & pop albums της μπάντας.

*** ΣΥΝΘΕΣΗ 2: (Ιούνιος 1969 – Ιούνιος 1973 & Απρίλιος 1984 – Δεκέμβριος 1989)

* Ian Gillan (19 Αυγούστου 1945 London - φωνή),





Ήρθε στους Purple από τους Episode Six, αντικατέστησε τον Evans και τους έδωσε hard rock ώθηση. Τραγούδησε το ρόλο του Ιησού στην όπερα Jesus Christ Superstar του Andrew Lloyd Webber και πέρασε για λίγο (1983) από τους Black Sabbath. Θεωρείται ότι είναι (είναι δηλαδή) από τις καλύτερες φωνές της rock μουσικής με πολύ μεγάλο φωνητικό εύρος.

* Roger Glover (30 Νοεμβρίου 1945, Wales – μπάσο & πλήκτρα)





Είναι επίσης τραγουδοποιός και παραγωγός δίσκων. Όπως ο Gillan, έτσι κι αυτός ήρθε από τους Episode Six και αντικατέστησε τον Simper στο μπάσο.

*** ΣΥΝΘΕΣΗ 3: (Αύγουστος 1973 – Απρίλιος 1975)

* David Coverdale (22 Σεπτεμβρίου 1951, Saltburn-by-the-Sea - φωνή)





Ο αντικαταστάτης του Gillan που έφερε στη μπάντα μία blues πνοή και αργότερα, φορμάρισε τους Whitesnake. Απλά, μία καλή φωνή!

* Glenn Hughes (21 Αυγούστου 1952, Staffordshire – μπάσο & φωνή)





Είναι γνωστός και από τη φωνητική του θητεία στους Black Sabbath στα μέσα της δεκαετίας του 80.

*** ΣΥΝΘΕΣΗ 4: (Ιούλιος 1975 – Ιούλιος 1976)

Λοιπόν ξέρετε κάτι; Έφυγε ο Gillan ήρθε ο Coverdale, το κατάπιαμε. Έφυγε ο Glover ήρθε ο Hughes, το κατάπιαμε. Το να φύγει όμως ο Blackmore, εεεε δεν είναι Deep Purple αυτοί! Συγνώμη δηλαδή, αλλά αυτή η μπάντα είναι άλλη!!! Ε μα, μας τρελάνανε με τα αρκετά και κουραστικά (γι’ αυτούς) “φύγε ‘συ, έλα ‘συ”, που κρίνω ότι είναι αρκετά κουραστικά (για μένα) να τα αναφέρω. Έτσι στα γρήγορα, θα αναφέρω μερικά ονόματα που πέρασαν από τους Purple. Airey (πλήκτρα) Turner (φωνή), Bolin (κιθάρα), Satriani (κιθάρα), Morse (κιθάρα). Κατά τη γνώμη μου λοιπόν (και κλείνω μ’ αυτό), η σημαντική και ενδιαφέρουσα σύνθεση της μπάντας, είναι η 2 (με τους Gillan & Glover δηλαδή). Όλα τα υπόλοιπα σούρτα-φέρτα, είναι απλώς ….οδοντόκρεμες!!! Και επιμένω σ’ αυτό! Αυστηρός είμαι είπατε; Μα το θέμα δεν είναι η αυστηρότητα. Το θέμα είναι ποιος φεύγει! Είναι σα να φύγει από τους Rolling Stones ο Mick Jagger. (Πώς τα κάνω όμως… από δω το ‘χω, από κει το ‘χω, τσουπ… και βρίσκω την ευκαιρία να αναφέρω και τον κολλητό μου). Καλό είναι το χιούμορ, αλλά για να επιστρέψουμε στο θέμα, πείτε μου: Τι σχέση έχουν οι Airey, Turner & Bolin με τους Purple? Καταλαβαίνετε το ερώτημά μου; Δεν με ενδιαφέρει –στην προκειμένη περίπτωση- αν είναι καλοί μουσικοί ή όχι. Έχουν όμως κάποια σχέση με τη δομή, το ύφος και το στυλ της τραγουδοποιίας του Lord, του Gillan, & του Blackmore? Άμα φύγει ο Ian Anderson (έβαλα και τον άλλο κολλητό μου μέσα) από τους Jethro Tull, θα εξακολουθήσουμε να λέμε ότι έχουμε ….Tull? H πραγματικότητα λοιπόν που πρέπει να αντιμετωπίσουν ακόμα και οι φανατικοί θαυμαστές των Purple (εγώ δεν υπήρξα ποτέ), είναι ότι η αποχώρηση των Gillan & Glover ήταν η αρχή του τέλους και το μοιραίο χτύπημα για τη μπάντα. H αποχώρηση του Blackmore τη διέλυσε. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα.

*** ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

1968: Shades Of Deep Purple
1968: The Book Of Taliesyn
1969: Deep Purple
1969: Concerto For Group And Orchestra
1970: Deep Purple In Rock
1970: Gemini Suite
1970: Scandinavian Nights
1971: Fireball
1972: Machine Head
1972: Made In Japan
1972: Live In Japan
1973: Who Do We Think We Are
1974: Burn
1974: California Jamming
1974: Live In London
1974: Stormbringer
1974: Made In Europe
1975: Days May Come And Days May Go
1975: Come Taste The Band
1975: Last Concert In Japan
1976: On The Wings Of A Russian Foxbat
1977: Power House
1980: In Concert 1970-1972
1984: Perfect Strangers
1985: Knebworth '85
1987: The House Of Blue Light
1988: Nobody's Perfect
1990: Slaves And Masters
1993: The Battle Rages On
1993: Come Hell Or High Water
1996: Purpendicular
1997: Live At The Olympia
1998: Abandon
2003: Bananas

Σύνθεση 1

*** ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ:

** Shades (1968, το Υποτιμημένο)



Tracks: 1) And The Address 2) Hush 3) One More Rainy Day 4) Prelude: Happiness/I'm So Glad 5) Mandrake Root 6) Help 7) Love Help Me 8) Hey Joe.

Ντεμπούτο για τους Purple και ο νεαρός Ritchie Blackmore που δεν έχει “γκαζώσει” ακόμα, μιμείται (με καλή έννοια το γράφω), τα είδωλά του. Ποια είναι τα είδωλά του; Ο Eric Clapton και ο Jimi Hendrix. Να γιατί υπάρχουν εδώ οι διασκευές 'I'm So Glad' & 'Hey Joe'. Το 'I'm So Glad' είναι πολύ καλό. Η διασκευή του 'Hush' ξεχωρίζει από όλα και είναι το καλύτερο κομμάτι. Ο Rod Evans, είναι πολύ καλός σ’ αυτού του είδους τα τραγούδια, αλλά όχι για τα κατοπινά τους heavy metal. Εκεί διακρίθηκε μία άλλη φωνή που αυτή την εποχή, ασχολείται με τη δική του μπάντα, τους Episode Six και δεν έχει έρθει ακόμα στους Purple. Εδώ, θα βρούμε επίσης και το 'Help' του Lennon. Δεν είναι άσχημο, αλλά θέλω και πρέπει να πω, ότι κανένας δεν κατάφερε ποτέ (τουλάχιστον μέχρι τώρα) να πει τραγούδι των Beatles καλύτερα από το original. Κανένας!!! Το 'And The Address' λοιπόν που ανοίγει, ηχεί σαν Hendrix και το 'Mandrake Root' θυμίζει το 'Foxy Lady'. Είναι όμορφα όμως και τα δύο και αυτό χάρη στον Blackmore που μιμείται τα είδωλά του και στον Ian Paice που παίζει σαν τον Mitch Mitchell. Μην παρανοήσετε αυτά που γράφω. Δεν τους υποτιμώ. Είναι πολύ όμορφα όλα εδώ. Είναι σα να έχουμε τους Cream ή τους Experience που να διαθέτουν όμως ΚΑΙ πλήκτρα!!! Πολύ καλό το αποτέλεσμα. Ο Jon Lord, μπορεί να μην ήταν ισότιμος του Keith Emerson, αλλά ήταν σίγουρα πολύ καλύτερος από τον Doug Ingle και όπως έγραψα πριν, ο Rod Evans ήταν ότι έπρεπε σαν φωνή στο ξεκίνημα της μπάντας.

