Ιστορικές Μπάντες: Kinks

Εισαγωγή, Βιογραφία, Δισκογραφία

Παρ’ όλο που το διαδίκτυο μετέτρεψε τον πλανήτη σε ένα μεγάλο σφαιρικό χωριό και τους έβγαλε από την “αφάνεια”, οι άνθρωποι όσον αφορά τους Kinks, χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: σ' αυτούς που δεν έχουν ακούσει ποτέ ξανά το όνομά τους και σ’ αυτούς που συμπεριλαμβάνουν τους Kinks ανάμεσα στις 10 σπουδαιότερες μπάντες του εικοστού αιώνα. Εγώ τους έχω στις 5 άσχετα αν με τον leader της μπάντας Ray Davies, με δένουν στενοί δεσμοί...

Οι Kinks ήταν ένα φαινόμενο. Κατάφεραν να κάνουν σωστά πράγματα σε λάθος χρόνο και λάθος πράγματα σε σωστό χρόνο.

---

"I'm a twentieth century man, but I don't want to be here"

---

*** Εισαγωγή:

Εκτός από μια μικρή χούφτα μεγάλων διεθνών επιτυχιών όπως -ας πούμε- το "Lola", οι Kinks πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '60, του '70, του '80 και του '90 σε εικονική λήθη. Η πλέον δημιουργική περίοδος του μουσικού τους πειραματισμού, είναι αναμφισβήτητα η περίοδος 1964-66, τότε που έφερναν καινούργια πράγματα στη μουσική σκηνή. Οι Kinks έπαιζαν punk όταν ακόμη ο μουσικός αυτός όρος, δεν είχε καν επινοηθεί. Ας μην ξεχνάμε ότι ριφάρισαν πρώτοι με το “You really Got Me”. Ναι!!! Το πρώτο riff στην ιστορία της rock μουσικής, ανήκει στους Kinks.

Σε αντίθεση με άλλες σύγχρονες μπάντες, οι Kinks επαινέθηκαν για "άκαμπτο ρεαλισμό" και αυτό είναι ένα γεγονός. Όταν όλοι οι σύγχρονοί τους ασχολούνταν με το καλοκαίρι της αγάπης του 67, με τη χίππικη ιδεολογία, με το μυστικισμό και τη μαριχουάνα, ο σπουδαίος (και πολυαγαπημένος μου) leader της μπάντας Ray Davies, αντί να ακολουθήσει το ρεύμα, προτίμησε μέσα από τα στιχάκια του, να ασχοληθεί με το απογευματινό τσάι των Άγγλων, με το περιβάλλον, με τα δειλινά στο Waterloo, με το Αγγλικό Ε.Σ.Υ. με την υπερβολική φορολογία, με τη σκληρή δηλαδή καθημερινή πραγματικότητα που ταλαιπωρεί τον καθένα και βέβαια το εισέπραξε με τις χαμηλές πωλήσεις των δίσκων της μπάντας, αλλά και με την δυσμενή αντιμετώπιση του τύπου. Εμείς όμως ξέρουμε. Ξέρουμε ότι πολύ δύσκολα θα βρούμε έναν ποιητή/τραγουδοποιό στο μέγεθος του Ray Davies. Και θα μου πείτε τώρα, τα media δεν ξέρουν; Μωρέ ξέρουν και παραξέρουν. Όταν όμως δεν τους κάνεις τα χατίρια, όταν δεν συμβαδίζεις με τη μάζα και χαράζεις ένα δρόμο μόνος σου, ε τότε να περιμένεις και την ανάλογη αντιμετώπιση.

Πέρα τώρα από αυτές τις κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις, αυτό που διακρίνει κανείς στη μουσική των Kinks και που διαφέρει από όλο το υπόλοιπο υλικό της εποχής, είναι ο τρόπος που ο Ray Davies έγραφε τις συνθέσεις του. Και δεν εννοώ το είδος. Ανεξάρτητα αν ήταν rock 'n' roll, τρυφερές και γλυκές μπαλάντες, rock opera, punk, garage, ή οτιδήποτε άλλο, ο Ray είχε κάτι μοναδικό. Οι στοιχειώδης ακολουθίες ακόρντων, οι γλυκές μελωδίες, η απαλή κατευναστική του φωνή και οι απλοί του στίχοι, έδιναν στο τραγούδι μία παιδική ατμόσφαιρα. Αυτή η παιδικότητα όμως, σώζει τη μουσική τους κληρονομιά μέχρι και σήμερα. Αυτή η παιδικότητα εκφράστηκε με σωστό τρόπο, στη σωστή εποχή, από σωστούς ανθρώπους που έφτιαξαν μία σωστή μπάντα και με τον Ray Davies να είναι ο πιο σωστός από όλους τους σωστούς!!!

*** Βιογραφία:

Ένα από τα καλύτερα και πρωτοποριακά γκρουπ του Βρετανικού beat των '60s. Δημιουργήθηκαν στο Λονδίνο, το 1962 από τα αδέλφια Ray (Raymond Douglas) Davies (21 Iουνίου 1944, φωνή, κιθάρα, πιάνο) & Dave Davies (1947, κιθάρα, φωνητικά), τον Pete Quaife (1943, μπάσο) και τον Mick Avory (1944, τύμπανα). Ο Avory ήρθε στους Kinks από τους Rolling Stones. Αντικαταστάθηκε το 1970 από τον John Dalton, που αντικαταστάθηκε από τον Andy Pyle, που αντικαταστάθηκε από τον Mick Avory, που αντικαταστάθηκε από τον Bob Henrit, που αντικαταστάθηκε από.…….φτάνει!!! (Θα γράψω ένα ξεχωριστό άρθρο για όλους τους ντραμίστες των Kinks και θα ρωτήσω και τον Ray για να μη μου ξεφύγει κανείς). Στη δεκαετία του 70 ο John Gosling προστέθηκε στα πλήκτρα και στη δεκαετία του 80, τον αντικατέστησε ο Ian Gibbons. Βέβαια, τα αδέλφια Ray & Dave Davies κάνουν όλη τη δουλειά. Αυτοί είναι λοιπόν οι μεγαλύτεροι Κόμποι εδώ!!! Για πρώτη φορά γνώρισαν επιτυχία με το τρίτο τους single "You Really Got Me" (1964) που έφτασε στο Nο.1 του Βρετανικού chart. Tο κιθαριστικό του riff έγινε αναπόσπαστο μέρος της μουσικής γλώσσας του rock και μαζί με το επόμενο single τους, το "All Day And All Of The Night", αποτέλεσαν ορισμούς στην ερμηνεία της hard rock κιθάρας με τις απλές αλλά εξαιρετικά δυναμικές κιθαριστικές φράσεις του Dave Davies. Από τότε, ο Ray Davies αναδείχθηκε σε κορυφαίο τραγουδοποιό, με μία τραγουδοποιία που έμεινε αξιοσημείωτη, συνδυάζοντας τις προσωπικές του ενδοσκοπήσεις με χιούμορ, πάθος και πολιτικοκοινωνική στράτευση. Mε albums όπως τα "Face To Face" & "Something Else", ο Ray επαναπροσδιόρισε τον Βρετανικό χαρακτήρα με εξυπνάδα, φαντασία, νεύρο και για μια γόνιμη περίοδο που κράτησε ως το 1968, ήταν μαζί με τους Lennon & McCartney ένας από τους πιο σημαντικούς Βρετανούς τραγουδοποιούς. Mία "δεύτερη" περίοδος των Kinks, με θεαματική επιστροφή στην κορυφή των επιτυχιών, έγινε τον Iούλιο του 1970 με το τραγούδι "Lola", που σηματοδότησε το ξεκίνημα της επιτυχίας τους ΚΑΙ στην Aμερική, όπου έγιναν αστέρες, ενώ στην πατρίδα τους έπαιζαν σπάνια και μάλιστα σε μικρούς χώρους, μπροστά σε ολιγάριθμα ακροατήρια πιστών φίλων. Ειρωνεία; Aυτό ωστόσο δεν εμπόδισε τα Βρετανικά γκρουπ του new wave να θεωρούν τους Kinks σαν τη μεγάλη τους επιρροή (Jam/"David Watts" & Pretenders/"Stop Your Sobbing"). Tο 1990 οι Kinks έγιναν μέλη του Rock 'n' Roll Hall of Fame. Tην εποχή εκείνη, ήταν μόλις το τέταρτο Βρετανικό γκρουπ με τέτοια διάκριση, μετά τους Beatles, Rolling Stones & Who. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 90, μία νέα δόξα περίμενε τον Ray, αφού αναγνωρίστηκε σαν "νονός της Brit Pop" από σύγχρονους σταρ όπως οι Blur, Pulp & Boo Radleys. Με το προσωπικό του άλμπουμ "Storyteller" ο Ray παντρεύει τα τραγούδια με τη λογοτεχνία, παρουσιάζοντας μια διαδοχή ακουστικά ερμηνευμένων τραγουδιών και απαγγελιών από γραπτά του, που προέρχονται από το βιβλίο του με τίτλο "X-Ray". Εύγε νέε μου. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν παίρνεις όμως….. Έτσι είπαμε;

*** Δισκογραφία:

* 1964: Kinks
* 1965: Kinda Kinks
* 1966: The Kink Kontroversy
* 1966: Face To Face
* 1967: Something Else By The Kinks
* 1968: Live At Kelvin Hall
* 1968: The Village Green Preservation Society
* 1969: Arthur (Or The Decline And Fall Of The British Empire)
* 1970: Lola Versus Powerman & The Moneygoround, Part I
* 1971: Muswell Hillbillies
* 1972: Everybody's In Show-Biz
* 1973: Preservation Act I
* 1974: Preservation Act II
* 1975: Soap Opera
* 1975: Schoolboys In Disgrace
* 1977: Sleepwalker
* 1978: Misfits
* 1979: Low Budget
* 1980: One For The Road
* 1982: Give The People What They Want
* 1983: State Of Confusion
* 1984: Word Of Mouth
* 1986: Think Visual
* 1987: Live: The Road
* 1989: UK Jive
* 1993: Phobia
* 1994: To The Bone
* 2000: The Great Lost Kinks Album
* 2001: BBC Sessions 1964-1977 

Tracks: 1) Beautiful Delilah 2) So Mystifying 3) Just Can't Go To Sleep 4) Long Tall Shorty 5) I Took My Baby Home 6) I'm A Lover Not A Fighter 7) You Really Got Me 8) Cadillac 9) Bald Headed Woman 10) Revenge 11) Too Much Monkey Business 12) I've Been Driving On Bald Mountain 13) Stop Your Sobbing 14) Got Love If You Want It

