Ποτέ δεν επεδίωξε να δείξει το ταλέντο του, αλλά όποτε το έκανε, το αποτέλεσμα ήταν μερικές από τις μεγαλύτερες μελωδίες στην ιστορία του progressive rock.Ήταν ένα ζεστό απόγευμα πριν από ενάμιση περίπου χρόνο και έβλεπα τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Τα νέα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου και δεν τα έδινα και πολύ σημασία. Μέχρι που μια είδηση με συντάραξε. “Το αστέρι των Pink Floyd, ο Richard Wright, απεβίωσε χθες σε ηλικία 65 ετών”. Έμεινα άναυδος μπροστά σε αυτό που άκουγα. Δεν ήταν κάτι που το περίμενα. Ο Rick είναι, ήταν και θα είναι ο αγαπημένος μου Pink Floyd. Μπορεί να μην ήταν ο κύριος συνθέτης τους. Την κύρια δουλειά την εβγάζαν ο Waters σε συνδυασμό με τον Gilmour. O Wright ήταν πάντα ήσυχος, σιωπηλός, προτιμώντας να μένει στην αφάνεια, παρά να βγάζει το ταλέντο του προς τα έξω. Και αυτό με έκανε να τον συμπαθήσω. Κάτι στο στυλ του, στη μουσική του, στον χαρακτήρα που έβγαζε στους άλλους, με έκανε να νιώσω αυτόν τον άνθρωπο σαν δικό μου και να τον κατατάξω στον καλύτερο Pink Floyd.Και ίσως δεν είναι και άδικο αυτό που λέω. Πόσα υπέροχα κομμάτια έγραψε αυτός ο άνθρωπος. Πόσες υπέροχες συνθέσεις. Όχι από αυτές που έκαναν τη διαφορά, αλλά από αυτές που πρόσθεταν μερικές, αλλά πολύ σημαντικές πινελιές και ομόρφυναν το κύριος έργο. Το “Dark Side Of The Moon”, οφείλει αυτήν του την υπεροχή του εν μέρει στα “Great Gig In The Sky” και “Us And Them”. “Το Shine On You Crazy Diamond”, δεν θα 'ταν τόσο όμορφο αν δεν υπήρχαν αυτά τα μοναδικά σόλο του με τα πλήκτρα. Παντού σε κάθε δουλειά σχεδόν, μπορείς να διακρίνεις αυτήν την επιπρόσθετη μα τόσο υπέροχη μουσική του, που έκανε τα κατά τα άλλα εξαιρετικά κομμάτια ακόμα καλύτερα. Για αυτό πιστεύω αξίζει να αναφερθώ σε αυτόν τον άνθρωπο, τουλάχιστον εδώ.
Ο Richard William "Rick" Wright (28 Ιουλίου 1943 – 15 Σεπτεμβρίου 2008) ήτανε γιος ενός βιοχημικού, μεγαλωμένος στο βόρειο Λονδίνο. Από μικρός έδειξε ενδιαφέρον στη μουσική, μαθαίνοντας τρομπέτα και πιάνο και αργότερα μαθαίνοντας κιθάρα, αυτοδίδακτος . Δεν ήτανε κάποιος που ξεχώριζε. Χιλιάδες άλλοι τύποι σαν κι αυτόν, βρίσκονταν στο Λονδίνο, περνώντας έτσι τη ζωή τους. Με έντονες επιρροές από τζαζ , ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια του John Coltrane, του Miles Davis και του Eric Dolphin, μα σύντομα προσγειώνεται απότομα Το 1962 πάει να σπουδάσει αρχιτεκτονική, αλλά βαριέται εύκολα τις σπουδές του . Γνωρίζει τότε τους Roger Waters και Nick Mason και γίνεται το έκτο μέλος της μπάντας τους, Sigma 6 και ταυτόχρονα σπουδάζει μουσική θεωρία και σύνθεση. Ξαναμπαίνει στην μπάντα των φίλων του, που μετά την αναχώρηση του Bob Klose και σχηματίζουν τους Pink Floyd Sound, με την προσθήκη του Syd Barret.
Τα επόμενα χρόνια ο Wright δείχνει ακόμη μια πλευρά του ταλέντο του. Αυτόν της υπέροχης μουσικής και της μελωδίας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, πρώτα – πρώτα στον δίσκο “Atom Heart Mother”, με το παίξιμό του στην ομώνυμη σουίτα, ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια progressive rock, στο “Alan's Psychedelic Breakfast” και φυσικά στο μοναδικό “Summer' 68”, ο, τι καλύτερο είχε γράψει μέχρι εκείνη την στιγμή. Αλλά οι ικανότητες του φαίνονται και στο “Meddle” στο εκπληκτικό “One Of These Days” και στο υπέρ – αριστούργημα “Echoes”, όπου τραγουδάει ως lead vocals με την καταπληκτική, ζεστή του φωνή.