* Σχόλιο: Ταπεινό ντεμπούτο! Το ψυχεδελικό heavy metal, λινκάρει στην -επηρεασμένη από κλασικά στοιχεία- pop. Απολαυστικό album.
* Καλύτερο Τραγούδι: Hush

** Book Of Taliesyn (1968)
Tracks: 1) Listen Learn Read On 2) Wring That Neck 3) Kentucky Woman 4) Exposition/We Can Work It Out 5) Shield 6) Anthem 7) River Deep Mountain High.

Οι κριτικοί το υποδέχτηκαν με τον τίτλο 'album με ημερομηνία λήξεως', αλλά εγώ ξέρω να πω ότι εδώ οι Purple αποφάσισαν να κάνουν prog, θυσιάζοντας τη φρεσκάδα του προηγούμενου με εξιλαστήριο θύμα τα κιθαρίσματα του Ritchie που είναι υπέροχα μεν, αλλά ελάχιστα, ενώ το όργανο του Jon παίρνει το παιχνίδι επάνω του. Δήλωσαν οι ίδιοι, ότι είναι ένα concept album, που βασίζεται σε έναν τροβαδούρο της αυλής του Βασιλιά Αρθούρου και στο μαγικό του βιβλίο της γνώσης. “Ξεφυλλίζοντας” λοιπόν το Book Of Taliesyn, ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας διάφορες -και διαφορετικές μεταξύ τους- εικόνες, που αντιστοιχούν στην προσωπικότητα των μελών της μπάντας. Ανοίγει με την εισαγωγή, αφήνοντας μας ένα υπόλοιπο έξη τραγουδιών που σε κάνει να αναρωτιέσαι: “Έξη τραγούδια για μία μπάντα ….πενταμελή; Τι σόι αριθμητική είναι αυτή;” Τέλος πάντων… περιέχει κάνα-δυο instrumentals, μία διασκευή του Neil Diamond, μία των Beatles, ένα R'n'B και δύο rock. Αν αυτό λοιπόν είναι concept, τότε είναι και το Please Please Me. Το Taliesyn πάντως, τους έβαλε στο “λούκι” να κάνουν μία σειρά από albums επτά τραγουδιών. Το 'Listen, Learn, Read On', που ανοίγει, είναι καλό. Έχει όμορφο τραγούδισμα και “πιασάρικο” ρεφρέν. Το 'Shield' ξεχωρίζει επίσης. Το 'Wring That Neck', κυριαρχείται από το όργανο του Lord και ακολουθεί το 'Kentucky Woman' του Neil Diamond με υπέροχη γραμμή από το μπάσο του Simper, ενώ το Μπητλικό 'We Can Work It Out', αποτυγχάνει παταγωδώς. Είναι βαρετό. Το 'Anthem' είναι όμορφο, αλλά εντελώς Moody Blues-ικό με τον Rod Evans να τραγουδάει σαν δίδυμος αδελφός του Justin Hayward. Κλείνει με το 'River Deep Mountain High' με τα τέσσερα πρώτα λεπτά να είναι full από το όργανο του Jon Lord. Οι γραμμές από την κιθάρα του Ritchie προσπαθούν απλά, να μας διώξουν την ιδέα ότι οι Purple είναι μία 'keyboards band'. Καλό κομμάτι, αλλά μεγάλο! Δέκα λεπτά!

* Σχόλιο: Διαφωνώ KAI με τη δήλωσή τους περί concept KAI με εκείνο το 'ημερομηνία λήξεως' των κριτικών. Πού το είδανε;
* Καλύτερο Τραγούδι: Listen Learn Read On, Shield & Anthem

** Deep Purple (1969)



Tracks: 1) Chasing Shadows 2) Blind 3) Lalena 4) Fault Line 5) The Painter 6) Why Didn't Rosemary? 7) Bird Has Flown 8) April.

Ψυχεδέλεια και flower pop από μία μπάντα που σε λίγο θα ονομαστεί heavy rock band. Ο Ritchie εδώ, υποβαθμίζει την κιθάρα του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι “καπελώνεται” από το όργανο. Ο Lord συμπεριφέρεται με σεβασμό προς όλους και η μπάντα σ’ αυτή την περίοδο, είναι ακόμα ….δημοκρατική!!! Εδώ έχουν μόνο μία διασκευή. Το υπέροχο 'Lalena' του Donovan που ο Evans το αποδίδει καταπληκτικά. Ανοίγει με το 'Chasing Shadows' και έχει να κάνει με τους εφιάλτες του Lord. Το 'Blind' είναι ίσως αδιάφορο και στα 'Painter', 'Why Didn't Rosemary' & 'Bird Has Flown' ο Ritchie βρίσκεται σε υψηλή φόρμα. Το καλύτερο από όλα, είναι το 'April'. Σουίτα δεκατριών λεπτών που μας εισάγει στο Concerto For Group And Orchestra που θα ακολουθήσει σε κυκλοφορία. Δεν είναι μόνο πολύ καλό, αλλά είναι και ορόσημο για την πορεία τους, γιατί τους έθεσε ένα δίλημμα: Art-rock ή Metal? Αυτές ήταν λοιπόν οι καταθέσεις για τη Σύνθεση 1 της μπάντας, που αντικατέστησε τους Evans & Simper με τους Gillan & Glover και προτίμησε τον “μεταλλικό” δρόμο.

* Σχόλιο: Το blues συναντάει την κλασσική με έναν Rod Evans στα καλύτερα αλλά και στα τελευταία τραγουδίσματά του. Αγοράστε αυτό το album.
* Καλύτερο Τραγούδι: April

Σύνθεση 2

** Concerto For Group & Orchestra (1969, το Επαναστατικό)
Tracks: 1) First Movement 2) Second Movement (Part One) 3) Second Movement (Part Two) 4) Third Movement.

Κάπου στα μέσα του 1969, οι Evans & Simper φεύγουν και έρχονται στη θέση τους οι ex-Episode 6, Ian Gillan (φωνή) και Roger Glover (μπάσο). Οι φήμες λένε ότι ο Glover, ήθελε να σπρώξει τη μπάντα σε heavier κατεύθυνση, αλλά αντί αυτού, ηχογραφούν μουσική ….συμφωνική!!! Οι φήμες λένε επίσης, ότι ο Lord είχε ρίξει την ιδέα του 'group and orchestra concert' και ότι ενώ η μπάντα βρίσκονταν σε κρουαζιέρα, οι μάνατζερς χωρίς να το ξανασκεφτούν ή να ρωτήσουν, έκλεισαν το Royal Albert Hall. Έτσι, αυτό που έπρεπε να κάνει τώρα ο Lord, ήταν να κάτσει και να συνθέσει! Είχε άλλη επιλογή; Το album λοιπόν αυτό, είναι full από κλασσική μουσική και ο Lord αποκαλύπτει τις επιρροές του από Tchaikowsky, Beethoven & Wagner και πρόκειται πραγματικά για 'concerto for group & orchestra' με την ορχήστρα να παίζει μερικές φορές μόνη της, ή το γκρουπ να τζαμάρει μόνο του και πάντως, όλο αυτό να συνδυάζεται πολύ όμορφα. Κανείς δεν είχε τολμήσει ποτέ κάτι τέτοιο. Ο Blackmore “αστράφτει και βροντά” στα 1 & 4, ο Gillan τραγουδάει μόνο στο 2 και ο Ian Paice σολάρει στο 3. Οι φήμες, εξακολουθούν να λένε ότι ο Lord “έκλεψε” τα θέματά του από τους προαναφερθέντες “δασκάλους” του, αλλά καθώς δεν κατέχω πολλά πράγματα από κλασσική (προτιμώ την προ-κλασσική, αλλά και αυτή σε στιγμές ….πολύ σπάνιες), δεν μπορώ να έχω γνώμη. Για την ιστορία: Επιτηδευμένο και prog, αλλά το Concerto For Group And Orchestra, πούλησε τα λιγότερα αντίτυπα από όλα τους τα albums.