Ο Ray Davies έχει εδώ έξη δικά του κομμάτια (ένα σε συνεργασία με τον Jimmy Page), αλλά δεν είναι όλα καλά. Το 'Revenge' που είναι instrumental είναι βαρετό και θυμίζει το 'Cadillac', το 'So Mystifying' δανείζεται την όλη μουσική του ιδέα από το 'It's All Over Now' του Bobby Womack και προφανώς ο Ray άκουσε τη διασκευή των Stones και το “πήρε”. Το 'Just Can't Go To Sleep' είναι υπέρ-γλυκό, το 'I Took My Baby Home' έχει καλύτερη φυσαρμόνικα από το 'Revenge', το 'Fortune Teller' θυμίζει στο ρεφρέν Animals και το 'Stop Your Sobbing' θυμίζει Beatles. Είναι αλήθεια, ότι ο παραγωγός δεν τους έδωσε καλά κομμάτια να διασκευάσουν. Οι Stones και οι Animals είναι καλύτεροι στις διασκευές που κάνουν και όχι απαραίτητα σαν μουσικοί, αλλά επειδή οι Stones και οι Animals διαθέτουν δύο σούπερ τραγουδισταράδες. Οι Kinks δεν πατάνε ακόμα στα πόδια τους, δεν ξέρουν ακόμα τι θέλουν να κάνουν και εδώ που τα λέμε, ο Dave μπορεί να είναι καλός κιθαρίστας, αλλά δεν είναι Ο τραγουδιστής. Στα κομμάτια που τραγουδάει, 'Beautiful Delilah', 'Long Tall Shorty', 'I'm A Lover Not A Fighter' & 'Got Love If You Want It', αντιλαμβάνεσαι πολύ εύκολα ότι με μία άλλη φωνή, θα ακούγονταν καλύτερα. Αντίθετα, τα υπόλοιπα κομμάτια ακούγονται καλύτερα με τη φωνή του Ray που ομολογουμένως διαθέτει μία από τις πιο εκφραστικές φωνές της rock. Οι Rock Μπάντες έρχονται και παρέρχονται, αλλά το Rock είναι και θα είναι εδώ. Αυτό ισχύει λοιπόν για το album ντεμπούτο των Kinks, και το Rock που είναι εδώ, είναι πρωτόγονο και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Η μπάντα μόλις ξεκινάει, η παραγωγή είναι σκοτεινή και καθώς τα διαμάντια είναι παντοτινά, ο Ray παρ’ όλο που δεν νοιώθει ακόμα βέβαιος για τον εαυτό του, έχει εδώ ένα παντοτινό διαμάντι. Το 'You Really Got Me'. Το πρώτο hard rock τραγούδι που έκανε τους Kinks διάσημους μέσα σε μια νύχτα. Το 'You Really Got Me' διαθέτει το πρώτο –πέντε νότες όλο κι’ όλο- riff της rock ιστορίας. Ένα riff που “συνελήφθη” από τον Dave εντελώς τυχαία καθώς “πείραζε” τον ενισχυτή της κιθάρας του με μία βελόνα. Πίσω λοιπόν στο 1964, κομμάτια σαν το 'You Really Got Me' και το 'House Of The Rising Sun' των Animals, ήταν ότι καλύτερο συνέβαινε που προωθούσε τη μουσική.

Σχόλιο: Σαν album, είναι μέτριο. Σαν το 'You Really Got Me' όμως, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο γι’ αυτό, αλλά και για την παρουσία του Jimmy Page στις κιθάρες, αξίζει! Και δικαίως….. αναρωτιέμαι τώρα: “πώς θα ήταν η rock μουσική σήμερα αν δεν υπήρχε εκείνη η βελόνα;”

** Kinda Kinks (1965)

Tracks: 1) Look For Me Baby 2) Got My Feet On The Ground 3) Nothin' In The World Can Stop Me Worryin' About That Girl 4) Naggin' Woman 5) Wonder Where My Baby Is Tonight 6) Tired Of Waiting For You 7) Dancing In The Street 8) Don't Ever Change 9) Come On Now 10) So Long 11) You Shouldn't Be Sad 12) Something Better Beginning

Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα. Ο Ray εξελίσσεται σε μεγάλο τραγουδοποιό, μόνο που εξελίσσεται με πολύ αργό ρυθμό. Ένα πολύ καλό πράγμα που συμβαίνει εδώ, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον ο Jimmy Page. Και μη βιαστείτε να με πετροβολήσετε. Δεν υποτιμώ τον Jimmy. Αντίθετα, τον θαυμάζω. Η απουσία του όμως, είναι μία ευκαιρία για να βγουν μόνοι τους μπροστά και να δείξουν τις ικανότητές τους. Κάνουν λοιπόν εδώ τραγούδια με ακουστική βάση και τα μιξάρουν θαυμάσια με ήχους a la 'You Really Got Me' και ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το 'Tired Of Waiting For You'. Ένα άλλο πράγμα που συμβαίνει, είναι οι μελωδίες που είναι αισθητά καλύτερες και είναι καταφανέστατο ότι ο Ray αρχίζει να αφήνει το στίγμα του. Το τραγούδισμά του, είναι ακόμα ένα άλλο πράγμα που συμβαίνει και είναι από τα καλύτερα πολεμοφόδια της μπάντας των Kinks. Ερασιτεχνικό και αντιεπαγγελματικό, ένα τραγούδισμα που βγαίνει μέσα από σένα και από μένα. Τα “Tired Of Waiting For You & Something Better Beginning” είναι σούπερ. Το 'Come On Now' είναι Μπητλικό, ο Dave βελτιώνει το τραγούδισμά του στο 'Got My Feet On The Ground' αλλά στο 'Naggin' Woman' δεν τα πάει καθόλου καλά. Ας δούμε τώρα και τα υπόλοιπα. Το 'Nothin' In The World Can Stop Me Worryin' 'Bout That Girl' είναι ακουστικό και μπαλαντοειδές. Το 'Can I Get A Witness' του Marvin Gaye όπως και το 'You Shouldn't Be Sad' είναι ρουτινιάρικα, αλλά το 'See My Friends' είναι πολύ όμορφο. Το 'Everybody's Gonna Be Happy' είναι πολύ νευρικό και σπηντάτο και πρέπει να πω εδώ ότι υπάρχει μία έκδοση cd της Rhino, που περιλαμβάνει bonus tracks. Από τα bonus λοιπόν ξεχωρίζει το 'Set Me Free', που είναι μία άσκηση a la 'You Really Got Me', το 'I Need You', που κάνει τριλογία μαζί με τα 'You Really Got Me' & 'All Day And All Of The Night' και το 'Well Respected Man', που είναι υπέροχο. Όλα αυτά, δείχνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό, το ταλέντο του Ray στο μαστόρεμα των τραγουδιών.

Σχόλιο: Αν το βρείτε με τα bonus tracks, δεν πρέπει να το αφήσετε να σας ξεφύγει με τίποτα!

** Kink Kontroversy (1966)

Tracks: 1) Milk Cow Blues 2) Ring The Bells 3) Gotta Get The First Plane Home 4) When I See That Girl Of Mine 5) I Am Free 6) Till The End Of The Day 7) The World Keeps Going Round 8) I'm On An Island 9) Where Have All The Good Times Gone 10) It's Too Late 11) What's In Store For Me 12) You Can't Win

Το album αυτό, ξεκινάει πολύ δυνατά με το 'Milk Cow Blues' που είναι garage στα 1966. Στο τέλος του 1965, οι Kinks είχαν εξοστρακίσει τους Pretty Things και είχαν κερδίσει τον τίτλο της πιο άγριας βρετανικής μπάντας. Το 'Milk Cow Blues' ξεφεύγει από το κλισαρισμένο "μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά" και το ίδιο κάνει και το 'Till The End Of The Day' που μπορεί να πει κανείς ότι ακολουθεί τα βήματα του 'You Really Got Me', αλλά μόνο στην παραμόρφωση. Σε αντίθεση με τα 'I Need You' & 'All Day And All Of The Night' που είναι remakes του 'You Really Got Me', αυτό είναι όχι μόνο πιο μελωδικό, αλλά και πιο ώριμο. Αν ψάξετε εδώ για το καλύτερο κομμάτι, θα το βρείτε στο 'Where Have All The Good Times Gone'. Εμένα βέβαια, μου αρέσει πάρα πολύ το 'Till The End Of The Day', αλλά στο 'Where Have All The Good Times Gone', ο Ray επιχειρεί για πρώτη φορά να κάνει κοινωνικά σχόλια μέσα από το στίχο του και φαίνεται ότι αυτή την περίοδο –όπως ο John Lennon αλλά και άλλοι- άκουγε πολύ Dylan. Το 'I'm On An Island' είναι προπομπός του 'Apeman', που θα έρθει σε τέσσερα χρόνια. Στα bonus tracks της Rhino βρίσκουμε το κλασσικό αριστούργημα 'Dedicated Follower Of Fashion' και το 'Sittin' On My Sofa', με τον Nicky Hopkins στο πιάνο.

Σχόλιο: Στο Kontroversy βρίσκουμε τους Kinks να πατάνε με το ένα πόδι στο παρελθόν και με το άλλο στο μέλλον. Ξέρετε όμως τι κάνουν με τα χέρια τους; Ετοιμάζουν τις βαλίτσες για το ταξίδι που ξεκινάει από το επόμενο album. Ένα ταξίδι με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και που μάλιστα στις αποσκευές, δεν περιέχει ….βελόνες!!!

** Face To Face (1966)

Tracks: 1) Party Line 2) Rosie Won't You Please Come Home 3) Dandy 4) Too Much On My Mind 5) Session Man 6) Rainy Day In June 7) A House In The Country 8) Holiday In Waikiki 9) Most Exclusive Residence For Sale 10) Fancy 11) Little Miss Queen Of Darkness 12) You're Lookin' Fine 13) Sunny Afternoon 14) I'll Remember

Ουάου!!!!!! Μπράβο ρε παιδιά! Τι καταπληκτικό δισκάκι που είναι αυτό; Ο Ray Davies εξερευνά το βρετανικό κοινωνικό τοπίο και το πληρώνει με χαμηλές πωλήσεις. Με το Face To Face έκανε ένα αριστούργημα, αλλά οι Kinks κέρδισαν τον τίτλο της πιο αποτυχημένης μπάντας, στην κατηγορία των …..επιτυχημένων!!! Δεν βαριέσαι… Ray μου ξέρω ότι δεν σε πείραξαν οι χαμηλές πωλήσεις. Εγώ -έτσι κι αλλιώς- είμαι μαζί σου και το ξέρεις. Τι μ’ έχεις μόστρα στους Well Respected Fans σου; 14 τραγούδια έχουμε λοιπόν εδώ και τα 14 είναι πανέμορφα. Πάμε: Τα 'Fancy', 'Too Much On My Mind' & 'I'll Remember' είναι υπέροχες μπαλάντες και τα 'Party Line' & 'You're Lookin' Fine' σε γραπώνουν από την πρώτη νότα. Στο 'Rosie Won't You Please Come Home', ο Ray κάνει πολύ όμορφο τραγούδισμα για μια μητέρα που θρηνεί την -για πολύ καιρό- χαμένη της κόρη, που ίσως να την έχει καμακώσει ο δανδής του 'Dandy', που καθώς είναι και πλούσιος, κάνει 'Holidays In Waikiki' έχει 'House In The Country' και δεν δίνει μία για τη φτωχή τάξη που διαμαρτύρεται για την υψηλή φορολογία στο 'Sunny Afternoon', τη στιγμή που ο μυστικισμός της 'Little Miss Queen Of Darkness', αντιμετωπίζει την κακοκαιρία του 'Rainy Day In June'. Τα 'Rosie' & 'Rainy Day In June', είναι κορυφαία, αλλά αυτό που ξεχωρίζει και κανένας δεν μπορεί να το περάσει “ντούκου”, είναι το περίφημο 'Sunny Afternoon', με έναν Ray να κάνει γλυκό, αργό και τεμπέλικο τραγούδισμα και με στιχάκια που αντιπροσωπεύουν 100% τη βρετανική κοινωνία. Ο Nicky Hopkins είναι παρών με το πιάνο του στο στούντιο και ο Ray του αφιερώνει το 'Session Man'. Το Face To Face προορίζονταν για concept, με διαλόγους, διαλείμματα και ηχητικά εφφέ, αλλά ο παραγωγός Shel Talmy -η μία από τις δύο πληγές της rock μουσικής. Η άλλη πληγή, είναι ο Allen Klein- αντέδρασε αρνητικά. Έτσι άφησαν μόνο το κουδούνισμα του τηλεφώνου στο 'Party Line' και τους ήχους της βροχής και των κεραυνών στο 'Rainy Day In June'. Κρίμα πάντως, γιατί απέτρεψε τους Kinks από το να κάνουν το δικό τους Sgt. Pepper. Παρ’ όλα αυτά, το Face To Face είναι concept album γιατί έχει θεματική συνοχή. Στα bonus tracks της Rhino, θα βρούμε το “Dead End Street” που ασχολείται με τους άστεγους και την ανεργία και ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Ray Davies. Το “Mr. Pleasant”.

Σχόλιο: Διαχρονικό album, που βάζει τους Kinks στην πρώτη τους βρετανικο/κοινωνική ….περιπέτεια!!!

** Something Else (1967)

Tracks: 1) David Watts 2) Death Of A Clown 3) Two Sisters 4) No Return 5) Harry Rag 6) Tin Soldier Man 7) Situation Vacant 8) Love Me Till The Sun Shines 9) Lazy Old Sun 10) Afternoon Tea 11) Funny Face 12) End Of The Season 13) Waterloo Sunset

Πολύς κόσμος, θεωρεί το Something Else σαν το καλύτερο album των Kinks, αλλά εγώ διαφωνώ. Δεν είναι άσχημο, αλλά δεν είναι το καλύτερό τους. Το Face To Face, είναι καλύτερο απ’ αυτό. Με το Something Else αφήνουν τους Stones και τους Who να ασχολούνται με το “σκληρό ροκ” και στρέφονται προς το VBMS (Βικτωριανό Βρετανικό Μουσικό Στυλ). Ανοίγουν με το 'David Watts' που είναι το πιο γρήγορο κομμάτι εδώ και συνεχίζουν με το 'Death Of A Clown' που είναι ομολογουμένως όχι μόνο το καλύτερο κομμάτι που έγραψε ποτέ ο Dave, αλλά κάνει και το καλύτερό του τραγούδισμα. Τα 'No Return', 'Situation Vacant', & 'Funny Face' ασχολούνται με Βρετανικούς χαρακτήρες a la Face To Face και τα 'Two Sisters' & 'Afternoon Tea' έχουν υπέροχα ρεφρέν. Ο Dave συνεχίζει με το 'Love Me Till The Sun Shines', αλλά μας πάει πίσω στο …..πρώτο album. Ευτυχώς, επεμβαίνει ο Ray και σώζει την κατάσταση με τα 'Tin Soldier Man' & 'Harry Rag' που αποπνέουν άρωμα βρετανικής φολκ και με το 'Lazy Old Sun' που αρωματίζει τον χώρο ψυχεδελικά. Το album κλείνει με τα γαλλικά αρώματα του 'End Of The Season' και κλείνει με τα βρετανικά του 'Waterloo Sunset'. Τι να πεις για αυτό το κομμάτι; Μπροστά στην ομορφιά του, όλες οι λέξεις ξαφνικά ….φτωχαίνουν!!! Στα bonus tracks της Rhino, θα βρούμε το πολύ καλό και πολυ-μερές 'Autumn Almanac' το μέτριο 'Susannah's Still Alive' του Dave (που σκέφτεται να κάνει σόλο καριέρα, αλλά εγκαταλείπει τελικά τα σχέδια), το 'Act Nice And Gentle' που μοιάζει σα να έρχεται από το Face To Face και τα 'Wonderboy' & 'Polly' που είναι όμορφα, αλλά όχι σαν το 'Autumn Almanac'.

Σχόλιο: Προσπάθησαν να ξεπεράσουν το Face To Face, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ας πούμε ότι αυτό το album, είναι το μικρό του αδελφάκι.

** The Village Green Preservation Society (1968)

Tracks: 1) The Village Green Preservation Society 2) Do You Remember Walter 3) Picture Book 4) Johnny Thunder 5) The Last Of The Steam Powered Trains 6) Big Sky 7) Sitting By The Riverside 8) Animal Farm 9) Village Green 10) Starstruck 11) Phenomenal Cat 12) All My Friends Were There 13) Wicked Annabella 14) Monica 15) People Take Pictures Of Each Other.

Εδώ στο 'Village Green', έχουμε πολλές πρωτιές. Δείτε: Είναι το πρώτο album που 1: Δεν έχει παραγωγό τον Shel Talmy (επιτέλους!). 2: Επιβεβαιώνει την ηγεμονία του Ray στη μπάντα (ο Dave ούτε τραγουδάει, ούτε έχει δικά του τραγούδια) και 3: Είναι concept (mini-'rock opera'). Υπάρχουν κομμάτια που ανταγωνίζονται μεταξύ τους στους ….τίτλους: ('Picture Book' vs 'People Take Pictures Of Each Other' & 'The Village Green Preservation Society' vs 'Village Green'). Με την εξαίρεση των 'Last Of The Steam Powered Trains' & 'Wicked Annabella', έχουμε εδώ το Βικτωριανό στυλ σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Στο album αυτό, ο Ray εξιδανικεύει τη ζωή της επαρχίας και με το ομότιτλο τραγούδι, σατιρίζει τον βρετανικό συντηρητισμό: 'We are the Office Block Persecution Affinity/God save little shops, china cups and virginity'. Η νοσταλγία και ο ρομαντισμός του 'Do You Remember Walter' μιξάρονται με το χιούμορ του 'Picture Book' και κάνουν τον 'Johnny Thunder' να διασκεδάζει χορεύοντας με το 'Starstruck'. Ο 'Harry Rag' που δανείζει τη μελωδία του στο 'Village Green', προτιμάει το ragtime, 'Sitting By The Riverside', αλλά ξαφνικά μας το γυρίζει σε Latin γιατί φοβάται μη χάσει τη 'Monica'. Να τονίσω λοιπόν εδώ, ότι για όσους προτιμούν ηχητικά δυνατούς και σκληρούς Kinks θα απογοητευθούν με το 'Village Green'. Μόνο το 'Wicked Anabella' πλησιάζει προς τα εκεί. Τα κομμάτια είναι ακουστικά και ας έχουν ηλεκτρικές κιθάρες. Η ατμόσφαιρα που δίνει όμως ο Ray, είναι μοναδική. Το album πούλησε ελάχιστα στην Αμερική. Τα ατμοκίνητα επαρχιακά τραίνα, η σπιτική μαρμελάδα φράουλα και τα καταπράσινα χωριά, δεν ήταν οι προτεραιότητες των Αμερικανών στα 1968. Η Rhino δεν μας έδωσε bonus tracks εδώ, παρά μόνο το πάρα πολύ καλό 'Days'.

Σχόλιο: Πολύ καλό album με φανταστικές μελωδίες. Ευτυχώς που ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα και το 'Village Green', 30 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του απόλαυσε και εξακολουθεί να απολαμβάνει όσα του αξίζουν. Τι του αξίζει; Αν μη τι άλλο, η αναγνώριση ότι στα 1968 ένας πολύ σπουδαίος Βρετανός τραγουδοποιός που τον λένε Ray Davies, έγραψε και ηχογράφησε με τους φίλους του αυτό το album, με μοναδικό του στόχο να προσφέρει στην τέχνη, αδιαφορώντας για την εμπορική του επιτυχία. Τα σέβη μου….

** Arthur (1969)

Tracks: 1) Victoria 2) Yes Sir No Sir 3) Some Mother's Son 4) Drivin' 5) Brainwashed 6) Australia 7) Shangri La 8) Mr Churchill Says 9) She's Bought A Hat Like Princess Marina 10) Young And Innocent Days 11) Nothing To Say 12) Arthur

To Arthur είναι κι αυτό concept και είναι καλύτερο από το Village Green. Ο Ray ετοίμαζε αυτή την εποχή ένα soundtrack για μία τηλεοπτική ταινία που την τελευταία στιγμή ματαιώθηκε. Του έμειναν έτσι τα τραγούδια τα οποία είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ποτέ του. Οι μελωδίες είναι εξαιρετικές. Ανοίγει με το 'Victoria', που είναι ένας punk παράδεισος, χτισμένος επάνω σε τρία ακόρντα με στιχάκια σαν κι αυτά: 'Long ago, grass was green, sex was bad and obscene'. Συνεχίζει με το αντιπολεμικό και σκοτεινό 'Yes Sir No Sir' και το επίσης αντιπολεμικό 'Some Mother's Son' για να πάει στο 'Drivin'' που έχει υπέροχες φωνητικές αρμονίες και κολλάει άνετα στο Village Green. Το 'Brainwashed' που είναι ένα κρυμμένο διαμάντι, έχει απλά κιθαριστικά riffs και θυμωμένο τραγούδισμα και το 'Australia' παρωδεί τις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Συνεχίζει με το 'Shangri-La' που έχει ατμόσφαιρα Gothic και είναι κατά τη γνώμη μου, ένα από τα τρία ή τέσσερα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ο Ray ποτέ του. Ύστερα έρχεται το 'Mr Churchill Says' που συγγενεύει μελωδικά με τα 'Yes Sir No Sir' & 'Brainwashed', το γοητευτικό ragtime 'She Bought A Hat Like Princess Marina', το 'Young And Innocent Days' που λίγο ….υστερεί, το 'Nothing To Say' που όντως δεν λέει ….τίποτα και κλείνει με το ομότιτλο που είναι πάρα πολύ καλό. Έχουμε λοιπόν ένα concept album στα 1969 και πολύς κόσμος το συγκρίνει με το Tommy. Σας πληροφορώ όμως, ότι η 'rock opera' Arthur (που στιχουργικά διαπραγματεύεται τον άνθρωπο και το πεπρωμένο του), είναι πολύ καλύτερη και δεν το γράφω αυτό επειδή είμαι fan του Ray Davies.