Την περίοδο των μεγάλων στιγμών των Pink Floyd, ο Rick βρίσκεται εκεί, συνεχώς να βάζει μικρές αλλά μοναδικές λεπτομέρειες στους δίσκους. Έτσι φτιάχνει τα μοναδικά “Great Gig In The Sky” και “Us And Them”, τα καλύτερα, ίσως κομμάτια που έγραψε ποτέ, που περιέχονται στον δίσκο “The Dark Side Of The Moon”. Συμμετέχει και στο “Wish You Were Here”, κάνοντας πάλι, πολύ σπουδαία πράγματα, στα κομμάτια “Shine On You Crazy Diamond”. “Welcome To The Machine” και “Have A Sigar” κάνοντάς το άλμπουμ καλύτερο από ότι θα ήταν χωρίς αυτόν. Και στο “Animals” που μπορεί να μην συμμετέχει στην δημιουργία των κομματιών, αλλά φροντίζει να είναι εκεί παρόν με τα πλήκτρα του.
Το 1978 ο Wright κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο το “Wet Dream”, το οποίο γνωρίζει σχετική επιτυχία. Κυκλοφόρησε στις 15 Σεπτεμβρίου 1978, ακριβώς τριάντα χρόνια πριν από το θάνατο του! Στο “The Wall” της επόμενης χρονιάς, όμως, έρχεται σε ρήξη με τον Waters, με αποτέλεσμα να φύγει από το γκρουπ, κατά την διάρκεια ηχογράφησης του δίσκου. Προς το παρόν, γιατί μετά, στην τουρνέ προώθησης του δίσκου, επανέρχεται στην μπάντα, αλλά όμως σαν session μουσικός, πληρωμένος. Αυτό, μάλιστα, τον ωφέλησε ,λόγο του ότι δεν αναγκάστηκε να πληρώσει τα τεράστια έξοδα της τουρνέ σε αντίθεση με τα άλλα μέλη! Φεύγει από το γκρουπ και δε συμμετέχει στο “Final Cut” του 1983. Εν το μεταξύ είχε εθιστεί και στην ηρωίνη και αυτό αποτελέι έναν από τους λόγους που διώχθηκε από τους Floyd.
Το 1984 καθαρός πια, σχηματίζει μια διμελή μπάντα με τον Dave Harris, τους Zee. Κυκλοφορούν ένα LP, το οποίο όμως έχει παταγώδη αποτυχία. Το 1987 επιστρέφει ξανά στους Floyd για την ηχογράφηση του “A Momentary Lapse Of Reason”, και παραμένει, αλλά ο φιλαράκος μου αδικείται ξανά και το όνομα του γράφεται με μικρότερα γράμματα στον δίσκο. Αυτά μέχρι το 1994 που κυκλοφορεί ο “Division Bell”, και ο Rick γίνεται πια επίσημο μέλος της μπάντας . Γράφει και κάνα δύο υπέροχα τραγούδια για το νέο δίσκο και ετοιμάζει το νέο του προσωπικό άλμπουμ το “Broken China”, που κυκλοφορεί το 1996. Συμμετέχει επίσης σε όλα τα live των Pink Floyd, συμπεριλαμβανομένου του Live 8, όπου αυτός με όλα τα παλιά μέλη δίνουν μια αξέχαστη συναυλία. Όλα πάνε καλά και ο Wright βρίσκεται σε μια ακόμα δημιουργική περίοδο.
 |
| Με τους Pink Floyd |
Στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, η καρδιά του μεγάλου αυτού μουσικού σταμάτησε. Αιτία ήταν μια ακαθόριστη μορφή καρκίνου. Πέθανε στο σπίτι του σε ηλικία 65 ετών. Κι όμως είχε ακόμα πολλά να δώσει. Εκείνη την περίοδο δούλευε το νέο άλμπουμ του, που θα αποτελούνταν από instrumental κομμάτια. Δυστυχώς όμως πριν ολοκληρώσει το στόχο του, ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος έφυγε για πάντα, αφήνοντας όμως για πάντα την ανάμνηση του στις καρδιές των ανθρώπων που τον αγάπησαν.
Είπαν για τον Wright:
Κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Richard Wright. Ήταν μουσικός συνεργάτης μου και φίλος μου. Στην πληθώρα των επιχειρημάτων σχετικά με το ποιος ή τι ήταν οι Pink Floyd, τεράστια ήταν η συμβολή του Rick, που δυστυχώς δεν εκτιμήθηκε. Ήταν ευγενής, λιτός αλλά επίσης είχε και υπέροχη φωνή. Το παίξιμό του ήταν ζωτικής σημασίας και μαγικό συστατικό του πιο αναγνωρισμένου ήχου μας. Ποτέ δεν έχω παίξει με κανέναν σαν αυτόν. Το μείγμα της φωνής του και της δικιάς μου και η μουσική τηλεπάθεια μας ,έφθασε στην πρώτη μεγάλη της άνθιση το 1971 στο “Echoes”. Κατά την άποψή μου όλες τις καλύτερες στιγμές μας είναι εκείνες όπου ο Rick βρίσκεται σε πλήρη εγρήγορση. Στο κάτω-κάτω, αν δεν υπήρχαν τα “Us and Them” και “The Great Gig in the Sky”, τα οποία έγραψε, τι θα γινόταν το “The Dark Side of the Moon”;;. Αν δεν υπήρχε το ήσυχο παίξιμό του στο άλμπουμ “Wish You Were Here”, ο δίσκος δεν θα μπορούσε να γίνει. Στη μεσαία περίοδο του γκρουπ, για πολλούς λόγους, έχασε το δρόμο του για λίγο, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 90, με Το “Division Bell”, η ζωτικότητα, ο σπινθήρας και το χιούμορ του επέστρεψαν σε αυτόν. Στη συνέχεια η αντίδραση του κοινού για τις εμφανίσεις του στην περιοδεία μου το 2006 ήταν άκρος ενθαρρυντική και ένα σήμα της μετριοφροσύνης του είναι ότι οι επευφημίες του κοινού ήταν μια τεράστια έκπληξη για αυτόν. Για τον Rick, δεν το βρίσκω εύκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου με λόγια, αλλά τον αγαπούσα και θα μου λείψει πάρα πολύ.- David Gilmour
Ήμουν πολύ λυπημένος όταν άκουσα για τον πρόωρο θάνατο του Rick. Ήξερα ότι ήταν άρρωστος, αλλά το τέλος ήρθε ξαφνικά και με σόκαρε. Η σκέψη μου είναι με την οικογένειά του, ιδιαίτερα στα παιδιά του, Jamie και Gala και την Julliete την μητέρα τους, που ήξερα πολύ καλά από παλιά, και πάντα συμπαθούσα πάρα πολύ και θαύμαζα εξίσου. Όσο για τον άνθρωπο και το έργο του, είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί η σημασία της μουσικής φωνής του στους Pink Floyd του '60 και του '70. Οι τζαζ επιρροές , και η φωνή του πανταχού παρούσες στο “Us And Them” και “Great Gig in the Sky”. Στις συνθέσεις υπάρχει μια τόσο μεγάλη ανθρωπιά και μεγαλείο. Όλα αυτά είναι πανταχού παρών σε όλες τις δουλείες των τεσσάρων μας που κάναμε τότε. Η ικανότητα του Rick για την αρμονική εξέλιξη της μουσικής μας ήταν βασικό στήριγμά μας. Είμαι πολύ ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δόθηκε στο Live 8, να συμμετάσχω μαζί του, και μαζί με τον David [Gilmour] και τον Nick [Mason] αυτήν την τελευταία φορά. Εύχομαι να υπήρχαν και άλλες. – Roger Waters
Όπως κάθε μπάντα, δεν μπορείς να πεις με σιγουριά ποιος κάνει τι. Οι Pink Floyd, δεν θα ήταν Pink Floyd, αν δεν είχαν τον Rick. Νομίζω ότι υπάρχει μια αίσθηση τώρα - ιδίως μετά από όλες τις συγκρούσεις που είχαν ο Roger και ο David, όταν προσπαθούσαν να καταστήσουν σαφές ποια ήταν η συμβολή τους – ότι ίσως ο Rick τέθηκε στο περιθώριο. Διότι ο ήχος των Pink Floyd ήταν περισσότερο από την κιθάρα, μπάσο, τύμπανο ένα άλλο όργανο. Ο Rick ήταν ο ήχος που τα έπλεκε όλα μαζί. Ήταν σίγουρα το πιο ήσυχο μέλος από το συγκρότημα, από την πρώτη μέρα. Και είναι νομίζω, πιο δύσκολο να τον ξέρω από τους υπόλοιπους ... Είναι σχεδόν, ότι ήταν George Harrison . Εύκολα ξεχνάς, ότι έδωσε περισσότερα, από αυτά που έδειχνε. - Nick Mason.
Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω δυο – τρεις φράσεις από ένα αγαπημένο μου τραγούδι του Rick το “Remember A Day”, που παίχτηκε, επίσης, μετά το θάνατό του, στο live του Gilmour “Later.....with Jools Holland.”
"Remember a day before today
A day when you were young.
Free to play alone with time
Evening never came.”
Προσωπική Δισκογραφία:
1978 – Wet Dream
1984 - Identity (με τους Zee)
1996 – Broken China
Ευχαριστώ για την ανάγνωση
www.musicheaven.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου