Στο συγκεκριμένο άρθρο θα γίνει αναφορά σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας ενός μεγάλου συγκροτήματος, των Pink Floyd, αφού πρώτα αναφερθούν ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία της ιστορίας τους. Ήταν η περίοδος 1978-1984 όταν οι Floyd φλερτάρησαν έντονα με την διάλυση που ουσιαστικά ήρθε κάπου στα 1984.
Όμως ας γυρίσουμε λίγο πίσω την ιστορία.. Το όνομά τους οι Pink Floyd το πήραν από δυο αμερικάνους bluesmen τους Pink Anderson και Floyd Council. Η αρχική σύνθεση των Pink Floyd απαρτίζονταν από τους Rick Wright (οργανίστας, φωνητικά), Syd Barret (κιθάρα, φωνή), Roger Waters (μπάσο, φωνητικά, ειδικά εφφέ) και Nick Mason (drums).
Αρχικά ξεκίνησαν ως μια από τις πιο cult underground μπάντες τις Αγγλίας. Όσο προόδευαν ως μουσικοί γίνονταν και πιο γνωστοί. Ξεκίνησαν με δυο singles: το "Arnold Layne" και το "See Emily Play". To πρώτο τους LP ήταν το ψυχεδελικότατο "The Piper At The Gates Of Dawn" (1967). Πρόκειται για ένα πρώιμο δείγμα της ποιότητας του συγκροτήματος. Κινιόταν μεταξύ της παρανοϊκής ψυχεδέλειας και του hippie πνεύματος και έπαιρνε δύναμη από την απίστευτη μεγαλοφυΐα του Barret. Ωστόσο ο Syd Barret δεν κατάφερε να αντέξει και παρασύρθηκε στα αδιέξοδα των ναρκωτικών και του LSD. Ίσως τελικά αυτά να ήταν η πηγή της παρανοϊκής του έμπνευσης. Αρχικά επειδή δεν μπορούσε να προσφέρει στις ζωντανές εμφανίσεις του group, στην μπάντα προστέθηκε ένα ακόμη μέλος o κιθαρίστας και θαυμάσιος τραγουδιστής David Gilmour.
Το επόμενο album ήταν το θρυλικό "Saucerful Of Secrets" (1967). Ο Barret πλέον αδυνατούσε να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα μέλη και τελικά τέθηκε εκτός της μπάντας. Την σκυτάλη πήραν αρχικά οι Waters και Wright ενώ όσο περνούσε ο καιρός και ο Gilmour προσέφερε ολοένα και περισσότερο στον συνθετικό τομέα, ενώ παράλληλα είχε δημιουργήσει ένα απίστευτα τεχνικό και προσωπικό ήχο στην κιθάρα. Οι 4 αυτοί υπέροχοι μουσικοί συνέχισαν και μέσα σε μια δεκαπενταετία προσέφεραν στην μουσική ορισμένα αριστουργήματα.
Ακολούθησαν πολλά album (όπως το "Magnum Opus Ummagumma" και το "Meddle") και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής ("Echoes", "Αtom Heart Mother"). Μετά από δυο άλμπουμ τεράστιες επιτυχίες (τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά), το "Dark Side Of The Moon" (1973, πάνω από 30 εκατομμύρια αντίγραφα πουλήθηκαν) και το "Wish You Were Here" (1975), οι Floyd ήταν πλέον στο απόγειο της δόξας τους. Το επόμενο άλμπουμ ήταν το “Animals” (1977) το οποίο δεν γνώρισε ποτέ την εμπορική επιτυχία των προηγούμενων, ωστόσο παραμένει ένα άλμπουμ στα πολύ υψηλά επίπεδα των Pink Floyd. Το επόμενο βήμα θα ήταν ιδιαίτερα κρίσιμο και δύσκολο.