* Σχόλιο: Καλό album, αλλά μην αρχίσετε απ’ αυτό την περιήγησή σας στο Βαθύ Μωβ.
* Καλύτερο Τραγούδι: Χμμμμ….. Δεν είμαι σίγουρος εάν τα “κοντσέρτα για ορχήστρα” μπορούμε να τα αποκαλέσουμε “τραγούδια”.

** In Rock (1970, το Καλύτερο)
Tracks: 1) Speed King 2) Bloodsucker 3) Child In Time 4) Flight Of The Rat 5) Into The Fire 6) Living Wreck 7) Hard Lovin' Man

Τσα!!! Ο Blackmore μίσησε την κλασσική μουσική ή με Gillan & Glover πάμε να κατακτήσουμε τον κόσμο; Εδώ, όλα είναι στη θέση τους. Τα κιθαρίσματα του Blackmore ηχούν περισσότερο επαγγελματικά και μάλιστα με σιγουριά. Ποτέ πριν δεν ήταν έτσι. Ο Gillan τραγουδάει, κλαίει, ψιθυρίζει, ουρλιάζει, βρυχάται, ο Lord είναι μαγευτικός και οι στίχοι έχουν ενδιαφέρον. Αυτό το album, θα μπορούσε να είναι concept! To 'Speed King' ανοίγει με κεραυνούς και αστραπές (για τα riffs λέω) το 'Bloodsucker' έχει ένα υπέροχο τραγούδισμα από τον Gillan (δεν επιλέχθηκε τυχαία για το ρόλο του Ιησού στο Jesus Christ Superstar) και βέβαια υπάρχει εδώ το πασίγνωστο 'Child In Time'. Ένα τραγούδι αντιπολεμικό, που μπορεί να είναι μεγάλο σε διάρκεια, αλλά δεν είναι κουραστικό. Ούτε καν προσέχει κανείς τα δέκα του λεπτά. Ο Gillan στο τραγούδισμά του, είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Ο Blackmore σίγουρα προσπαθεί σ’ αυτό το τραγούδι να αποδείξει ότι είναι ο ταχύτερος κιθαρίστας του πλανήτη. Εάν ο Gillan είναι ο αναμφισβήτητος star της πρώτης πλευράς, ο Blackmore είναι ο αναμφισβήτητος star της δεύτερης. Στα 'Flight Of The Rat' & 'Hard Lovin' Man' ο Lord κάνει support στα σόλα του Ritchie που ναι μεν είναι σύντομα, αλλά είναι κορυφαία και βρίσκονται πάντα εκεί που πρέπει. Έρχεται όμως πάλι ο Ian και κλέβει την παράσταση με τα 'Into The Fire' & 'Living Wreck'. Εάν λοιπόν ήμασταν αναγκασμένοι να ονομάσουμε ένα album 'classic metal', τότε σίγουρα θα ήταν αυτό.

* Σχόλιο: Το καλύτερό τους. Αυτό τα λέει όλα νομίζω. Πρόκειται για το πιο γνήσιο Heavy Metal Album στον κόσμο.
* Καλύτερο Τραγούδι: Child in Time

** Gemini Suite (1970)
Tracks: 1) First Movement 2) Second Movement 3) Third Movement.

Η όρεξη του Lord δεν κόπηκε από τις χαμηλές πωλήσεις του Concerto και έτσι, κάνει ένα δεύτερο album που αφορά στη συναυλία του Royal Albert Hall. Εδώ έχουμε έναν ….μαραθώνιο!!! Τρία κομμάτια σε ένα album, σημαίνει τρία τεράστια κομμάτια. Το άσχημο στην υπόθεση αυτή, είναι ότι κυκλοφόρησε μόλις τρεις μήνες μετά το In Rock και δεν καταλαβαίνω γιατί. Ούτε και οι Blackmore & Gillan το κατάλαβαν και θα ήθελαν πολύ ευχαρίστως να μην έχει καμία σχέση η Σύνθεση 2 της μπάντας με αυτό το album. Ε μα με το In Rock ακόμα στα ράφια των δισκοπωλείων, τους καταλαβαίνω απόλυτα. Το Gemini Suite πάντως, ήταν η τελευταία φιλόδοξη απόπειρα του Lord με τη μπάντα των Purple. H 'First Movement' κυριαρχείται στο μισό της μέρος από την κιθάρα και στο άλλο μισό από το όργανο. Η 'Second' μοιράζεται ανάμεσα στη φωνή και στο μπάσο και η 'Third' είναι full από τύμπανα. Δηλαδή σα να λέμε ότι ενώ το ένα από τα μέλη της μπάντας έδειχνε τις ικανότητές του στη σκηνή, οι υπόλοιποι έπιναν καφέ στα παρασκήνια. Φαντάζεστε τον Gillan να κάθεται για 40 λεπτά σε μια άκρη και να μην κάνει τίποτα; Όπως και να ‘χει, δύο πράγματα είναι εντυπωσιακά εδώ. Το ένα, είναι το πρώτο μέρος της 'First Movement' όπου ο Blackmore παίζει τις ….κάλτσες του και το δεύτερο είναι το μπάσο του Glover. Ο Gillan τραγουδάει ελάχιστα και τα οργανικά μέρη της ορχήστρας όπως και τα μέρη του Paice –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι καλός ντράμερ- είναι βαρετά.

* Σχόλιο: Σαν το Concerto, αλλά ……καλογυαλισμένο. Αν θέλετε πάντως να δείτε οπωσδήποτε ποιο είναι το αποτέλεσμα όταν διασταυρώνουμε Αλεπού με Λύκο (Κλασσική με Rock δηλαδή), προτιμήστε το Concerto.
* Καλύτερο Τραγούδι: Καλύτερο μέρος θα έπρεπε να πω: First Movement

** Fireball (1971)
Tracks: 1) Fireball 2) No, No, No 3) Demon's Eye 4) Anyone's Daughter 5) The Mule 6) Fools 7) No One Came.

Εδώ οι Gillan, Blackmore & Co, αποφασίζουν να διευρύνουν τους ορίζοντες και χμμμ…τα πάνε καλά, σχεδόν χμμμ… όπως και στο χμμμ… In Rock. Δύο τραγούδια μονάχα είναι ….κάπως!!! Το ένα είναι το 'Anyone's Daughter', που είναι country και ο Lord παίζει πιάνο, ενώ ο Gillan τραγουδάει σαν τον Mike Nesmith των Monkees και το άλλο είναι το 'Mule', που είναι σχεδόν instrumental. Ακούστε το όμως, γιατί κάπου στη μέση, ο Blackmore …..ξυπνάει από τον λήθαργο, αναρωτιέται 'Τι στο διάολο κάνω εγώ εδώ;' και παίζει τα πιο ενδιαφέροντα riffs από ολόκληρο το album. Μετά, το ρίχνει πάλι ….στον ύπνο!!! Ο Paice βρίσκεται σ’ αυτό το κομμάτι, στα καλύτερά του. Το 'Demon's Eye', είναι σκοτεινό και το 'No One Came', έχει τα πιο ενδιαφέροντα στιχάκια των Purple. Βρίσκω το 'No, No, No' ενοχλητικό με τα τόσα ουρλιαχτά και το 'Fools' πολύ καλό. Συνεχίζοντας την παράδοση του Taliesyn βάζουν και εδώ 7 τραγούδια.

* Σχόλιο: Απόπειρα προέκτασης του In Rock, αλλά …..ανεπιτυχής!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Fireball & Fools

** Machine Head (1972, το Πεμπτουσιακό)
Tracks: 1) Highway Star 2) Maybe I'm A Leo 3) Pictures Of Home 4) Never Before 5) Smoke On The Water 6) Lazy 7) Space Truckin'.