Σχόλιο: Αναρωτηθήκατε ποτέ τι είναι το Βικτωριανό Punk? Θα βρείτε την απάντηση εδώ. Αυτό το album το αγόρασαν λίγοι. Πάρτε το και εσείς όχι για να γίνουμε ….πολλοί, αλλά κυρίως επειδή αξίζει!!!
** Lola V/S Powerman & The Moneygoround Part 1 (1970)

Tracks: 1) The Contenders 2) Strangers 3) Denmark Street 4) Get Back In The Line 5) Lola 6) Top Of The Pops 7) The Moneygoround 8) This Time Tomorrow 9) A Long Way From Home 10) Rats 11) Apeman 12) Powerman 13) Got To Be Free

Ok!!! Ο Ray γράφει και κυκλοφορεί σ’ αυτό το album, το καλύτερο τραγούδι που έγραψε ποτέ σε ολόκληρη την καριέρα του και αυτό το τραγούδι είναι το 'Lola' που έγινε η διεθνής υπογραφή των Kinks. Το album αυτό, υστερεί μουσικά σε σχέση με το Arthur. Θεωρείται όμως -και είναι- επιτυχημένο, επειδή εκτός από το 'Lola' περιέχει και άλλο ένα classic. Το 'Apeman'. Με προεξέχοντα λοιπόν τα 'Lola' & 'Apeman', τα υπόλοιπα κομμάτια βρίσκονται …..υπό σκιάν!!! Tα 'Denmark Street', 'Top Of The Pops', 'Moneygoround' & 'Powerman' μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιο είναι καλύτερο, αλλά είναι καταφανέστατο ότι στερούνται μουσικών ιδεών, σα να τα έδωσε όλα ο Ray με το Arthur. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι τα κομμάτια είναι άσχημα. Τα 'Denmark Street' & 'Moneygoround' βασίζονται στο πιάνο. Το 'Top Of The Pops' ροκάρει όμορφα και το 'Powerman' είναι καλύτερο από όλα αυτά. Ο Dave επανακάμπτει συνθετικά και τραγουδιστικά με το πολύ όμορφο 'Strangers' που θα ήταν ακόμα πιο όμορφο εάν το τραγουδούσε ο Ray, αλλά ο Dave που δεν χαμπαριάζει, ροκάρει με το 'Rats' και διορθώνει τα πράγματα. Από όλα τα concept albums και τις rock όπερες που έκαναν οι Kinks, αυτό βρίσκεται στο πιο χαμηλό μουσικό σημείο. Το Lola όμως, καθιερώνει τον Ray σαν έναν από τους πιο σημαντικούς τραγουδοποιούς/ποιητές της γενιάς του και δεν ξέρω γιατί ο τίτλος του album περιέχει τη φράση 'Part One'. Σκόπευε άραγε ο Ray να κάνει και 'Part Two'? Λέτε να μας το φυλάει; Δεν ξέρω… Η Rhino μας δίνει για bonus tracks, μία version του 'Lola' με την original φράση 'it tastes like Coca-Cola' που ο Ray την άλλαξε σε 'cherry cola' ύστερα από την παρέμβαση της Coca-Cola, μία version του 'Apeman' και το 'Powerman' σε demo.

Σχόλιο: Concept ξε-concept, μόνο για τα 'Lola' & 'Apeman', είναι ένα album θησαυρός!!!

** Muswell Hillbillies (1971)

Tracks: 1) 20th Century Man 2) Acute Schizophrenia Paranoia Blues 3) Holiday 4) Skin And Bone 5) Alcohol 6) Complicated Life 7) Here Come The People In Grey 8) Have A Cuppa Tea 9) Holloway Jail 10) Oklahoma USA 11) Uncle Son 12) Muswell Hillbilly

Είναι το πρώτο album που έκαναν οι Kinks στην RCA και έχει , πάρα πολύ ενδιαφέρον. Πρώτα από όλα, ο Ray υιοθετεί την Ντυλανική συμπεριφορά της τραγουδοποιίας, αδιαφορώντας για την εμπορική επιτυχία που του ζητάει η RCA. Αποτέλεσμα; Χαμηλές πωλήσεις σε όλη την RCA-περίοδο 1971-1975, με εξαίρεση το Muswell Hillbillies που είναι classic. Τα φιλοσοφημένα στιχάκια και η βαθιά κοινωνικοπολιτική κριτική του Arthur, δίνουν εδώ τη θέση τους σε jazz/ragtime τραγούδια, που ακόμα και σήμερα ακούγονται καινούργια. Ο Ray πέτυχε εδώ έναν φοβερό συνδυασμό. Αντί να χρησιμοποιήσει το Βικτωριανό μουσικό στυλ για να ντύσει τα στιχάκια του, όπως έκανε στο Something Else ή να ροκάρει όπως έκανε στο Arthur, προσλαμβάνει ένα jazz τρίο (που θα συνοδεύει πλέον τη μπάντα για πολύ καιρό) και περιγράφει τα καθημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης της Βρετανίας, κορνιζάροντάς τα με αμερικανική jazz και ragtime. Ένα πάντρεμα, που στην ιστορία της rock δεν έχει όμοιό του και δίνει στο album μία μοναδικότητα. Ο τίτλος Muswell Hill αναφέρεται στο μέρος που ο Ray πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Τα περισσότερα τραγούδια εδώ, δεν είναι τίποτα το σπέσιαλ, αλλά όλα έχουν κάτι που σου τραβάει την προσοχή και το ενδιαφέρον. Κάτι που σου μένει. Το 'Acute Schizophrenia Paranoia Blues', έχει κάτι από New Orleans, το 'Skin And Bone' είναι bebop, τα 'Complicated Life' & 'Have A Cuppa Tea' έχουν περίφημο τραγούδισμα και πάρα πολύ καλό στίχο, το 'Here Come The People In Grey' είναι τρυφερό και στο 'Holiday' ο Ray δίνει στη φωνή του το χρώμα και τον ήχο των τραγουδιών της δεκαετίας του 1920, τραγουδώντας με ένα τσιγάρο στο στόμα. Το 'Alcohol' είναι jazz και είναι το πιο διάσημο από όλα με τσιγγάνικο και folk ύφος, αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι το '20th Century Man'. Ξεχωρίζει γιατί είναι το μοναδικό που ροκάρει και δείχνει να μην κολλάει με τα υπόλοιπα, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Είναι σπουδαίο τραγούδι με πολύ σπουδαίο τραγούδισμα από τον Ray μου. Αυτή τη φορά, είναι η Velvel που το επανακυκλοφορεί και μας δίνει δύο bonus tracks. Τα 'Mountain Woman' που στιχουργικά είναι η ακολουθία του 'Apeman' και το 'Kentucky Moon'.

Σχόλιο: Επιτυχημένο πάντρεμα του βρετανικού τρόπου με την αμερικάνικη jazz. Ουάου!!!

** Everybody’s In Show-Biz (1972)

Tracks: 1) Here Comes Yet Another Day 2) Maximum Consumption 3) Unreal Reality 4) Hot Potatoes 5) Sitting In My Hotel 6) Motorway 7) You Don't Know My Name 8) Supersonic Rocket Ship 9) Look A Little On The Sunnyside 10) Celluloid Heroes 11) Top Of The Pops 12) Brainwashed 13) Mr Wonderful 14) Acute Schizophrenia Paranoia Blues 15) Holiday 16) Muswell Hillbilly 17) Alcohol 18) Banana Boat Song 19) Skin And Bone 20) Baby Face 21) Lola

Αυτό το album είναι διπλό. Μισο-live και μισο-studio. Το live album είναι "ζουμερό" και ατμοσφαιρικό. Οι Kinks είναι πολύ καλοί επάνω στη σκηνή και το έχουν αποδείξει πολλές φορές. Εστιάζει περισσότερο στα κομμάτια από το Hillbillies και αυτό είναι νορμάλ, αφού η μπάντα θέλει να “σπρώξει” το album του περασμένου χρόνου. Έτσι κι αλλιώς όμως, το Hillbillies ήταν πάρα πολύ καλό. Το studio part, είναι άλλο ένα concept με τον ίδιο ήχο του Hillbillies, αλλά με διαφορετική θεματική. Ο Ray καταπιάνεται εδώ με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ζώντας μέσα στο star system. Ακούγοντάς το, νοιώθεις κάπως ….déjà vu! Σε παραπέμπει στο Hillbillies και παρ’ όλο που μελωδικά δεν είναι άσχημο, δεν είναι τόσο καλό όσο εκείνο. Το 'Here Comes Yet Another Day' ανοίγει δυνατά, το 'Maximum Consumption' ακολουθεί τη μελωδία του 'Acute Schizophrenia Paranoia Blues', το 'Unreal Reality' είναι jazz και το 'Look A Little On The Sunny Side' προσκαλεί τον “φτωχό” καλλιτέχνη να κάνει αυτό που λέει ο τίτλος. Το 'Hot Potatoes' ξεχωρίζει, το 'Motorway' αναφέρεται στο φαγητό που μπορεί να τρώει κάποιος όταν ταξιδεύει ('motorway food is the worst in the world') και έρχεται και ο Dave για να μας πει 'You Don't Know My Name', αλλά εμείς του απαντάμε ότι το όνομά του το γνωρίζουμε πολύ καλά. Έχουμε όμως εδώ τρία αριστουργηματικά κομμάτια. Αν δηλαδή μας ζήταγε κάποιος να ξεχωρίσουμε μία ντουζίνα από τα καλύτερά τους, αυτά τα τρία θα τα ξεχωρίζαμε οπωσδήποτε. Το πρώτο είναι το 'Sitting In My Hotel', που καταπιάνεται με τη μοναξιά που νοιώθει ο καλλιτέχνης superstar. Είναι μία μαγευτική μπαλάντα και ο Ray κατορθώνει εδώ να συλλάβει ξανά την τελειότητα του Arthur. Το δεύτερο είναι το 'Supersonic Rocket Ship' που είναι γοητευτικότατο και το τρίτο είναι το αριστούργημα των αριστουργημάτων. Είναι το 'Celluloid Heroes'. Ασχολείται με τους stars του Hollywood και ρε παιδί μου…. Τι υπέροχη μελωδία είναι αυτή; Το ακούω σε σετάκια των 20. Η Velvel μας δίνει δύο live bonus tracks. Τα 'Till The End Of The Day' & 'She Bought A Hat Like Princess Marina'.

Σχόλιο: Μη διστάσετε να το πάρετε. Κι αν νοιώσετε τον Ray σαν αδελφό σας, δεν θα απέχετε από την πραγματικότητα.

** Preservation Act I (1973)

Tracks: 1) Preservation 2) Morning Song 3) Daylight 4) Sweet Lady Genevieve 5) There's A Change In The Weather 6) Where Are They Now 7) One Of The Survivors 8) Cricket 9) Money And Corruption/I Am Your Man 10) Here Comes Flash 11) Sitting In The Midday Sun 12) Demolition

Σα να μην έφταναν τα έξη ή εφτά concept albums μέχρι τώρα και ο Ray αποφασίζει να κάνει μία full rock opera. Ένα musical/stage show που θα το ολοκληρώσει σε τρία albums. To Preservation (Act I & II), χτίστηκε πάνω στο Village Green και ολοκληρώθηκε με το Schoolboys In Disgrace. Αρχικά επρόκειτο να βγει ένα διπλό album χωρίς τον διαχωρισμό σε Act I & II, αλλά ο Ray άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή. Η όλη ιστορία, έχει δύο πρωταγωνιστές. Τον κακό Mr. Flash που καταστρέφει την ειρηνική και ήσυχη ζωή των κατοίκων του Village Green και τον καλό Mr. Black που υπόσχεται να σώσει το Village Green και να επαναφέρει την ησυχία και την τάξη. Ο ήχος, δεν είναι ο jazz ήχος που μας είχαν συνηθίσει τελευταία οι Ray & Co, αλλά είναι boogie και τα πράγματα εδώ δεν είναι καθόλου καλά. Ο Ray βυθισμένος μέσα στην ιδέα του concept, ξεχνάει όχι μόνο τη μελωδικότητά του, αλλά και τα καλά του στιχάκια. Τον αγαπάω παρ΄όλα αυτά. Τον αγαπάω κι ας δείχνει με το 'One Of The Survivors' ότι έχει ξεχάσει να ροκάρει. Οι κιθάρες είναι …..απούσες και αναρωτιέσαι πού στο διάολο πήγαν τα υπέροχα riffs του Dave. Το 'Money And Corruption/I Am Your Man' δεν τελειώνει ….ποτέ, το 'Demolition' είναι εντελώς αμελωδικό, το 'Where Are They Now?' έρχεται από το Village Green, το 'Sitting In The Midday Sun' μοιάζει σαν διασκευή του 'Sunny Afternoon' και το 'Here Comes Flash' θυμίζει Black Sabbath στο 'Paranoid'. Ξεχωρίζει (με το ζόρι) το 'Cricket' και αυτό συμβαίνει επειδή μοιάζει σα να έρχεται από τα Show-Biz & Hillbillies. Εάν όμως τα Hillbillies & Show-Biz διακρίνονται για το χιούμορ, τον καλό στίχο, τη μελωδία και τη jazz, στο Preservation δεν θα βρούμε τίποτα από όλα αυτά. Η Velvel δίνει σαν bonus το 'Preservation'. Ένα τραγούδι που δεν υπήρχε στο original album. Ευτυχώς, γιατί είναι το καλύτερο από όλα.

Σχόλιο: Rock opera χωρίς έμπνευση.

** Preservation Act II (1974)

Tracks: 1) Announcement 1 2) Introduction To Solution 3) When A Solution Comes 4) Money Talks 5) Announcement 2 6) Shepherds Of The Nation 7) Scum Of The Earth 8) Second-Hand Car Spiv 9) He's Evil 10) Mirror Of Love 11) Announcement 3 12) Nobody Gives 13) Oh Where Oh Where Is Love 14) Flash's Dream (The Final Elbow) 15) Flash's Confession 16) Nothing Lasts Forever 17) Announcement 4 18) Artificial Man 19) Scrapheap City 20) Announcement 5 21) Salvation Road

Στην εξέλιξη της ιστορίας του Preservation, στο Act II συμβαίνουν αλλαγές. Ο κακός Mr. Flash δείχνει σημάδια καλοσύνης και ανθρωπιάς με τα 'Scum Of The Earth' & 'Mirror Of Love', τη στιγμή που ο καλός Mr. Black μετασχηματίζεται σε δικτάτορα. Κατασκευάζει τον 'Artificial Man' και οδηγεί τους ανθρώπους στην 'Salvation Road' καταργώντας όλα τα ΜΜΕ. Τελικά στο Preservation, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, γιατί πολύ απλά, είναι όλοι κακοί. Η ποιητική ευρηματικότητα του Ray καταδικάζει τον Flash που τα θέλει όλα δικά του, αλλά καταδικάζει και τον Black που αντιλαμβάνεται το ιδεώδες με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Είναι και οι δύο ίδιοι ακολουθώντας όμως στην πράξη διαφορετικό σύστημα. Ο καπιταλιστής Flash και ο κομμουνιστής Black. Μουσικά, τα πράγματα είναι καλύτερα στο Act II. Μερικά κομμάτια ροκάρουν και ροκάρουν πολύ καλά. Ίσως ο Ray να σκέφτηκε ότι η μπάντα πρέπει να κουνήσει λίγο τα ….χέρια της. Στο Act II βρίσκουμε μία δυναμικότητα και μία ενέργεια που απουσιάζουν από το Act 1. Το καλύτερο σημείο είναι το 'Mirror Of Love'.

Σχόλιο: Καλύτερο από το Act 1. Εδώ, βρίσκεις τουλάχιστον μερικές μουσικές ιδέες.

** Soap Opera (1975)

Tracks: 1) Everybody's A Star (Starmaker) 2) Ordinary People 3) Rush Hour Blues 4) Nine To Five 5) When Work Is Over 6) Have Another Drink 7) Underneath The Neon Sign 8) Holiday Romance 9) You Make It All Worthwhile 10) Ducks On The Wall 11) (A) Face In The Crowd 12) You Can't Stop The Music

Άλλο ένα concept/rock opera album, που δεν έχει να πει τίποτα μα τίποτα απολύτως. Οι μουσικές ιδέες του Ray κλέβονται από τον ίδιο και το ένδοξο παρελθόν του. Το θέμα έχει ως εξής: Ο Norman, δέχεται να γίνει το πειραματόζωο του 'Starmaker' και να απολαύσει τις χαρές της ζωής, όπου (σύμφωνα με τη θεωρία του 'Starmaker'), θα δουλεύει γι’ αυτόν 6 ώρες την ημέρα, θα τρώει κάθε μέρα το άνοστο φαγητό που θα του μαγειρεύει η γυναίκα του 'Starmaker', δηλαδή η …..starmake-ίτενα (όπως θα λέγαμε Τζωνλένενα για τη Υοκο Ονο, ή θα ονομάζαμε την Liz Taylor, Ριτσαρντμπάρτενα), με στόχο να ξεφύγει από την καθημερινότητα του απλού ανθρώπου και να γίνει ….star!!! Στο τέλος, βλέποντας ότι δεν γίνεται τίποτα, παραιτείται. Βέβαια εγώ, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να καταλήξω star, τρώγοντας κάθε μέρα το φαγητό (έστω και άνοστο) που θα μου μαγειρεύει η σταρμεκίτενα. Εσείς μπορείτε; Τεσπα… ο καλλιτέχνης δεν είναι με κανέναν τρόπο υποχρεωμένος να κάτσει να εξηγήσει και να αναλύσει την ιδέα του, γιατί όπως πολύ σωστά είπε ο Bob Dylan, “αν κάθομαι και εξηγώ τι γράφω, θα χαθεί όλο το νόημα.” Σε αντίθεση λοιπόν με το Preservation, το χιούμορ είναι εδώ. Οι μελωδίες δείχνουν να είναι και αυτές εδώ, αλλά είναι εδώ επειδή ο Ray τις κλέβει από τον εαυτό του. Για παράδειγμα, το 'Everybody's A Star' είναι ίδιο με το 'I Can't Explain' και το 'Underneath The Neon Sign' το έχεις ακούσει ξανά σαν 'Midnight Special'. Λέγεται ότι το Soap Opera αποκαλείται solo album του Ray και ίσως γι’ αυτό ο Dave να το μισεί τόσο πολύ. Ο Ray δεν τον άφησε ούτε καν να αγγίξει αυτό που λέγεται τραγουδοποιία. Όπως και να ‘χει το πράγμα, τα 'You Make It All Worthwhile', 'Underneath The Neon Sign' & 'When Work Is Over' σου χαρίζουν ευχάριστες στιγμές. Οι Kinks βρίσκονται σε πολύ κρίσιμη περίοδο. Παρ’ όλα αυτά δεν διέλυσαν και το Soap Opera δεν είναι το χειρότερό τους. Το bonus track της Velvel είναι το 'Ordinary People'.

Σχόλιο: Ακούγεται ευχάριστα και ας πρόκειται για το φεστιβάλ του ….κλεψίματος. Αν δεν είστε fan, καλύτερα να το αποφύγετε.