Στα τέλη του 1978, οι Pink Floyd συναντήθηκαν για να συζητήσουν για το νέο τους project, έπειτα από την ολοκλήρωση των προσωπικών δουλειών του David Gilmour και Rick Wright. Ο Roger Waters παρουσίασε 2 demos. Το πρώτο απορρίφθηκε και έμελλε να γίνει solο δουλειά για τον Roger, αλλά το δεύτερο demo έγινε δεκτό και επρόκειτο να γίνει το επόμενο album των Pink Floyd. Ο Roger είχε αρκετά τραγούδια για 3 δίσκους, οπότε έπρεπε να «κόψει» κάποια από αυτά. To concept του δίσκου άνηκε για μια ακόμη φορά στον Waters. Μέσω ενός συνδυασμού βιογραφίας του Waters και μυθιστοριογραφίας, ο Roger αφηγείται με γλαφυρότητα την ιστορία του Pink, ενός επιτυχημένου, αυτοκαταστροφικού rocker που χτίζει έναν ψυχολογικό τοίχο μεταξύ του εαυτού του και του εξωτερικού κόσμου. Η όλη σύλληψη ξεκίνησε κάπου στο 1977 σε μια συναυλία για τη περιοδεία του Animals, "In The Flesh Tour", όταν o Waters έφτυσε ένα «οπαδό» της μπάντας, ο οποίος φώναζε και τον είχε εκνευρίσει. O Waters σε όλη τη διάρκεια της περιοδείας ήταν αγενής απέναντι στο κοινό του και απαιτούσε από αυτό να συγκεντρώνεται απόλυτα όταν αυτός έπαιζε. Έπειτα από το συγκεκριμένο γεγονός συνειδητοποίησε την ανάγκη να αποξενωθεί από το κοινό του με ένα τοίχο που θα του προσέφερε την ασφάλεια που ζητούσε και τις συνθήκες εκείνες που θα του επέτρεπαν να αποδώσει όπως θα έπρεπε την μουσική του.
Ωστόσο οι σχέσεις μεταξύ των μελών δεν ήταν και οι καλύτερες. Η ένταση μεταξύ Gilmour και Waters αυξανόταν συνεχώς. Ο παραγωγός Bob Ezrin συχνά έπαιζε το ρόλο του επιβλέποντα και μεσολαβητή μεταξύ των δυο για να λύσει τις διαφωνίες που προέκυπταν. Παράλληλα οι σχέσεις μεταξύ Waters και Wright γίνονταν όλο και χειρότερες. Ο Roger θεωρώντας ότι ο Rick δεν προσφέρει αρκετά τον ανάγκασε να παραιτηθεί από κανονικό μέλος της μπάντας. Μάλιστα αποφάσισε ότι ο Rick και ο Nick Mason δεν έπρεπε να συμπεριληφθούν στους παραγωγούς (κάτι που δεν είχε γίνει στα προηγούμενα άλμπουμ) διότι πίστευε ότι αυτοί δεν προσέφεραν καθόλου στην παραγωγή του δίσκου. Ο Wright συνέχισε ως session μουσικός.
Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο. Έπειτα από σκληρή δουλειά στις 30 Νοεμβρίου του 1979 εκδίδεται το album "Τhe Wall" στην Αγγλία, ενώ στις 5 Δεκεμβρίου του 1979 εκδίδεται και στις ΗΠΑ! Τα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες ήταν το "Run Like Hel"l, "Comfortably Numb" (με ένα από τα πιο αγαπημένα solo του David Gilmour) και "Another Brick In The Wall Part 2".
Ακολούθησε περιοδεία για την οποία προσέλαβαν τους: Andy Bown στη 2η κιθάρα, τον Snowy White στην ρυθμική κιθάρα το 1980, τον Andy Roberts στην ρυθμική κιθάρα το 1981, τον Peter Woods στα πλήκτρα και τους Jon Joyce, Stan Farber, Jim Haas και Joe Chemay στα φωνητικά. Και βέβαια συμμετείχε και ο Rick Wright. Η περιοδεία αυτή ήταν άψογη και θεωρείται μια από τις πιό επιμελημένες σκηνικές παραγωγές που έγιναν ποτέ. Αποτελεί ένα από τα πρώτα και καλύτερα δείγματα θεατρικού ροκ. Ο Roger υποδυόταν τον Pink επί σκηνής. Έγιναν μόνο 29 συναυλίες σε τέσσερις πόλεις: Λος Άντζελες, Νέα Υόρκη, Λονδίνο και Ντόρτμουντ.
Σειρά είχε η δημιουργία ενός φίλμ βασισμένου στο concept. Πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα που περιγράφει τα βιώματα του βασανισμένου Pink πάντα με την μουσική υπόκρουση του "The Wall". Το 1982 o Rick Wright άφησε την μπάντα ολοκληρωτικά.
Στα 1983 εκδόθηκε το επόμενο album που έμελλε να ήταν το τελευταίο του Roger Waters με τους Pink Floyd. To συγκεκριμένο άλμπουμ είναι εξ ολοκλήρου δουλειά του Waters και το concept του σχετιζόταν με τον πατέρα του, Eric Fletcher Waters, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη του Anzio στην Ιταλία, στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο τίτλος του, "The Final Cut", μοιάζει πολύ επίκαιρος καθώς αυτό το album σήμανε ουσιαστικά την τελική διάλυση των κλασσικών Floyd. Ο ίδιος ο Waters αντιλαμβανόμενος το κακό κλίμα που επικρατούσε στο συγκρότημα επέλεξε τον τίτλο αυτό για να δείξει ότι οι Floyd δεν μπορούσαν να συνεχίσουν. Στις σημειώσεις του άλμπουμ αναφέρεται το εξής ενδεικτικό: «Γραμμένο από τον Roger Waters, εκτελεσμένο από τους Pink Floyd». O Waters είχε πλέον αχρηστέψει και τον τελευταίο δίαυλο επικοινωνίας με τους υπόλοιπους Floyd.
Για την ιστορία να πούμε ότι οι Pink Floyd δεν διαλύθηκαν επίσημα εκείνη την εποχή. Ωστόσο στα τέλη του 1985 (κατά άλλους του 1984), o Waters άφησε την μπάντα και διεκδίκησε τα αποκλειστικά δικαιώματα για όλες τις δουλειές των Pink Floyd, συμπεριλαμβανομένου του ονόματος. Η διαμάχη στα δικαστήρια κράτησε περίπου ένα χρόνο. Τελικά, το 1987, η απόφαση πάρθηκε. Ο δικαστής έκρινε ότι ο Waters άφησε την μπάντα οικειοθελώς και δεδομένου ότι η μπάντα ποτέ δεν διαλύθηκε, τα δικαιώματα στις δουλειές των Floyd άνηκαν στους υπόλοιπους. Εντούτοις, η απόφαση δεν ήταν ολοκληρωτικά εναντίον του Waters καθώς του δόθηκαν ορισμένα δικαιώματα σε όσες δουλειές είχε συμμετάσχει. Καμία πλευρά δεν ικανοποίησε εξ ολοκλήρου, εξάλλου κάτι τέτοιο ήταν τελείως ανέφικτο.
Ουσιαστικά μόνο ο Gilmour συνέχιζε να τροφοδοτεί με την έμπνευση και την αφοσίωσή του τον μύθο των Floyd. Στα 1986 μάζεψε τους Mason και Wright και κάποιους άλλους μουσικούς και ουσιαστικά έφτιαξε μόνος του το επόμενο album των Floyd ενονόματι "Α Momentary Lapse Of Reason" κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Το άλμπουμ δεν είναι κακό αλλά υστερεί σίγουρα σε σχέση με προηγούμενα αριστουργήματα της μπάντας. Πάλι ξεχωρίζει η μοναδική κιθάρα του Gilmour. Ακολούθησε περιοδεία και το live album "Α Delicate Sound Of Thunder". Οι Wright και Mason εντάχθηκαν κανονικά εκ νέου στην μπάντα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φτιάξουν το 1994 το άλμπουμ "Division Bell", ένα κατά γενική ομολογία υπέροχο δίσκο τον οποίο ακολούθησε περιοδεία (που ηχογραφήθηκε και έγινε το νέο live που ονομάστηκε "Pulse". Κάπου εκεί κλείνει ουσιαστικά η ιστορία ενός μοναδικού συγκροτήματος αφού έκτοτε οι Pink Floyd δεν ξαναπαρουσίασαν νέο υλικό. Το τρελό διαμάντι δεν θα ξαναανέτειλε πότε ......