Ααααα!!! Καλό!!! Όχι στο επίπεδο του In Rock, αλλά αναντίρρητα το δεύτερο καλύτερο album τους. Ο μαγικός αριθμός 7 είναι πάλι εδώ. Επτά δυνατά κομμάτια και ….τι άλλο θέλετε; Το album αυτό, τους έφερε στα ίσια με τους Zep & Co. Ένα καλό δισκάκι λοιπόν από τους Gillan, Blackmore & Co που ανοίγουν με το 'Highway Star' και κάνουν πολύ καλά. Οι Ritchie & Ian βρίσκονται σε τόσο πολύ καλή φόρμα που τη μεταδίδουν και στον Lord. Η μπάντα, παραδίδει με αυτό το album και το καλύτερό της τραγούδι. Να γράψω ποιο είναι; Το riff του Ritchie είναι πασίγνωστο και σήμα κατατεθέν για το hard rock. Το ακούς, τελειώνει και εσύ μετά τραγουδάς το riff για ολόκληρη την ημέρα. Δυνατό και αυτοβιογραφικό κομμάτι που αναφέρεται στο περίφημο περιστατικό που τους συνέβη στην Ελβετία. Είναι κάτι σαν ντοκουμέντο που –ας μου επιτραπεί να γράψω ότι- τους περνάει στην αθανασία και ξέρετε γιατί; Γιατί σε 300 χρόνια –λέμε- από τώρα (ή από τότε που κυκλοφόρησε αν θέλετε), κανείς δεν θα θυμάται ποιος ήταν ο Frank Zappa και τα παιδάκια θα ρωτάνε τη μαμά τους: “Μαμά γιατί αυτός ο Zappa είχε πολλές Μητέρες και εγώ έχω μόνο εσένα;” και εκείνη πιθανώς να μη μπορεί να απαντήσει. Ο Zappa και οι Mothers όμως, αναφέρονται στο 'Smoke On The Water' και ναι μιλάμε για το Machine Head που έχει μέσα το φανταστικό 'Space Truckin', το νοσταλγικό 'Pictures Of Home' και τα 'Maybe I'm A Leo' & 'Never Before'. Το 'Lazy', το ….βαριέμαι!!!

* Σχόλιο: Υπόκλιση στους Gillan & Blackmore και μία ….συμβουλή (μπορώ ή δεν μπορώ;) στον Lord. (μωρέ θα του την πω….) Άσε αγόρι μου τα Κοντσέρτα και τις Σουίτες γιατί με albums σαν κι αυτά, θα σας είχαμε ….ξεχάσει!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Smoke on the Water

** Who Do We Think We Are (1973)
Tracks: 1) Woman From Tokyo 2) Mary Long 3) Super Trouper 4) Smooth Dancer 5) Rat Bat Blue 6) Place In Line 7) Our Lady.

To 'μυστηριώδες album'. Στα 1972 έχουν φτάσει στο ζενίθ τους, είναι μία από τις δυο-τρεις καλύτερες heavy bands του κόσμου και ξαφνικά, όλα τελειώνουν εδώ με την τελευταία (τουλάχιστον για πολύ καιρό) κατάθεση της Σύνθεσης 2. Ο Gillan πίεζε προς την 'prog' κατεύθυνση και το κατάφερε με τα In Rock & Machine Head. Ο Blackmore όμως (με τον οποίο είχαν γίνει κολλητοί), διαφώνησε έντονα και ο Gillan αποφάσισε να εγκαταλείψει τη 'στάσιμη' μπάντα. Ο Glover ήταν ήδη και αυτός εκτός Purple, γιατί ο Ritchie τους θεώρησε συνεργούς ….στασιαστές, αλλά έμειναν μαζί τους στο studio μέχρι να τελειώσουν οι ηχογραφήσεις αυτού του album. Με μία πρώτη ματιά, όλα είναι στη θέση τους. Και το όργανο και η κιθάρα και η φωνή έτσι όπως –τουλάχιστον- θα έπρεπε. Αλλά υπάρχει κάτι….κάτι… Ο Ritchie παίζει σα να βαριέται, ο Gillan δεν τραγουδάει όπως πριν, τα τραγούδια δεν έχουν speed και δεν υπάρχει πουθενά ένα εφάμιλλο των 'Fireball' & 'Highway Star'. Το hit εδώ, είναι το 'Woman From Tokyo', ενώ το 'Mary Long' είναι α-μελωδικό, μονότονο και βαρετό. Το 'Smooth Dancer', σε ισιώνει πηγαίνοντάς σε προς το In Rock, αλλά έρχεται το 'Rat Bat Blue' που είναι το τελευταίο 'ημι-κλασσικό' της μπάντας και σε στραβώνει. Όλα ακούγονται flat. Ίσως να είναι και θέμα παραγωγής αυτό. Σκέφτομαι μήπως ο Gillan έβαλε το δαχτυλάκι του για να εκδικηθεί τον Blackmore. Το 'Place In Line' είναι βαρετό και το 'Our Lady' δείχνει το επόμενο βήμα. Δείχνει δηλαδή την μετέπειτα “do-nothing & mean-nothing” καριέρα τους με τον Coverdale.

* Σχόλιο: Δείχνουν χαμένοι. Τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί όλα αυτά;
* Καλύτερο Τραγούδι: Smooth Dancer

Σύνθεση 3

** Burn (1974)
Tracks: 1) Burn 2) Might Just Take Your Life 3) Lay Down Stay Down 4) Sail Away 5) You Fool No One 6) What's Goin' On Here 7) Mistreated 8) "A" 2000.

Φτάνουμε λοιπόν στη Σύνθεση 3 με την προσθήκη των Dave Coverdale (φωνή) & Glenn Hughes (μπάσο). Η νέα αυτή σύνθεση, οδήγησε τη μπάντα σε σημαντικές αλλαγές. Ξέρετε όμως κάτι; Σημαντικές αλλαγές δεν είναι μόνο οι καλές, αλλά είναι και οι κακές. Και οι νέες αλλαγές που έγιναν εδώ, είναι για τη μπάντα ….κακές!!! Πρώτα από όλα, δεν είναι πλέον σπηνταριστοί. Έπειτα, χάθηκαν οι διαπεραστικές κραυγές του Gillan. Ο Coverdale μπορεί να έχει καλή φωνή, αλλά δεν συγκρίνεται με τη φωνή του Gillan. (Αν κάποιος διαφωνήσει, θα ξεραθώ στα γέλια. Σας το δηλώνω). Ο Gillan είναι ένας από τους καλύτερους rock τραγουδιστές, ενώ ο Coverdale είναι απλά ένας τραγουδιστής με καλή φωνή. Ε και; Χιλιάδες τέτοιοι υπάρχουν. Ένα άλλο που παρατηρούμε εδώ, είναι ότι χάθηκε ΚΑΙ το metal. Τα τραγούδια στο Burn είναι ….α-metal!!! Είναι blues, R'n'B, hard rock, αλλά όχι metal. Το ομότιτλο, είναι το μόνο που ξεχωρίζει, ο Ritchie σολάρει πλούσια και μπορεί να συμπεριληφθεί με άνεση στα κλασσικά τους. Όλα όμως τελειώνουν εδώ, δια παντός. Λέτε επειδή έσπασαν το εφτάρι και έβαλαν εδώ 8 τραγούδια ή ίσως επειδή ο Richie δεν τα πήγε από την αρχή καλά με τον Coverdale? (είναι άλλωστε γνωστό, ότι ο Coverdale ήταν η αιτία που ο Richie αποχώρησε από τη μπάντα). Ότι και να είναι, ότι και να συμβαίνει, το γεγονός είναι ότι τα τραγούδια εδώ είναι άχρωμα. Δεν υπάρχουν ούτε riffs, ούτε σολαρίσματα που να σου κόβουν την ανάσα. Άντε να πω ότι το 'Mistreated' είναι υποφερτό, αλλά όμως μέχρι εκεί. Μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στα αγαπημένα των θαυμαστών και ναι, ο Coverdale το τραγούδησε όμορφα, αλλά με τη φωνή του Gillan θα ήταν ένα διαμάντι! 'Might Just Take Your Life', 'Lay Down Stay Down', 'You Fool No One', 'What's Goin' On Here, "A" 2000…. Ακόμα και τα στιχάκια έχουν πρόβλημα. Δεν είναι ανόητα, αλλά εν πάση περιπτώσει, κινούνται στη θεματική της χαμένης αγάπης. Δεν υπάρχει φιλοσοφία τύπου 'Child in Time' εδώ. Μας τέλειωσε…

* Σχόλιο: Μέτριο album.
* Καλύτερο Τραγούδι: Burn

** Stormbringer (1974)
Tracks: 1) Stormbringer 2) Love Don't Mean A Thing 3) Holy Man 4) Hold On 5) Lady Double Dealer 6) You Can't Do It Right (With The One You Love) 7) High Ball Shooter 8) The Gypsy 9) Soldier Of Fortune.

Burn Vol. 2 και απευθύνεται ακόμα λιγότερο στους θαυμαστές της Σύνθεσης 2. Είναι φανερό, ότι οι Coverdale & Hughes επιδιώκουν να “πάρουν” το γκρουπ από τα χέρια του Blackmore και όντως, ο Ritchie εδώ δεν πατάει και πολύ καλά στα πόδια του. Το ομότιτλο είναι όπως και το 'Burn', γρήγορο και metal και λες “όπα μεγάλε τι έγινε εδώ;” αλλά κανένα από τα υπόλοιπα δεν είναι σαν κι αυτό. Είναι προσαρμοσμένα στο πρωταγωνιστικό φωνητικό δίδυμο Coverdale/Hughes, ενώ η κιθάρα περνάει σε δεύτερο ρόλο και δεν βγαίνει μπροστά ποτέ. Καταλαβαίνω βέβαια, ότι όσοι είστε θαυμαστές του Coverdale, θα με περάσετε από Ιερά Εξέταση μ’ αυτά που γράφω, αλλά εγώ θα τα γράψω και στην επόμενη συνάντηση που θα κάνουμε, να μου τη στήσετε και να με πιάσετε. Καλή φωνή έχει ο άνθρωπος δεν λέω, αλλά –το έγραψα και πιο πάνω- υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι και τι σημαίνει τώρα αυτό δηλαδή; Ότι όποιος έχει καλή φωνή πρέπει να περάσει από τους Purple? Το 'Soldier Of Fortune', που το έχουμε αγαπήσει και το έχουμε χιλιοτραγουδήσει τι νομίζετε πως είναι στην ουσία; Ένα κλαψιάρικο τραγούδι είναι. Έχει κάποια σχέση με Purple αυτό; Και μη μου πείτε ότι καταθέτει την ψυχή του κλπ… Στην ουσία του πράγματος, είναι απόλυτα ευτυχής που “του ‘κατσε” μία μπάντα και μάλιστα τόσο μεγάλου βεληνεκούς. Είναι ευτυχής, το νοιώθει και αν αποδίδει το κομμάτι τόσο πειστικά μελό, είναι επειδή είναι και ο ίδιος ένας Soldier Of Fortune και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι αυτό. Το 'Lady Double Dealer' είναι το δεύτερο καλύτερο τραγούδι, αλλά είναι μία version του 'Stormbringer'. Αυτά τα δύο, είναι δηλαδή τα μοναδικά γρήγορα κομμάτια. Το 'Holy Man', με τη φωνή του Hughes είναι μία ευχάριστη μπαλάντα και θέλω να πω εδώ, ότι ο Hughes έχει καλύτερη φωνή από την ενοχλητική φωνή του Coverdale (βρε μανία που του ‘χω). Το 'Gypsy' είναι επίσης καλό αλλά μέχρι εδώ.
Τα 'Hold On' & 'High Ball Shooter' είναι α-μελωδικά και που ‘σαι Coverdale, φύγε από δω ρε παιδάκι μου!!! Ευτυχώς που ο Gillan έσωσε τη φήμη της μπάντας με τα In Rock & Machine Head. Τέλος πάντων, ο Blackmore αποχώρησε μετά από αυτό το album και έκανε πολύ καλά. Το μόνο που δεν έκανε, είναι ότι έπρεπε να ρίξει μια κλωτσιά στον Coverdale και ξέρετε πολύ καλά σε ποιο σημείο εννοώ!

* Σχόλιο: Τρίχες….
* Καλύτερο Τραγούδι: Stormbringer

Σύνθεση 4 & Reunion

** Come Taste The Band (1975)
Tracks: 1) Comin' Home 2) Lady Luck 3) Gettin' Tighter 4) Dealer 5) I Need Love 6) Drifter 7) Love Child 8) This Time Around/Owed To "G" 9) You Keep On Moving.

Φτάσαμε λοιπόν στη Σύνθεση 4 και τίποτα πλέον δεν θυμίζει Purple. Τίποτα!!! Ο Ritchie έχει φύγει και έχει αντικατασταθεί από τον jazz rock/blues κιθαρίστα Tommy Bolin και…. Δείτε: Εμένα μπορείτε να με κοροϊδέψετε. Τον εαυτό σας όμως μπορείτε; Κοιταχτείτε λοιπόν στον καθρέφτη, ρωτήστε τον εαυτό σας και απαντήστε ειλικρινά: Για ποιον ή για ποιους γίνατε φαν των Purple? Σέβομαι τον Lord, αλλά οι Purple μας κέρδισαν με τους Blackmore & Gillan. Έτσι δεν είναι; Πείτε μου τώρα ποιος είναι αυτός ο Bolin και τι έχει να κάνει με τη μπάντα. Ξεκίνησα το άρθρο με ενθουσιασμό και στην πορεία με πιάσανε τα νεύρα μου. Coverdale από δω, Bolin από κει… Το Come Taste The Band είναι το μοναδικό studio album της Σύνθεσης 4 και ο Tommy προσπαθεί όχι μόνο να εντυπωσιάσει, αλλά και να πείσει τον κόσμο ότι κι αν έφυγε ο Blackmore, αυτό δεν σημαίνει ότι η μπάντα πέθανε. Ασφαλώς, ο Tommy –όσο καλός και να ‘ναι- δεν είναι ο Ritchie και εκτός αυτού, είχε τεράστιο πρόβλημα με την ηρωίνη σε σημείο μάλιστα να μην μπορεί να παίξει κιθάρα στη διάρκεια της περιοδείας του Come Taste The Band, επειδή είχε καταστρέψει το αριστερό του χέρι από υπερβολική δόση και πέθανε μετά από λίγο καιρό. Το album λοιπόν αυτό, έχει μέσα πολλά κιθαρίσματα και παραδόξως, ο Coverdale τραγουδάει ….καλύτερα! Πάντοτε όμως, θα εξακολουθεί να υστερεί σε σύγκριση με τον Gillan (Θα ‘χει πολύ πλάκα να ξέρει ελληνικά και να διαβάσει κάποια στιγμή αυτά που γράφω). Στο 'This Time Around' ηχεί σαν ο χειρότερος Paul McCartney και τα 'Lady Luck', 'Dealer', 'Drifter', 'Love Child', μοιάζουν λες και έρχονται κατ’ ευθείαν από τη Motown. Μα τι σχέση έχουν οι Purple με τέτοιο ήχο; Στο 'Speed King' τα σολαρίσματα μοιάζουν πολύ με του Blackmore. Ο Tommy προσπαθεί να τον αντιγράψει αλλά ….δεν μπορεί να τα καταφέρει. Τα 'You Keep On Moving' & 'Drifter' αν ήταν καλά τραγούδια, θα τα θυμόμασταν. Τα θυμάστε εσείς; Εγώ δεν τα θυμάμαι! Η τραγουδοποιία του Coverdale είναι για τα σκουπίδια και πρέπει να δω τι θα κάνω επιτέλους μ’ αυτόν! Δεν μπορεί να μου σπάει τα νεύρα έτσι. Δεν είχαν άλλη επιλογή και μετά από αυτό το album, διέλυσαν.

* Σχόλιο: Το θέλετε; Εντάξει! Πάρτε το, αλλά με δική σας ευθύνη!
* Καλύτερο Τραγούδι: Ε;

** Perfect Strangers (1984)
Tracks: 14) Knocking At Your Back Door 2) Under The Gun 3) Nobody's Home 4) Mean Streak 5) Perfect Strangers 6) A Gypsy's Kiss 7) Wasted Sunsets 8) Hungry Daze 9) Not Responsible.

Να λοιπόν ένα reunion στα 1984 της Σύνθεσης 2 που όμως, το θεωρώ ….αρρωστημένο!!! Ο Blackmore είναι δυσαρεστημένος από τους Rainbow, ο Gillan δεν θέλει να βλέπει τους Black Sabbath ούτε στον ύπνο του και πιστεύουν ή νομίζουν, ότι ένα reunion θα τους κάνει να νοιώσουν όμορφα. Ο τίτλος τους πάει γάντι! Όντως, πρόκειται για Perfect Strangers. Τα τραγούδια δεν μοιάζουν καθόλου για Purple και τα στιχάκια δεν λένε και πολλά πράγματα. Προσθέστε εδώ, ότι ο Gillan έχει χάσει τη φωνή του. Θέλετε κι άλλα; Κάνα-δυο τραγούδια “αγγίζουν” τα όρια του καλού, αλλά αυτό το καλό, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη μαγεία των Purple. Θέλετε κι άλλα; Λοιπόν…
Το 'Knocking At Your Back Door' μοιάζει σα να ακούς τους Yes ή τους Asia σε metal, για να μην πω δηλαδή ότι με πάει και προς Zep μεριά και εννοώ το “Kashmir” βέβαια. Έχετε αντίρρηση; Στο 'Under The Gun' αντικαταστήστε τη φωνή του Gillan με του Jagger και ούτε που θα καταλάβετε ότι είναι οι Purple. Θα νομίζετε ότι είναι οι Stones και μάλιστα στα χειρότερά τους. Έχετε αντίρρηση; Το 'Wasted Sunsets' μπορεί άνετα να σταλεί συστημένο στους Scorpions για να το έχουν σαν οδηγό του πως φτιάχνουμε επικές μπαλάντες. Είναι επίσης θαυμάσιο και για ένα comeback των Aerosmith. Έχετε αντίρρηση;

* Σχόλιο: Συγνώμη αλλά…. Τι το θέλατε το reunion ρε παιδιά;
* Καλύτερο Τραγούδι: Perfect Strangers

** House Of Blue Light (1987)



Tracks: 1) Bad Attitude 2) The Unwritten Law 3) Call Of The Wild 4) Mad Dog 5) Black & White 6) Hard Lovin' Woman 7) The Spanish Archer 8) Strangeways 9) Mitzi Dupree 10) Dead Or Alive.

Στο Perfect Strangers, ήταν όντως ξένοι, αλλά αυτό εδώ είναι καλύτερο. Μόνο η παραγωγή χωλαίνει. Ο Blackmore ριφάρει όμορφα, δυνατά και ….θαρραλέα αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ο Lord, βγάζει με το synth αυτούς τους άσχετους ήχους και μας πάει πάλι στους Rainbow. Είναι σα να του έχει βάλει ο Richie το πιστόλι στον κρόταφο λέγοντάς του: 'Λοιπόν Jon αγάπη μου πού βρισκόμαστε; Χμμμ…. Χθες περνούσα έξω από το σπίτι σου και σε άκουσα να παίζεις Hammond. Μία φορά αν σε ακούσω ακόμα, την έβαψες. Τι θα έλεγες εάν σε αντικαθιστούσα με τον Tony Banks?' Το 'Call Of The Wild', αρχίζει όμορφα, αλλά καταλήγει ανούσιο και ελαφρύ pop. Ευτυχώς όμως, γιατί τα περισσότερα εδώ, είναι καλά. Στα 'Mad Dog', 'The Unwritten Law' & 'Hard Lovin' Woman' μπορεί να διακρίνει κανείς την έμφαση στο rock. To 'Spanish Archer', είναι το καλύτερο. Ο Ritchie σολάρει όπως δεν το έχει κάνει ποτέ του από το 1972, στο 'Strangeways' ο Lord έχει καλές γραμμές στο synth και ας δείχνει επιρροές από το “Kashmir” και κλείνουν με δύο ροκιές. Κλείνουν με τα 'Mitzi Dupree' & 'Dead Or Alive'.

* Σχόλιο: Heavy & speed. Είναι όμως αρκετό αυτό;
* Καλύτερο Τραγούδι: The Spanish Archer

Σύνθεση 5 & Classic

** Slaves & Masters (1990)
Tracks: 1) King Of Dreams 2) The Cut Runs Deep 3) Fire In The Basement 4) Truth Hurts 5) Breakfast In Bed 6) Love Conquers All 7) Fortuneteller 8) Too Much Is Not Enough 9) Wicked Ways.

Ο Blackmore έδιωξε τον Gillan μετά από το House Of Blue Light και έφερε στη θέση του τον Joe Lynn Turner. Ο Gillan επανήλθε στη μπάντα αργότερα και έδιωξε τον Blackmore (Έτσι λένε οι φήμες). Ο Turner δεν είναι κακός τραγουδιστής, αλλά η μπάντα που ακούμε στο δίσκο ποια είναι; Στο προηγούμενο λέγαμε ότι είναι οι Yes, ύστερα μας το γυρίσανε και νομίζαμε ότι είναι οι Stones, εδώ τώρα τι γίνεται; Πάω στοίχημα ότι είναι οι Kiss. Αλλά και για Rainbow καλά βγαίνουνε. Εδώ ρε παιδιά δεν έχουμε τους Deep Purple. Έχουμε τον Blackmore (γιατί αυτός είναι που κάνει κουμάντο) και τους άλλους. Και ούτε που ξέρω πλέον, ποια Σύνθεση είναι αυτή. Έχω χάσει το λογαριασμό. Νομίζω πως είναι η Σύνθεση 5 των Rainbow. Εεε…. Συγνώμη των Deep Purple ήθελα να πω. Θα έπαιρνα όρκο όμως, ότι θα μπορούσαν να είναι και οι Kiss. Όλα τα τραγούδια έχουν πάνω-κάτω το ίδιο στυλ με μοναδική εξαίρεση το 'Love Conquers All' που είναι μία πολύ όμορφη μπαλάντα. Απορώ με τον εαυτό μου πάντως, που κάθομαι και γράφω για μία μπάντα που δεν έχει καμία σχέση, με εκείνη που κάποτε μεσουρανούσε. Θέλω όμως να πω κι αυτό: Ο Joe Lynn Turner είναι τελικά καλύτερος τραγουδιστής από τον Coverdale. Ε ναι!!! Αλλά θέλω να πω και κάτι ακόμα: Ο Jon Lord πού είναι? Α ναι… τον ακούω που και που, αλλά είναι ο Blackmore που τον έχει καπελώσει. Το Slaves & Masters δεν είναι ακριβώς καταστροφικό. Απλά, δεν προσθέτει απολύτως τίποτα στη μουσική κληρονομιά των Purple. Αν είστε όμως φαν των Scorpions ή των Rainbow, θα σας αρέσει.

* Σχόλιο: Ρε παιδιά… γιατί δεν αλλάζετε το όνομα της μπάντας από Deep Purple σε Rainbow να τελειώνουμε;
* Καλύτερο Τραγούδι: Ελάτε τώρα.. Δεν φαντάζομαι να σοβαρολογείτε… Ξεχωρίζει το Love Conquers All, αλλά εδώ μέσα θάβεται!

** Battle Rages On (1993, το Χειρότερο)
Tracks: 1) The Battle Rages On 2) Lick It Up 3) Anya 4) Talk About Love 5) Time To Kill 6) Ramshackle Man 7) A Twist In The Tale 8) Nasty Piece Of Work 9) Solitaire 10) One Man's Meat.

Το Slaves & Masters προδιέγραψε μία καταστροφή και ο Blackmore ψάχνει να βρει τον αίτιο που θα πληρώσει τη νύφη. Θεωρεί λοιπόν υπεύθυνο τον Turner, τον απολύει και στη θέση του φέρνει πάλι τον Gillan. Από σύνθεση λοιπόν πάμε καλά. Με τον Gillan πίσω, έχουμε την κλασσική σύνθεση, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε το κλασσικό αποτέλεσμα. Η σχέση μεταξύ του Ian και του Ritchie όμως, δεν είναι καθόλου καλή και είναι προδιαγεγραμμένο ότι με την επιστροφή του Gillan, ο Blackmore θα φύγει και ναι, το κάνει πολύ γρήγορα, με το τέλος των ηχογραφήσεων. Ο Steve Morse, τον αντικαθιστά δια παντός. Ο Richie δεν γύρισε ποτέ ξανά στους Purple. Παρ’ όλα αυτά, το album αυτό, είναι μία συνεργασία των Blackmore & Gillan και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τσακώνονταν όλη την ώρα στο στούντιο. Ο Blackmore είναι εξαιρετικός στην κιθάρα του και η φωνή του Gillan, θυμίζει την εποχή του Fireball. Το πρόβλημα όμως εδώ, είναι τα τραγούδια. Είναι όλα ίδια και είναι όλα non fast & non speed. Αν ακούσετε το ομότιτλο τραγούδι, δεν χρειάζεται να τρέξετε όλο το album, γιατί είναι σα να το έχετε ακούσει ολόκληρο. Κλείνει με το 'One Man's Meat' που έρχεται σαν έκπληξη, είναι το καλύτερο, ξεχωρίζει και μας οδηγεί στην επόμενη σύνθεση της μπάντας. Αυτή με τον Steve Morse, στη θέση του Blackmore.

* Σχόλιο: Εξακολουθούν να είναι 'Perfect Strangers'. Η χημεία μάλλον μας ….τελείωσε!
* Καλύτερο Τραγούδι: One Man’s Meat.

Σύνθεση 6

** Purpendicular (1996)
Tracks: 1) Vavoom: Ted The Mechanic 2) Loosen My String 3) Soon Forgotten 4) Sometimes I Feel Like Screaming 5) Cascades: I'm Not Your Lover 6) The Aviator 7) Rosa's Cantina 8) A Castle Full Of Rascals 9) A Touch Away 10) Hey Cisco 11) Somebody Stole My Guitar 12) The Purpendicular Waltz.

Στο Purpendicular, με τον Steve Morse στη θέση του Ritchie τα πράγματα δείχνουν μία σταθερότητα και θα μείνουν έτσι μέχρι το τέλος, εκτός εάν ο Blackmore πέσει στα γόνατα και τους παρακαλέσει να τον πάρουν πίσω. Το 'Ted The Mechanic' ανοίγει δυνατά και νοιώθεις να γεννιέσαι ξανά. Ο Steve είναι εξαιρετικός κιθαρίστας και τα σολαρίσματά του στα 'Ted The Mechanic' & 'Cascades: I'm Not Your Lover', είναι εκπληκτικά. Καλοί κιθαρίστες βέβαια, υπάρχουν πολλοί και ο Steve είναι ένας απ’ αυτούς. Το θέμα είναι ότι ο Richie ήταν μοναδικός. Τα τραγούδια λοιπόν εδώ, μας πάνε προς το Fireball και δεν πειράζει που δεν είναι εφάμιλλα των 'Highway Star', 'Child In Time', & 'Smoke On The Water'. Τα 'Somebody Stole My Guitar' & 'A Castle Full Of Rascals', είναι μέτρια και τα 'Rosa's Cantina' & 'Hey Cisco' τα βρίσκω υπέροχα και μοιάζουν σα να έρχονται από τους πρώιμους Purple και δεν πειράζει που το τραγούδισμα του Ian δεν είναι εκείνο που ήτανε. Τα 'Aviator' & 'A Touch Away', δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά είναι απλά, δύο όμορφες μπαλάντες και δεν πειράζει που έχουν χαμηλότερη ενέργεια. Σαν συμπέρασμα θα πω ότι το ενδιαφέρον είναι επικεντρωμένο στον Mr. Morse, χωρίς όμως να υστερεί κανένας από τους υπόλοιπους. Οι Glover, Lord & Paice δεν χάνουν ούτε μία νότα.

* Σχόλιο: Δεν είναι σίγουρα εκείνοι που ήταν κάποτε, αλλά δείχνουν να μπορούν ….ακόμα!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Vavoom: Ted The Mechanic

** Abandon (1998)
Tracks: 1) Any Fule Kno That 2) Almost Human 3) Don't Make Me Happy 4) Seventh Heaven 5) Watching The Sky 6) Fingers To The Bone 7) Jack Ruby 8) She Was 9) Whatsername 10) '69 11) Evil Louie 12) Bludsucker.

Καλό δισκάκι είναι αυτό. Έχει βέβαια τα συν του και τα πλην του. Τα συν: Η μπάντα είναι δεμένη και δείχνει να ξέρει τι και που θέλει να πάει. Ο Morse είναι άριστος, αλλά και κανένας από τους άλλους δεν υστερεί. Τα πλην: Τα τραγούδια είναι πανομοιότυπα. Λες και βαλθήκανε να κάνουν ένα non-stop heavy metal album. Ε κάπου το βαριέσαι αυτό και εδώ φαίνεται η μεγάλη διαφορά που έχουν οι νέοι Purple από τους παλιούς. Το In Rock –ας πούμε- δεν ήταν βαρετό, ενώ το Abandon είναι. Δύο πράγματα συντελούν σ’ αυτό. Το πρώτο είναι το τραγούδισμα του άλλοτε ποτέ εκφραστικού & συναρπαστικού Gillan που δεν σε παίρνει πια μαζί του και το δεύτερο είναι αυτό που έγραψα πιο πάνω, ότι τα τραγούδια είναι όλα πανομοιότυπα. Ας ψάξουμε όμως να βρούμε και μερικά καλά στοιχεία ακόμα. Έχουν ανάγκη να ροκάρουν, να σπηντάρουν και το κάνουν με τα 'Any Fule Kno That' & 'Almost Human'. Αυτό δείχνει τα καινούργια στοιχεία που έφερε ο ερχομός του Steve στους Purple. Έφερε δηλαδή στοιχεία funk που τους τοποθετεί λίγο “δίπλα” από το metal. Το '69' είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Στο 'Bludsucker' που κλείνει, ο Gillan μας επιφυλάσσει μία έκπληξη. Δείχνει ότι μπορεί ακόμα να τραγουδήσει όπως ….πριν!!! Το δισκάκι αυτό, δεν είναι απογοητευτικό. Είναι πολύ κοντά στο Purpendicular και δεν πειράζει που κάπου το βαριέσαι. Δείχνουν όμως να θέλουν και να μπορούν Δεν είναι άσχημα τα πράγματα, αλλά ήθελε λίγη ποικιλία. Τα μόνα που ξεχωρίζουν είναι τα 'Don't Make Me Happy' & 'Watching The Sky' που είναι μελαγχολικά και slow (το στοιχείο μου).

* Σχόλιο: Αν τα τραγούδια διέφεραν μεταξύ τους, θα ήταν πολύ καλό.
* Καλύτερο Τραγούδι: Any Fule Kno That

Σύνθεση 7

** Bananas (2003)
Tracks: 1) House Of Pain 2) Sun Goes Down 3) Haunted 4) Razzle Dazzle 5) Silver Tongue 6) Walk On 7) Picture Of Innocence 8) I Got Your Number 9) Never A Word 10) Bananas 11) Doing It Tonight 12) Contact Lost.

Και προχωράς λοιπόν στο δρόμο και χαζεύεις τις βιτρίνες και ξαφνικά βλέπεις σε ένα δισκοπωλείο το Bananas και λες: “Ε αμάν πια! Κι άλλος δίσκος με τους Purple?” Και έρχεται μία φωνή από το πουθενά που σου μιλάει και γίνεται ο εξής διάλογος:

-Ηρέμησε…
-Ποιος μίλησε;
-Ο καλός σου άγγελος. Μπες μέσα και πάρτο.
-Μα τους έχω βαρεθεί
-Βρε πάρτο που σου λέω
-Δεν έχω λεφτά μαζί μου
-Να χρεώσεις την κάρτα σου
-Έχω υπερβεί το όριο.
-Θα σου δώσω τη δικιά μου
-Μπα; Άγγελος με …..πιστωτική; Μπράβο εξελίξεις οι .…άγγελοι!!!

Και μπαίνεις λοιπόν μέσα στο δισκοπωλείο και παίρνεις το δισκάκι που σου το έκανε δώρο ο καλός σου άγγελος και πηγαίνεις στο σπίτι σου, κάνεις ένα ντους, ανοίγεις μία μπύρα, αράζεις στο καθιστικό σου και ενώ η καλή σου θέλει παιχνίδια (σε 45 λεπτά θα είμαι δικός σου μωρό μου…), το ρίχνεις στο player . Η Σύνθεση με τον Morse ήταν –αν θυμάμαι καλά- η 6. Τώρα είναι καιρός να προχωρήσουμε στην 7 με την αποχώρηση του Lord και τον ερχομό του Don Airey ο οποίος δεν θυμίζει καθόλου Lord γιατί παίζει άλλα πράγματα. Τα πέντε χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στο Abandon και στο Bananas, είναι αρκετά για να πεις ότι η μπάντα αναδιοργανώθηκε, ανακατευθύνθηκε, αναπροσδιορίστηκε και ότι άλλο “ανα” θέλετε. Το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα albums της παρέας που ονομάζεται Deep Purple, αλλά λείπουν όλα τα original μέλη της. Μόνο ο Paice είναι παρών. Δεν πρόκειται βέβαια ούτε για In Rock, ούτε για Machine Head, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Άλλοι άνθρωποι τα έκαναν αυτά (μόνο οι Gillan & Paice είναι εδώ), άλλους στόχους είχαν αυτοί οι άνθρωποι και άλλη εποχή ήταν τότε. Δώδεκα τραγούδια έχουμε εδώ, που το καθένα έχει τη δική του ταυτότητα και έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό. Έτσι μπράβο ντε… Είναι σα να προσπάθησαν να επαναφέρουν τα 70’s και ας μπερδεύει ο Morse στοιχεία από το In Rock και το Purpendicular. Μια χαρά είναι τα πράγματα και το ακούς και ανακαλύπτεις blues, gospel, ακόμα και …rap!!! ( ε καλά αυτό τι το θέλατε τώρα;) Ο Steve αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας και ο Airey παίζει σα να του είπαν "Μην τολμήσεις να παίξεις σαν τον Jon γιατί θα απολυθείς!" Δεν υπήρξα ποτέ μου φανατικός τους θαυμαστής, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι εδώ τα κατάφεραν και τα κατάφεραν τόσο καλά που έχεις πατήσει το play δυο-τρεις φορές και τα 45 λεπτά που της έχεις υποσχεθεί, έχουν γίνει δύο ώρες και ξαφνικά ακούς την πόρτα πίσω σου να χτυπάει δυνατά με θυμό! Είναι η καλή σου που φεύγει.

-Πού πας αγάπη μου;
-Πάτα το play εσύ…

* Σχόλιο: Μη σας ενοχλεί ο τίτλος του album. Τι θα προτιμούσατε; Να το λένε Gods Of Thunder And Lightning και να είναι για τα σκουπίδια; Είναι πολύ καλό και είναι σίγουρο ότι δεν έχει μέσα …..μπανάνες!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: ….δυσκολεύομαι να διαλέξω!!!

Live Albums

*** TA LIVE ALBUMS:

** Scandinavian Nights (1970)
Tracks: 1) Wring That Neck 2) Speed King 3) Into The Fire 4) Paint It Black 5) Mandrake Root 6) Child In Time 7) Black Night.

** Made In Japan (1972, το Kαλύτερο Live)
Tracks: 1) Highway Star 2) Child In Time 3) Smoke On The Water 4) The Mule 5) Strange Kind Of Woman 6) Lazy 7) Space Truckin'.

** Live In Japan (1972)
Tracks: CD I: 1) Highway Star 2) Child In Time 3) The Mule 4) Strange Kind Of Woman 5) Lazy 6) Space Truckin' 7) Black Night. CD II: 1) Highway Star 2) Smoke On The Water 3) Child In Time 4) The Mule 5) Strange Kind Of Woman 6) Lazy 7) Space Truckin' CD III: 1) Highway Star 2) Smoke On The Water 3) Child In Time 4) Strange Kind Of Woman 5) Lazy 6) Space Truckin' 7) Speed King.

** California Jamming (1974)
Tracks: 1) Burn 2) Might Just Take Your Life 3) Mistreated 4) Smoke On The Water 5) You Fool No One/The Mule 6) Space Truckin'.

** Live In London (1974)
Tracks: 1) Burn 2) Might Just Take Your Life 3) Lay Down Stay Down 4) Mistreated 5) Smoke On The Water 6) You Fool No One.

** Made In Europe (1974)
Tracks: 1) Burn 2) Mistreated 3) Lady Double Dealer 4) You Fool No One 5) Stormbringer.

** Days May Come & Days May Go (1975)
Tracks: 1) Owed To "G" 2) If You Love Me Woman 3) The Orange Juice Song 4) I Got Nothing For You 5) Statesboro Blues 6) Dance To The Rock & Roll 7) Drifter (rehearsal sequence) 8) Drifter 9) The Last Of The Long Jams 10) The Last Of The Last Jams.

** Last Concert In Japan (1975)
Tracks: 1) Burn 2) Love Child 3) You Keep On Moving 4) Wild Dogs 5) Lady Luck 6) Smoke On The Water 7) Soldier Of Fortune 8) Woman From Tokyo 9) Highway Star.

** On The Wings Of A Russian Foxbat (1976)
Tracks: 1) Burn 2) Lady Luck 3) Getting Tighter 4) Love Child 5) Smoke On The Water 6) Lazy 7) The Grind 8) This Time Around 9) Tommy Bolin Solo 10) Stormbringer 11) Highway Star 12) Smoke On The Water 13) Going Down 14) Highway Star.

** Power House (1977)
Tracks: 1) Painted Horse 2) Hush 3) Wring That Neck 4) Child In Time 5) Black Night 6) Cry Free.

** In Concert 1970-1972 (1980)
Tracks: CD I: 1) Speed King 2) Child In Time 3) Wring That Neck 4) Mandrake Root CD II: 1) Highway Star; 2) Strange Kind Of Woman; 3) Maybe I'm A Leo; 4) Never Before 5) Lazy 6) Space Truckin' 7) Smoke On The Water 8) Lucille.

** Knebworth '85 (1985)
Tracks: 1) Highway Star 2) Nobody's Home 3) Strange Kind Of Woman 4) Gypsy's Kiss 5) Perfect Street Rangers 6) Lazy 7) Knocking At Your Backdoor 8) Difficult To Cure 9) Space Truckin' 10) Speed King 11) Black Night 12) Smoke On The Water.

** Nobody's Perfect (1988)
Tracks: 1) Highway Star 2) Strange Kind Of Woman 3) Dead Or Alive 4) Perfect Strangers 5) Hard Lovin' Woman 6) Bad Attitude 7) Knocking At Your Back Door 8) Child In Time 9) Lazy 10) Space Trucking 11) Black Night 12) Woman From Tokyo 13) Smoke On The Water 14) Hush.

** Come Hell Or High Water (1993)
Tracks: 1) Highway Star 2) Black Night 3) A Twist In The Tale 4) Perfect Strangers 5) Anyone's Daughter 6) Child In Time 7) Anya 8) Speed King 9) Smoke On The Water.

** Live At The Olympia (1997)
Tracks: 1) Fireball 2) Maybe I'm A Leo 3) Ted The Mechanic 4) Pictures Of Home 5) Black Night 6) Cascades: I'm Not Your Lover 7) Sometimes I Feel Like Screaming 8) Woman From Tokyo 9) No One Came 10) The Purpendicular Waltz 11) Rosa's Cantina 12) Smoke On The Water 13) When A Blind Man Cries 14) Speed King 15) Perfect Strangers 16) Hey Cisco 17) Highway Star.

* Σχόλιο: Το μοναδικό live album των Purple που χρειαζόσαστε, είναι το Made in Japan του 1972 και μιλάμε φυσικά, για τη Σύνθεση 2 της μπάντας. Τίποτα άλλο!!!

Πρόταση & Βιβλιογραφία

*** ΠΡΟΤΑΣΗ:

Είναι σαφές ότι αυτά που έχω να προτείνω σαν απαραίτητα, είναι τα: In Rock, Machine Head & Made in Japan. Αν θέλετε όμως να τους ακούσετε και στα τελευταία καλά τους, θα πρέπει οπωσδήποτε να πάρετε και το Bananas.

*** ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock Albums (G. Starostin)

***

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…

Orfeus

Πηγη: http://www.musicheaven.gr