** Schoolboys In Disgrace (1975)

Tracks: 1) Schooldays 2) Jack The Idiot Dunce 3) Education 4) The First Time We Fall In Love 5) I'm In Disgrace 6) Headmaster 7) The Hard Way 8) The Last Assembly 9) No More Looking Back 10) Finale

Εδώ κάτι συμβαίνει. Πρόκειται για το ενδέκατο concept album των Kinks και για την τρίτη τους rock opera. Εδώ έχουμε έναν μαθητή που τιμωρείται από τον διευθυντή του σχολείου. Οι μελωδίες ούτε και εδώ είναι αξιομνημόνευτες και οι καλύτερες είναι πάλι κλεμμένες. Ο Ray τις βγάζει από τη μία τσέπη και τις βάζει στην άλλη. Το 'Jack The Idiot Dunce' θυμίζει Jerry Lee Lewis, το 'First Time We Fall In Love' πάει προς Beach Boys μεριά και το 'The Hard Way' είναι για μια ακόμα φορά, παραλλαγή του 'I Can't Explain', Υπάρχουν όμως λόγοι για να μας αρέσει αυτό το album. Κατ’ αρχήν τα 'I'm In Disgrace', 'Headmaster' & 'Hard Way', είναι κομμάτια που στέκονται και μόνα τους ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται μέσα σε μία rock opera. Θα έλεγα καλύτερα ότι πρόκειται για ένα album θεματικό με θέμα τη νοσταλγία που νοιώθει ο Ray για τα σχολικά του χρόνια και είναι η πρώτη φορά που ο Ray ηχογραφεί αυτοβιογραφικά στοιχεία και τα στοιχεία αυτά, λειτουργούν καλύτερα από την περιπέτεια που είχε ο Norman με τον Starmaker. Το 'Schooldays' σε κάνει να φωνάξεις: "ΝΑΙ! Αυτό είναι Ray Davies. Αγαπημένε μου φίλε καλωσόρισες!” Συγνώμη που δακρύζω αλλά... Στα περισσότερα κομμάτια νοιώθεις έτσι. Τα γυναικεία φωνητικά και τα πνευστά είναι δοσμένα με μέτρο και τα κομμάτια ροκάρουν όσο ποτέ. Μόνο το 'No More Looking Back' πάει λίγο προς τα προηγούμενα θεατρικά τους και δεν ξέρω εάν οι υπόλοιποι της μπάντας πίεσαν τον Ray να εγκαταλείψει τη 'θεατρική περίοδο' και να επιστρέψει στα γνωστά Kink-ικά δεδομένα. Εδώ δεν έχουμε άσχημα τραγούδια. Μπορεί μερικά απ’ αυτά να άλλαξαν ….τσέπη, αλλά ούτε ένα δεν είναι άσχημο. Το Schoolboys In Disgrace είναι το τελευταίο album που έκαναν για την RCA που διέκοψε το συμβόλαιό τους. Την αιτία τη μαντεύετε φαντάζομαι. Δεν πούλησε πολλά αντίτυπα.

Σχόλιο: Γοητευτικό και νοσταλγικό. Η μαγεία του Ray Davies είναι παρούσα. Αφήστε την RCA. να λέει ότι θέλει και εσείς να το πάρετε. Η RCA (και η κάθε RCA), το μόνο που βλέπει, ακούει, αντιλαμβάνεται και εκτιμάει, είναι η μαγεία των χρημάτων.

** Sleepwalker (1977)

Tracks: 1) Life On The Road 2) Mr Big Man 3) Sleepwalker 4) Brother 5) Juke Box Music 6) Sleepless Night 7) Stormy Sky 8) Full Moon 9) Life Goes On

Καινούργια χρονιά, καινούργιο album και καινούργια εταιρία. Αυτή φορά είναι η Arista που δεν θέλει να ακούει ούτε λέξη για ροκ όπερες και concept και ο Ray κάνει μία στροφή προς τα….θεματικά albums. Χτίζει τα κομμάτια του πάνω σε μία κεντρική ιδέα που δεν είναι απαραίτητο να καλύπτει όλο το album. Στο Sleepwalker, οι μελωδίες μπορεί να μην αγγίζουν τα standards των Kinks, αλλά είναι αρκετά καλές και σηματοδοτούν άλλη μία στροφή. Οι Kinks εγκαταλείπουν τη jazz, τη New Orleans και το Broadway και επιστρέφουν στην πατρίδα. Επιστρέφουν δηλαδή στο rock. Επιτέλους Ray μου… Στο 'Life On The Road' που ανοίγει, ο Ray τραγουδάει 'I'm livin' the life that I chose, Livin' my life on the road'. Welcome back, boys... Βρισκόμαστε πάλι στα γνωστά μονοπάτια. Το 'Brother' έχει καταπληκτικό τραγούδισμα και το 'Stormy Sky' αποπνέει ευγένεια και σε χαϊδεύει σε στυλ George Harrison. Το 'Mr Big Man' ροκάρει δυναμικά και ας δανείζεται τη μελωδία του από το 'Headmaster'. Το 'Juke Box Music' δείχνει να μην κολλάει με τα υπόλοιπα, αλλά πραγματικά είναι όλα πολύ όμορφα. Και τώρα που το σκέφτομαι…. Η τελευταία φορά που ακούσαμε τους Kinks να ροκάρουν ήταν στο Arthur. Δέκα χρόνια πίσω δηλαδή. Κάπου εκεί… Εδώ στα 1977, ο μπασίστας John Dalton τους εγκαταλείπει και παίρνουν στη θέση του τον Andy Pyle. Η Velvel μας δίνει για bonus τα: 'Prince Of The Punks', 'Artificial Light', 'Poseur' & 'On The Outside'.

Σχόλιο: Επιστροφή στις ρίζες και τέλος της 'θεατρικής περιόδου'.

** Misfits (1978)

Tracks: 1) Misfits 2) Hay Fever 3) Live Life 4) A Rock'n'Roll Fantasy 5) In A Foreign Land 6) Permanent Waves 7) Black Messiah 8) Out Of The Wardrobe 9) Trust Your Heart 10) Get Up.

Από εδώ και πέρα, οι Kinks υιοθετούν την ιδέα 'back-to-roots' με hard-rock υλικό. Το Sleepwalker πρωτοπόρησε σ’ αυτό και το Misfits θέλει να πάει ακόμα πιο πέρα. Ο Ray εγκαταλείπει οριστικά τις rock όπερες και επιτρέπει στον Dave (αυτό το καλό του αδελφάκι) να σπηντάρει. Το άσχημο εδώ, είναι ότι ο Ray επικεντρώνεται στα στιχάκια εις βάρος της μελωδίας. Το Misfits, διαπραγματεύεται στιχουργικά, ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, περιθωριακούς, αρρωστημένους και όπου η ιδέα του concept είναι βαθιά, οι μελωδία του Ray είναι … ρηχή!!! Δεν λέω… να πεις ρε παιδί μου και για τις κοινωνικές αλλαγές, να πεις και για τα συστήματα, να πεις και για τον καπιταλισμό, να πεις και για τον κομμουνισμό, αλλά βάλε βρε αγόρι μου και μια μελωδία της προκοπής να μας “κάτσει”. Ειδ’ άλλως, καλύτερα να πάρω και να διαβάσω το “Κεφάλαιο” του Karl Marx. Σωστά; Και δεν είναι ότι δεν μπορείς. Μπορείς που να πάρει ο διάολος. Δεν έχουμε πολλούς σαν κι εσένα. Τραγούδια όπως τα 'In A Foreign Land', 'Get Up' & 'Out Of The Wardrobe' τα ξεχνάς εύκολα. Το 'Live Life' είναι λίγο καλύτερο όπως και το 'Black Messiah'. Ο Dave προσθέτει το δικό του 'Trust Your Heart', αλλά απέχει από τα καλά που έκανε το 1967. Το 'Hay Fever' είναι διασκεδαστικό, το 'Permanent Waves' αντιεμπορικό και το 'Rock'n'Roll Fantasy' είναι το mini hit του δίσκου. Δηλαδή εδώ δεν έχουμε κάτι καλό; Χμμμ… Ευτυχώς!!! Ευτυχώς που υπάρχει το αριστουργηματικό ομότιτλο. Συναγωνίζεται το 'Celluloid Heroes', αλλά είναι μόνο ένα τραγούδι και ο δίσκος έχει δέκα.

Σχόλιο: Όχι τόσο καλό όσο το Sleepwalker. Έχει όμως καλές στιγμές.

** Low Budget (1979)

Tracks: 1) Attitude 2) Catch Me Now I'm Falling 3) Pressure 4) National Health 5) (Wish I Could Fly Like) Superman 6) Low Budget 7) In A Space 8) Little Bit Of Emotion 9) Misery 10) A Gallon Of Gas 11) Moving Pictures.

Ο Ray Davies αποφασίζει να γίνει superstar ξανά. Αποφασίζει να ανακατέψει όλες τις μουσικές του ιδέες με το punk και τη disco. Αποφασίζει να βαδίσει προς την κατεύθυνση των Rolling Stones. Και γιατί όχι; Αυτή η συνταγή άλλωστε “δουλεύει”. Τα τραγούδια του Low Budget είναι καλύτερα από το Misfits. Είναι διαφορετικά. Ανάμεσα στις μπαλάντες και τα rock, σου πετάει ένα punk ('Pressure'), ένα disco ('National Health') και ένα μίγμα και από τα δύο ('Superman'. Ο Ray δεν σταματάει μπροστά σε τίποτα. Χρησιμοποιεί απλές ακολουθίες ακόρντων και απλές μελωδίες και “δανείζεται” από όπου μπορεί. Ακόμα και από τον εαυτό του. Στο 'Catch Me Now I'm Falling' παίρνει το riff του 'Jumpin' Jack Flash' των Rolling Stones. Στο 'In A Space' μπαίνει με ένα θέμα παρόμοιο με το 'Superstar' του Andrew Lloyd Webber. Αν παίρνεις θέματα από τους άλλους, η ουσία είναι να τα μετασχηματίζεις σε κάτι καινούργιο. Σε κάτι άλλο. Ε λοιπόν ο Ray το πετυχαίνει αυτό και το πετυχαίνει με τον καλύτερο τρόπο. Το hit είναι εδώ το 'Superman'. Μπορεί να είναι punk-disco που εγώ δεν την ακούω, αλλά είναι καλό και είναι original. Το 'Pressure' είναι ένα κομμάτι παρωδία του Chuck Berry που ανησυχεί τους Ramones και το ομότιτλο ανησυχεί τους …..Rolling Stones. Όλα τα κομμάτια είναι πολύ καλά. Ακόμα και το 'Misery' ή και το 'A Gallon Of Gas', ή και το επίσης disco 'Moving Pictures', που κλείνει. Συνέβη κάτι; Η απάντηση είναι ότι ο Ray άμα θέλει, μπορεί να φτιάξει όμορφα τραγούδια και θα μπορούσε να το κάνει αυτό και στο Misfits. Όπου το Misfits αποτυγχάνει, το Low Budget επιτυγχάνει. Ααα… να πω και αυτό: Στο 'Catch Me Now I'm Falling' ο Ray μπορεί να ρισκάρισε μία μήνυση από τον Keith Richards λόγω 'Jumpin' Jack Flash'. Τελικά, όχι μόνο μήνυση δεν έφαγε, αλλά έφτιαξε ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Και κλείνω με αυτό: Το αριστούργημα του δίσκου το άφησα τελευταίο. Είναι το 'Little Bit Of Emotion' που το ακούω σε σετάκια των 20. Άντε τώρα να βρεις τα λόγια, για να το περιγράψεις. Το μόνο που μπορώ να γράψω, είναι ότι ο Ray καταφέρνει τελικά κάθε φορά να βάζει σε κάθε δίσκο μία μπαλάντα αριστούργημα. Τι παιδί κι αυτό…

Σχόλιο: Καλό album. Ελαφρά ….βαρύ και απαλά ….σκληρό!!! Έχει αυτό που λέμε… 'Little Bit Of Emotion'. Ικανοποιητικότατο.

*** STUDIO ALBUMS (1980-1993)

** Give The People What They Want (1982)

Tracks: 1) Around The Dial 2) Give The People What They Want 3) Killer's Eyes 4) Predictable 5) Add It Up 6) Destroyer 7) Yo-Yo 8) Back To Front 9) Art Lover 10) A Little Bit Of Abuse 11) Better Things

Το comeback των Kinks, …τελείωσε! Μάλλον ο Ray νόμισε ότι με το Low Budget τα είπε ….όλα!!! Στο Give The People μας δείχνει μία πλευρά 'metal'. Είναι καλό να τους βλέπεις να προσπαθούν για κάτι το διαφορετικό, αλλά όχι metal Ray μου. Τώρα θα μου πεις ότι δεν έκανες το δίσκο για μένα και θα έχεις και δίκιο, αλλά… να… πώς να σου το πω… Εγώ δεν θα πάρω. Θα περιμένω να επιστρέψεις σ΄αυτό που με έμαθες και ξέρεις τι είναι αυτό; Μελωδίες Ray μου. Μελωδίες. Κάτι έπαθες εσύ δεν μπορεί. Εδώ σε έπιασε πάλι η μανία του concept. Οι ιδέες σου είναι καλές. Οι μελωδίες σου όμως πού πήγαν; Μόνο το 'Yo-Yo' ίσως να ξεχωρίζει εδώ (ίσως λέω) και πάλι καλά δηλαδή. Το 'Destroyer' είναι όνομα και πράγμα. Μιξάρει τη μελωδία του 'All Day And All Of The Night' με τα στιχάκια του 'Lola'. Ε καλά… Έτσι ξέρω κι εγώ. Θα μιξάρω δύο παλιά μου τραγούδια και θα φτιάξω ένα καινούργιο. Ααα… και το 'Better Things' που κλείνει είναι καλό. Η ποιότητα και το γλυκό τραγούδισμα του 'Misfits' και του 'Little Bit Of Emotion', έχουν πετάξει από το παράθυρο. Το 'Killer's Eyes' δεν λέει κάτι, ούτε και το 'Around The Dial' λέει κάτι. Το ομότιτλο είναι παρωδία του 'Pressure' που ήταν παρωδία του Chuck Berry. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι ο τρόπος που ο Ray τραγουδάει τη φράση 'Add It Up' στο 'Add It Up', επαναλαμβάνεται δεκαπέντε χρόνια αργότερα από τους Rolling Stones στο 'Flip The Switch'. Δανεικά είναι αυτά. Το 'Back To Front' είναι techno και δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να το πεις καλό. Γιατί; Γιατί ο Ray τεμπέλιασε. Ουπςςςςςς….. Ξέχασα. Υπάρχει το 'Predictable' που ναι, μπορείς να πεις ότι είναι καλό.

Σχόλιο: Οι Kinks που ξέρουμε και αγαπάμε, βρίσκονται μερικά albums πιο πίσω.

** State Of Confusion (1983)

Tracks: 1) State Of Confusion 2) Definite Maybe 3) Labour Of Love 4) Com: Kinks e Dancing 5) Property 6) Don't Forget To Dance 7) Young Conservatives 8) Heart Of Gold 9) Cliches Of The World (B Movie) 10) Bernadette

Σ’ αυτό το album, η μπάντα βρίσκεται πραγματικά σε κομφούζιο. Η 'Silver Age', έκλεισε μάλλον με το Low Budget και με το One For The Road που είναι live (το αναφέρω στην ενότητα των live albums). Εδώ ο Ray προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ του προσωπικού του οράματος και της εμπορικής επιτυχίας. Το State Of Confusion δεν είναι άσχημο album. Δεν γίνεται να μην σε τραβήξει το επικό 'Cliches Of The World (B Movie)' ή το ομότιτλο. Το State Of Confusion έχει σύνθια, αλλά δεν είναι synth-pop album και αυτό οφείλεται στον Ray που τα χρησιμοποιεί όσο χρειάζεται, χωρίς να τα αφήνει να κυριαρχούν. Το 'Definite Maybe' ανακυκλώνει τη μελωδία του 'Prince Of The Punks' και το 'Labour Of Love' ανακυκλώνει το 'Low Budget'. Ο Dave ανακυκλώνει το 'Lucille' σαν 'Bernadette', και κάνει το καλύτερό του τραγούδι με τους Kinks μετά από το Death of a Clown. Τέλος, έχουμε τις μπαλάντες. Το 'Don't Forget To Dance'που αναφέρεται στην lady του 'Come Dancing' και θα ήταν όμορφο, αλλά ανακυκλώνει το 'Misfits'. Το 'Property' είναι καλό και το 'Heart Of Gold' είναι ακόμα καλύτερο. Τα bonus tracks της Velvel είναι το 'Once A Thief' και το extended mix του 'Don't Forget To Dance'. Ε εντάξει λες, δίνει δύο bonus. Αμ δε…. Δίνει και το 'Long Distance' που είναι μία από τις καλύτερες μπαλάντες που έγραψε ποτέ ο Ray. Άψογο.

Σχόλιο: Αφού έχουμε να κάνουμε με την ανακύκλωση της ανακύκλωσης ώ ανακύκλωση, θα το ‘λεγα album …..οικολογικό!!! Ευτυχώς που υπάρχουν τα bonus της Velvel και ιδιαίτερα το 'Long Distance', που δίνει στο album την αξία του θησαυρού. Τς, τς, τς, τς, τς …. Πώς τα καταφέρνει έτσι αυτό το παιδί; Ένα τραγούδι κάνει και με διαλύει.

** Word Of Mouth (1984)

Tracks: 1) Do It Again 2) Word Of Mouth 3) Good Day 4) Living On A Thin Line 5) Sold Me Out 6) Massive Reductions 7) Guilty 8) Too Hot 9) Missing Persons 10) Summer's Gone 11) Going Solo.

Όχι, όχι. Δεν το κάνει επίτηδες. Είναι το στυλ του τέτοιο. Μας δίνει ένα καλό album και μετά ένα κακό. Μετά λοιπόν το State Of Confusion που πέρα από τα “ανακυκλώσιμα” προϊόντα του σε κάνει να πιστεύεις ότι ξαναβρήκε τη μελωδικότητά του και σε έχει κατασυγκινήσει με το 'Long Distance', σου δίνει ένα ….τίποτα!!! Ο Mick Avory βρίσκεται τελικά εκτός μπάντας. Παίζει μόνο στα τρία χειρότερα τραγούδια του δίσκου και φαίνεται ότι δεν άντεξε τις συνεχείς διαφωνίες του με τον Dave. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για το αποτέλεσμα. Το album είναι αδιάφορο και βαρετό με μοναδική εξαίρεση το 'Do It Again' που είναι πολύ καλό και παρ’ όλο που –ως συνήθως- ανακυκλώνει παλαιότερες μελωδίες, είναι το τελευταίο classic των Kinks. Κανένα άλλο τραγούδι δεν ξεπερνάει ούτε την μετριότητα. Το 'Missing Persons' δεν σώζεται ούτε με το τρυφερό τραγούδισμα του Ray. Ότι και να κάνει, ήθελε περισσότερο 'Little Bit Of Emotion' και δεν το βγάζει. Γιατί; Ο Dave ξεκινάει κάπως καλά στο ομότιτλο, αλλά μέσα σε τρία δευτερόλεπτα ακούς το ……'Low Budget'. Γιατί; Το 'Good Day' ξεκινάει ….ηλεκτρονικά. Γιατί; Το 'Living On A Thin Line' πέφτει κι αυτό θύμα της νέας τεχνολογίας. Γιατί; Ευτυχώς που κάτι πάει να κάνει το 'Guilty' και το 'Too Hot'. Το 'Going Solo' προσπαθεί να πιάσει την ατμόσφαιρα του 'Come Dancin', αλλά δεν…. Γιατί; Και τα bonus tracks? Μπααα…. Τα ξεχνάμε κι αυτά. Γιατί;

Σχόλιο: Ξεχάστε το. Να θυμηθείτε όμως, να μη με ρωτήσετε “γιατί”.

** Think Visual (1986)

Tracks: 1) Working At The Factory 2) Lost And Found 3) Repetition 4) Welcome To Sleazy Town 5) The Video Shop 6) Rock'n'Roll Cities 7) How Are You 8) Think Visual 9) Natural Gift 10) Killing Time 11) When You Were A Child

Εδώ, μπορώ να πω δύο καλά πράγματα. Πρώτον είναι μία παραγωγή του 1986 από μία μπάντα της δεκαετίας του 60 και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Πιθανόν μόνο ένα–δύο κομμάτια να "υποφέρουν" από τα σύνθια. Δεύτερον, ο Ray αποδεικνύεται για άλλη μια φορά χαρισματικός τραγουδοποιός. Σας είπα και πριν. Δεν το κάνει επίτηδες, αλλά είναι το στυλ του τέτοιο. Το Think Visual, είναι το πρώτο album των Kinks που δεν έχει μέσα ούτε ένα Kink’s classic song και αυτό είναι καλό, γιατί όλα τα κομμάτια συναγωνίζονται. Το 'Working At The Factory' ανοίγει με τον πρωταγωνιστή του να σπαταλάει τα νιάτα του μέσα στα εργοστάσια μέχρι που “σώζεται” ανακαλύπτοντας τη μουσική, αλλά καταλήγει να γίνει πάλι ένας 'factory worker' αφού η ίδια η μουσική εξελίχθηκε σε βιομηχανία. Το 'Lost And Found' είναι μία μινιμαλιστική μπαλάντα στην οποία δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά το παλιόπαιδο ο Ray, καταφέρνει με το τραγούδισμά του να σου κρατάει το ενδιαφέρον. Το 'Repetition' θυμίζει λίγο το 'Nobody Told Me' του John Lennon και το 'Welcome To Sleazy Town' είναι χτισμένο επάνω στο 'A Gallon Of Gas'. Το 'The Video Shop' σαρκάζει τις video business και στο 'Rock'n'Roll Cities' ο Dave θυμίζει παρωδία των ZZ Top. Το 'How Are You', προσπαθεί να αλλάξει κλίμα και από ακουστικό να γίνει πιανιστικό και το 'I Can't Explain' δανείζει ξανά το riff του. Αυτή τη φορά στο 'Natural Gift'. Το 'Killing Time' είναι μία υπέροχη μπαλάντα και το 'When You Were A Child' σας επιτρέπει να πατήσετε το stop, γιατί υποφέρει από τα σύνθια του Dave. Ευτυχώς που είναι τελευταίο. Στα credits αναφέρεται ο Mick Avory σαν ντράμερ στο 'Rock'n'Roll Cities'. Αυτό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το κομμάτι –εάν όχι νωρίτερα- είναι κομμένο από το Word Of Mouth.

Σχόλιο: Όλοι προτιμούν το State Of Confusion επειδή έχει μέσα το 'Come Dancing'. Δείτε τώρα: Το Think Visual σε γενικές γραμμές, είναι στο σύνολό του ένα Kink’s classic album και ας μην έβγαλε κανένα hit. Ακριβώς γι’ αυτό, είναι must. Να σας το πω διαφορετικά; Είναι cult.

** UK Jive (1989)

Tracks: 1) Aggravation 2) How Do I Get Close 3) UK Jive 4) Now And Then 5) What Are We Doing 6) Entertainment 7) War Is Over 8) Down All The Days (To 1992) 9) Loony Balloon 10) Dear Margaret 11) Bright Lights 12) Perfect Strangers

Ε το μάθαμε πια. Μετά το καλό album ακολουθεί ένα κακό και το UK Jive είναι ένα κακό album. Στο UK Jive ο Ray ασχολείται με το άγχος και τις νευρώσεις που μας έχει επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με τα συναισθήματα που ο σύγχρονος άνθρωπος τα έχει ξεχάσει και είναι πλέον πολύ δύσκολο να τα βρεις, με την ελαφρότητα της σημερινής μουσικής κατάστασης και τα τραγούδια που έχουν ημερομηνία λήξεως, με τους πολιτικούς και την παγκοσμιοποίηση, με τα ΜΜΕ που τροφοδοτούν τον κόσμο με βία και εγκληματικότητα και με το σύστημα που μας χρησιμοποιεί μέχρι να κάνει τη δουλειά του και μετά μας ξεχνάει. Ποτέ μέχρι τώρα, δεν ανακύκλωσε και δεν “δανείστηκε” μουσικές ιδέες όχι μόνο από τους Kinks, αλλά και από τους Who μέχρι τους Pink Floyd. Τα κομμάτια δεν είναι χειρότερα από το Think Visual, αλλά επαναλαμβάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα μέχρι που βαριέσαι. Ακόμα και ο Dave, που δεν ήταν τόσο πολιτικοποιημένος, ακολουθεί τον Ray με ένα τραγούδι γραμμένο για την τότε πρωθυπουργό της Αγγλίας Margaret Thatcher. Το album δεν πούλησε και ήταν επόμενο να μην πουλήσει. Το 'Aggravation' είναι επικό hard-rock και θυμίζει (σε μέρη) το 'Another Brick In The Wall' των Pink Floyd. To 'How Do I Get Close' είναι το μοναδικό που προσεγγίζει τα standards του Ray Davies, με το 'War Is Over' να το ακολουθεί κατά πόδας.Το 'Loony Balloon' μπορεί να σε κάνει να βαρεθείς πολύ σύντομα και το 'Dear Margaret' είναι μία μικρούλα ανοησία. Απορώ που η Thatcher δεν τους μήνυσε. Τέλος, τα 'Bright Lights' & 'Perfect Strangers' είναι τα μοναδικά που ξεφεύγουν και δεν ασχολούνται με τα κοινωνικοπολιτικά. Αααα… είναι και το ομότιτλο. Ε λοιπόν αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι από όσα έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Στο outro θυμίζει το 'My Generation' των Who.

Σχόλιο: Είναι καλό. (Για το εξώφυλλο λέω!)

** Phobia (1993)

Tracks: 1) Opening 2) Wall Of Fire 3) Drift Away 4) Still Searching 5) Phobia 6) Only A Dream 7) Don't 8) Babies 9) Over The Edge 10) Surviving 11) It's Alright (Don't Think About It) 12) The Informer 13) Hatred (A Duet) 14) Somebody Stole My Car 15) Close To The Wire 16) Scattered

Οι κριτικοί το μίσησαν και ο κόσμος το αγνόησε. Αν βρίσκετε ότι το Give The People είναι heavy metal, αυτό είναι το ultra-heavy, αλλά δεν είναι τόσο καλό όσο ήταν τα Low Budget & State Of Confusion. Το εξώφυλλο είναι γκρι και το περίεργο είναι ότι είναι γκρι και ….μέσα. Το μίσος, ο φόβος και ο θάνατος κυκλοφορούν παντού σε κάθε στίχο και σε κάθε μουσική φράση. Οι παλιές καλές μέρες που ο Ray δημιουργούσε όμορφες εικόνες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Μπορεί να σας αρέσει το 'Wall Of Fire' που ανοίγει, αλλά στη συνέχεια τα 'Drift Away', 'Phobia', 'It's Alright' και τα υπόλοιπα, είναι μία συνεχής επίδειξη του τίποτα. Ο Ray δεν έχει καμία σχέση με τον παλιό καλό Ray και το γλυκό, ζεστό και τρυφερό του τραγούδισμα. Εδώ είναι πολύ ψυχρός. Στο 'Only A Dream' ηχεί σαν παρωδία Bob Dylan στο 'Tangled Up In Blue', στο 'Somebody Stole My Car' θυμίζει Beatles και στο 'Still Searching' ψάχνεται ….ακόμα!!! Στο 'Hatred' που είναι καλό, συζητάει με τον Dave τα προσωπικά τους προβλήματα, αλλά το Μπητλικό 'Somebody Stole My Car', κερδίζει την ταμπέλα του καλύτερου επειδή είναι βατό. Δεν ξέρω τι μπορεί να συνέβη, αλλά φαίνεται ότι ο Ray έχασε την ικανότητα του καλού τραγουδοποιού.

Σχόλιο: Ξεπερνάει τα 70 λεπτά και δεν το αξίζει. Το βαριέσαι. Ευτυχώς που υπάρχουν τα 'Hatred' & 'Somebody Stole My Car'. Και λέω ευτυχώς, γιατί αν δεν ξεχώριζαν αυτά τα δύο κομμάτια, θα είχαμε πάθει ……Kinkophobia!

*** LIVE ALBUMS, ΣΥΛΛΟΓΕΣ & BOOTLEGS

** Kelvin Hall (Live, 1968)
Tracks: 1) Till The End Of The Day 2) A Well Respected Man 3) You're Lookin' Fine 4) Sunny Afternoon 5) Dandy 6) I'm On An Island 7) Come On Now 8) You Really Got Me 9) Milk Cow Blues/Batman Theme/Tired Of Waiting For You/Milk Cow Blues

** One For The Road (Live, 1980)

Tracks: 1) Opening 2) Hardway 3) Catch Me Now I'm Falling 4) Where Have All The Good Times Gone 5) Lola 6) Pressure 7) All Day And All Of The Night 8) 20th Century Man 9) Misfits 10) Prince Of The Punks 11) Stop Your Sobbing 12) Low Budget 13) Attitude 14) (Wish I Could Fly) Like Superman 15) National Health 16) Till The End Of The Day 17) Celluloid Heroes 18) You Really Got Me 19) Victoria 20) David Watts

** Road (Live, 1987)
Tracks: 1) The Road 2) Destroyer 3) Apeman 4) Come Dancing 5) Art Lover 6) Cliches Of The World (B Movie) 7) Think Visual 8) Living On A Thin Line 9) Lost And Found 10) It 11) Around The Dial 12) Give The People What They Want

** To The Bone (Live, 1994)
Tracks: CD I: 1) All Day And All Of The Night 2) Apeman 3) Tired Of Waiting For You 4) See My Friends 5) Death Of A Clown 6) Muswell Hillbilly 7) Better Things 8) Don't Forget To Dance 9) Sunny Afternoon 10) Dedicated Follower Of Fashion 11) Do It Again (acoustic) 12) Do It Again

Tracks: CD II: 1) Celluloid Heroes 2) Picture Book 3) The Village Green Preservation Society 4) Do You Remember Walter 5) Set Me Free 6) Lola 7) Come Dancing 8) I'm Not Like Everybody Else 9) Till The End Of The Day 10) Give The People What They Want 11) State Of Confusion 12) Dead End Street 13) A Gallon Of Gas 14) Days 15) You Really Got Me 16) Animal 17) To The Bone
** BBC Sessions 1964-1977 (Συλλογή, 2001)
Tracks: CD I: 1) Interview 2) You Really Got Me 3) Interview 4) Cadillac 5) All Day And All Of The Night 6) Tired Of Waiting For You 7) Everybody's Gonna Be Happy 8) See My Friends 9) This Strange Effect 10) Milk Cow Blues 11) Wonder Where My Baby Is Tonight 12) Till The End Of The Day 13) Where Have All The Good Times Gone? 14) Death Of A Clown 15) Love Me 'Til The Sun Shines 16) Harry Rag 17) Good Luck Charm 18) Waterloo Sunset 19) Monica 20) Days 21) The Village Green Preservation Society

Tracks: CD II: 1) Mindless Child Of Motherhood 2) Holiday 3) Demolition 4) Victoria 5) Here Comes Yet Another Day 6) Money Talks 7) Mirror Of Love 8) Celluloid Heroes 9) Skin And Bone/Dry Bones 10) Get Back In The Line 11) Did You See His Name 12) When I Turn Off The Living Room Lights 13) Skin And Bone 14) Money Talks

** The Great Lost Album (Bootleg, 2000) Tracks: 1) Ballad Of The Virgin Soldiers 2) I'm A Hog For You Baby 3) I Believed You 4) Revenge 5) Got Love If You Want It 6) Don't Ever Let Me Go 7) This I Know 8) A Little Bit Of Sunlight 9) Tell Me Now So I'll Know 10) There's A New World Just Opening For Me 11) All Night Stand 12) Time Will Tell 13) Spotty Grotty Anna 14) And I Will Love You 15) She's Got Everything 16) Dedicated Follower Of Fashion17) Mr Reporter 18) Sand On My Shoes 19) Lavender Hill 20) Rosemary Rose 21) Misty Water 22) Mr Songbird 23) Did You See His Name 24) Where Did My Spring Go 25) When I Turn Off The Living Room Light 26) 'Til Death Us Do Part 27) Pictures In The Sand 28) Berkely Mews 29) Easy Come There You Went 30) This Man He Weeps Tonight.

* Σχόλιο: Από όλα αυτά, προτιμήστε το One For The Road. Είναι υπέροχο!

*** ΠΡΟΤΑΣΗ:

Πέντε albums τωνKinks που αξίζουν μία θέση στη δισκοθήκη σας:

***** 1: Face To Face
***** 2: Arthur
***** 3: Muswell Hillbillies
***** 4: Low Budget
***** 5: Think Visual

*** ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση…

Orfeus

πηγη : http://www.musicheaven.gr