πηγη: www.rocking.gr
Όμως ας γυρίσουμε λίγο πίσω την ιστορία.. Το όνομά τους οι Pink Floyd το πήραν από δυο αμερικάνους bluesmen τους Pink Anderson και Floyd Council. Η αρχική σύνθεση των Pink Floyd απαρτίζονταν από τους Rick Wright (οργανίστας, φωνητικά), Syd Barret (κιθάρα, φωνή), Roger Waters (μπάσο, φωνητικά, ειδικά εφφέ) και Nick Mason (drums).
Αρχικά ξεκίνησαν ως μια από τις πιο cult underground μπάντες τις Αγγλίας. Όσο προόδευαν ως μουσικοί γίνονταν και πιο γνωστοί. Ξεκίνησαν με δυο singles: το "Arnold Layne" και το "See Emily Play". To πρώτο τους LP ήταν το ψυχεδελικότατο "The Piper At The Gates Of Dawn" (1967). Πρόκειται για ένα πρώιμο δείγμα της ποιότητας του συγκροτήματος. Κινιόταν μεταξύ της παρανοϊκής ψυχεδέλειας και του hippie πνεύματος και έπαιρνε δύναμη από την απίστευτη μεγαλοφυΐα του Barret. Ωστόσο ο Syd Barret δεν κατάφερε να αντέξει και παρασύρθηκε στα αδιέξοδα των ναρκωτικών και του LSD. Ίσως τελικά αυτά να ήταν η πηγή της παρανοϊκής του έμπνευσης. Αρχικά επειδή δεν μπορούσε να προσφέρει στις ζωντανές εμφανίσεις του group, στην μπάντα προστέθηκε ένα ακόμη μέλος o κιθαρίστας και θαυμάσιος τραγουδιστής David Gilmour. Το επόμενο album ήταν το θρυλικό "Saucerful Of Secrets" (1967). Ο Barret πλέον αδυνατούσε να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα μέλη και τελικά τέθηκε εκτός της μπάντας. Την σκυτάλη πήραν αρχικά οι Waters και Wright ενώ όσο περνούσε ο καιρός και ο Gilmour προσέφερε ολοένα και περισσότερο στον συνθετικό τομέα, ενώ παράλληλα είχε δημιουργήσει ένα απίστευτα τεχνικό και προσωπικό ήχο στην κιθάρα. Οι 4 αυτοί υπέροχοι μουσικοί συνέχισαν και μέσα σε μια δεκαπενταετία προσέφεραν στην μουσική ορισμένα αριστουργήματα.
Ακολούθησαν πολλά album (όπως το "Magnum Opus Ummagumma" και το "Meddle") και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής ("Echoes", "Αtom Heart Mother"). Μετά από δυο άλμπουμ τεράστιες επιτυχίες (τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά), το "Dark Side Of The Moon" (1973, πάνω από 30 εκατομμύρια αντίγραφα πουλήθηκαν) και το "Wish You Were Here" (1975), οι Floyd ήταν πλέον στο απόγειο της δόξας τους. Το επόμενο άλμπουμ ήταν το “Animals” (1977) το οποίο δεν γνώρισε ποτέ την εμπορική επιτυχία των προηγούμενων, ωστόσο παραμένει ένα άλμπουμ στα πολύ υψηλά επίπεδα των Pink Floyd. Το επόμενο βήμα θα ήταν ιδιαίτερα κρίσιμο και δύσκολο. Στα τέλη του 1978, οι Pink Floyd συναντήθηκαν για να συζητήσουν για το νέο τους project, έπειτα από την ολοκλήρωση των προσωπικών δουλειών του David Gilmour και Rick Wright. Ο Roger Waters παρουσίασε 2 demos. Το πρώτο απορρίφθηκε και έμελλε να γίνει solο δουλειά για τον Roger, αλλά το δεύτερο demo έγινε δεκτό και επρόκειτο να γίνει το επόμενο album των Pink Floyd. Ο Roger είχε αρκετά τραγούδια για 3 δίσκους, οπότε έπρεπε να «κόψει» κάποια από αυτά. To concept του δίσκου άνηκε για μια ακόμη φορά στον Waters. Μέσω ενός συνδυασμού βιογραφίας του Waters και μυθιστοριογραφίας, ο Roger αφηγείται με γλαφυρότητα την ιστορία του Pink, ενός επιτυχημένου, αυτοκαταστροφικού rocker που χτίζει έναν ψυχολογικό τοίχο μεταξύ του εαυτού του και του εξωτερικού κόσμου. Η όλη σύλληψη ξεκίνησε κάπου στο 1977 σε μια συναυλία για τη περιοδεία του Animals, "In The Flesh Tour", όταν o Waters έφτυσε ένα «οπαδό» της μπάντας, ο οποίος φώναζε και τον είχε εκνευρίσει. O Waters σε όλη τη διάρκεια της περιοδείας ήταν αγενής απέναντι στο κοινό του και απαιτούσε από αυτό να συγκεντρώνεται απόλυτα όταν αυτός έπαιζε. Έπειτα από το συγκεκριμένο γεγονός συνειδητοποίησε την ανάγκη να αποξενωθεί από το κοινό του με ένα τοίχο που θα του προσέφερε την ασφάλεια που ζητούσε και τις συνθήκες εκείνες που θα του επέτρεπαν να αποδώσει όπως θα έπρεπε την μουσική του. Ωστόσο οι σχέσεις μεταξύ των μελών δεν ήταν και οι καλύτερες. Η ένταση μεταξύ Gilmour και Waters αυξανόταν συνεχώς. Ο παραγωγός Bob Ezrin συχνά έπαιζε το ρόλο του επιβλέποντα και μεσολαβητή μεταξύ των δυο για να λύσει τις διαφωνίες που προέκυπταν. Παράλληλα οι σχέσεις μεταξύ Waters και Wright γίνονταν όλο και χειρότερες. Ο Roger θεωρώντας ότι ο Rick δεν προσφέρει αρκετά τον ανάγκασε να παραιτηθεί από κανονικό μέλος της μπάντας. Μάλιστα αποφάσισε ότι ο Rick και ο Nick Mason δεν έπρεπε να συμπεριληφθούν στους παραγωγούς (κάτι που δεν είχε γίνει στα προηγούμενα άλμπουμ) διότι πίστευε ότι αυτοί δεν προσέφεραν καθόλου στην παραγωγή του δίσκου. Ο Wright συνέχισε ως session μουσικός. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο. Έπειτα από σκληρή δουλειά στις 30 Νοεμβρίου του 1979 εκδίδεται το album "Τhe Wall" στην Αγγλία, ενώ στις 5 Δεκεμβρίου του 1979 εκδίδεται και στις ΗΠΑ! Τα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες ήταν το "Run Like Hel"l, "Comfortably Numb" (με ένα από τα πιο αγαπημένα solo του David Gilmour) και "Another Brick In The Wall Part 2". Ακολούθησε περιοδεία για την οποία προσέλαβαν τους: Andy Bown στη 2η κιθάρα, τον Snowy White στην ρυθμική κιθάρα το 1980, τον Andy Roberts στην ρυθμική κιθάρα το 1981, τον Peter Woods στα πλήκτρα και τους Jon Joyce, Stan Farber, Jim Haas και Joe Chemay στα φωνητικά. Και βέβαια συμμετείχε και ο Rick Wright. Η περιοδεία αυτή ήταν άψογη και θεωρείται μια από τις πιό επιμελημένες σκηνικές παραγωγές που έγιναν ποτέ. Αποτελεί ένα από τα πρώτα και καλύτερα δείγματα θεατρικού ροκ. Ο Roger υποδυόταν τον Pink επί σκηνής. Έγιναν μόνο 29 συναυλίες σε τέσσερις πόλεις: Λος Άντζελες, Νέα Υόρκη, Λονδίνο και Ντόρτμουντ.
Σειρά είχε η δημιουργία ενός φίλμ βασισμένου στο concept. Πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα που περιγράφει τα βιώματα του βασανισμένου Pink πάντα με την μουσική υπόκρουση του "The Wall". Το 1982 o Rick Wright άφησε την μπάντα ολοκληρωτικά. Στα 1983 εκδόθηκε το επόμενο album που έμελλε να ήταν το τελευταίο του Roger Waters με τους Pink Floyd. To συγκεκριμένο άλμπουμ είναι εξ ολοκλήρου δουλειά του Waters και το concept του σχετιζόταν με τον πατέρα του, Eric Fletcher Waters, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη του Anzio στην Ιταλία, στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο τίτλος του, "The Final Cut", μοιάζει πολύ επίκαιρος καθώς αυτό το album σήμανε ουσιαστικά την τελική διάλυση των κλασσικών Floyd. Ο ίδιος ο Waters αντιλαμβανόμενος το κακό κλίμα που επικρατούσε στο συγκρότημα επέλεξε τον τίτλο αυτό για να δείξει ότι οι Floyd δεν μπορούσαν να συνεχίσουν. Στις σημειώσεις του άλμπουμ αναφέρεται το εξής ενδεικτικό: «Γραμμένο από τον Roger Waters, εκτελεσμένο από τους Pink Floyd». O Waters είχε πλέον αχρηστέψει και τον τελευταίο δίαυλο επικοινωνίας με τους υπόλοιπους Floyd.
Για την ιστορία να πούμε ότι οι Pink Floyd δεν διαλύθηκαν επίσημα εκείνη την εποχή. Ωστόσο στα τέλη του 1985 (κατά άλλους του 1984), o Waters άφησε την μπάντα και διεκδίκησε τα αποκλειστικά δικαιώματα για όλες τις δουλειές των Pink Floyd, συμπεριλαμβανομένου του ονόματος. Η διαμάχη στα δικαστήρια κράτησε περίπου ένα χρόνο. Τελικά, το 1987, η απόφαση πάρθηκε. Ο δικαστής έκρινε ότι ο Waters άφησε την μπάντα οικειοθελώς και δεδομένου ότι η μπάντα ποτέ δεν διαλύθηκε, τα δικαιώματα στις δουλειές των Floyd άνηκαν στους υπόλοιπους. Εντούτοις, η απόφαση δεν ήταν ολοκληρωτικά εναντίον του Waters καθώς του δόθηκαν ορισμένα δικαιώματα σε όσες δουλειές είχε συμμετάσχει. Καμία πλευρά δεν ικανοποίησε εξ ολοκλήρου, εξάλλου κάτι τέτοιο ήταν τελείως ανέφικτο. Ουσιαστικά μόνο ο Gilmour συνέχιζε να τροφοδοτεί με την έμπνευση και την αφοσίωσή του τον μύθο των Floyd. Στα 1986 μάζεψε τους Mason και Wright και κάποιους άλλους μουσικούς και ουσιαστικά έφτιαξε μόνος του το επόμενο album των Floyd ενονόματι "Α Momentary Lapse Of Reason" κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Το άλμπουμ δεν είναι κακό αλλά υστερεί σίγουρα σε σχέση με προηγούμενα αριστουργήματα της μπάντας. Πάλι ξεχωρίζει η μοναδική κιθάρα του Gilmour. Ακολούθησε περιοδεία και το live album "Α Delicate Sound Of Thunder". Οι Wright και Mason εντάχθηκαν κανονικά εκ νέου στην μπάντα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φτιάξουν το 1994 το άλμπουμ "Division Bell", ένα κατά γενική ομολογία υπέροχο δίσκο τον οποίο ακολούθησε περιοδεία (που ηχογραφήθηκε και έγινε το νέο live που ονομάστηκε "Pulse". Κάπου εκεί κλείνει ουσιαστικά η ιστορία ενός μοναδικού συγκροτήματος αφού έκτοτε οι Pink Floyd δεν ξαναπαρουσίασαν νέο υλικό. Το τρελό διαμάντι δεν θα ξαναανέτειλε πότε ......
πηγη: www.rocking.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου