Μετά το Α' Μέρος, συνεχίζουμε στο B' Μέρος
Καλή ανάγνωση...
“TATTOO YOU” (1981)
>
-Καλό είναι αυτό. Ροκάρουν ξανά και μάλιστα μελωδικά, αλλά κάτι λείπει…. κάτι λείπει… Περιέχει κομμάτια που είχαν κοπεί από προηγούμενες κυκλοφορίες και μάλιστα σε μερικά απ’ αυτά, ακούγεται και η κιθάρα του Mick Taylor. Οι Stones πείθουν εδώ ότι μπορούν να ροκάρουν και όπως εκείνο το παλιό καλό Sticky Fingers, έτσι και το Tattoo You χωρίζεται σε hard και σε soft μέρη. Δεν υπάρχουν φιλοσοφικά μηνύματα εδώ. Μπορείτε όμως να βρείτε μερικά κοινωνικά σχόλια σε τραγούδια όπως το 'Hang Fire' και το 'Tops', αλλά δεν πρόκειται για κάτι σημαντικά ενδιαφέρον. Ευτυχώς τουλάχιστον που έχει εξαφανιστεί η disco και το rap. Κάτι είναι κι’ αυτό. Ανοίγει με το 'Start Me Up' που το riff του συγκρίνεται με το 'Honky Tonk Women' και ακολουθεί το 'Hang Fire' με έναν θυμωμένο Jagger στα αντι-Βρετανικά του στιχάκια. Στη συνέχεια έρχεται ο Keith με τη χαριτωμένη μελωδία του 'Little T & A' και αμέσως μετά, το αμφιλεγόμενο 'Neighbours'. Αυτό το κομμάτι, δεν ξέρω πώς γίνεται αλλά κάποιοι δεν θέλουν ούτε να το ακούν και κάποιοι άλλοι, το αγαπούν πολύ. Οι λάτρεις του R'n'B εισπράττουν εδώ μία γερή αποζημίωση με το 'Black Limousine' και το 'Slave' που μας έρχεται από την περίοδο του Black And Blue. Πολύ καλά και τα δύο αυτά κομμάτια. Από τις μπαλάντες ξεχωρίζει το 'Worried 'Bout You' με το falsetto τραγούδισμα του Mick, το 'No Use In Crying' και το 'Tops', αλλά τα δύο κομμάτια που θεωρώ καλύτερα, είναι το 'Heaven' που είναι κάτι σαν πειραματικό instrumental (……….ναι!!!) και φυσικά το πασίγνωστο 'Waiting On A Friend'. Το album αυτό δίχασε κοινό και κριτικούς. Είπαν ότι είναι απαράδεκτο ή ότι πρόκειται για την καλύτερη δουλειά των Stones σε ολόκληρη τη δεκαετία του 80. Εγώ θα το θέσω διαφορετικά. Τι περιμένατε; Για τα standards του 1981, το θεωρώ πολύ καλό αλλά εκτός από αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε ποια ήταν τα δύο προηγούμενα albums, γιατί έτσι θα καταλάβουμε από πού προέρχεται. Πρώτα απ’ όλα, απουσιάζει από εδώ η disco του Emotional Rescue και το punk του Some Girls. (Ανατριχιάζω μόνο που τα αναφέρω. Μπρρρρρ!!!!!!) Εντάξει……. Δεν είναι επαναστατικό και δεν σπέρνει ιδέες, αλλά οι Stones έχουν επιστρέψει στη μελωδικότητα με τραγούδια καλά ενορχηστρωμένα, καλοπαιγμένα και καλοτραγουδισμένα. Μετά από τα προηγούμενα στραβοπατήματα, επέστρεψαν στο rock'n'roll και αυτό είναι αρκετό. Σαν να …….ζεσταίνομαι πάλι!!!!! Να σας το πω και διαφορετικά; Δεν έκαναν τίποτα καλύτερο από το Tattoo You μέχρι το 1989 και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια.
* Καλύτερα Τραγούδια: Start Me Up, Black Limousine, Slave, Worried 'Bout You, Heaven & Waiting On A Friend
“UNDERCOVER” (1983, το καταστρεπτικό)
-Αυτό το album τους κατέστρεψε. Άντε να το θέσω αλλιώς. Αυτό το album τους κατέστρεψε στα δικά μου μάτια!!! Εάν με το Still Life πήραν την live – κατηφόρα, με το Undercover πήραν την studio- κατηφόρα. Το μήνυμα και η προσπάθεια του Undercover είναι να κερδίσουν τον τίτλο του Most Raunchy And Debauched Group In The World, γιατί τον τίτλο του Best Rock'n'Roll Group In The World, τον έχουν στο τσεπάκι. Τα σεξουαλικά υπονοούμενα εδώ δίνουν και παίρνουν. Άλλωστε πολλά τηλεοπτικά κανάλια σε όλο τον κόσμο έπαψαν να μεταδίδουν τα clips του συγκεκριμένου album. To 'Undercover Of The Night' είναι ένα καλό funky και το 'She Was Hot' ένα άψογο boogie. Το 'Too Much Blood' είναι καλό χορευτικό κομμάτι και το 'Tie You Up' ………λάγνα ευχάριστο!!!!! Τα 'Pretty Beat Up' & 'Too Tough' είναι cool down, το περίεργα ατμοσφαιρικό 'Feel On Baby', συστήνεται ως ηλεκτρονική reggae by the Stones και το 'Too Much Blood' είναι …….γκραν – γκινιόλ!!!! Ξεχωρίζουν ακόμα, τα 'I Wanna Hold You', 'All The Way Down' & 'It Must Be Hell'. Τα κομμάτια δεν είναι άσχημα, αλλά ξεκινώντας από το Sticky Fingers, ήταν φανερή η κατεύθυνση που ήθελε ο Mick να δώσει στη μπάντα. Με το Undercover έκανε την υπέρβαση και έφερε μπροστά το στίχο (και μάλιστα τον dirty one), εις βάρος της μουσικής. Για ποιο λόγο; Ας αφήσουμε τους Kiss και τους AC/DC να τα κάνουν αυτά. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνουν το Undercover, όπως δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνουν και το επόμενο. Χάλασε πάλι ο καιρός!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: She Was Hot
“DIRTY WORK” (1986, το χειρότερο)
-O Keith κάνει όλη τη δουλειά στο στούντιο και ο Mick έρχεται πάντα την τελευταία στιγμή. Ο Charlie, δεν είναι και τόσο απαραίτητος γιατί τα περισσότερα τύμπανα είναι ….ηλεκτρονικά!!!!! Ο Keith κρατάει αποστάσεις από τον Mick, γιατί νομίζει ότι δεν δείχνει πια ενδιαφέρον για τους Stones και ο Mick κρατάει αποστάσεις από τον Keith γιατί νομίζει ότι θέλει να τον παραγκωνίσει. Μέσα σ’ αυτή την …χαρούμενη και ευτυχισμένη ατμόσφαιρα, μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν σκουπίδια!!!!! Δέκα τραγούδια έχουμε εδώ και σε τέσσερα παίζει κιθάρα ο Mick (γιατί βρε χρυσό μου παιδί;) Το 'Fight' είναι α-μελωδικό, το 'Winning Ugly' είναι χαμένο ανάμεσα στους Kinks και τους ………Europe και το 'Hold Back', δεν ακούγεται ούτε με το ζόρι. Τα δύο τραγούδια που τραγουδάει ο Keith, 'Too Rude' & 'Sleep Tonight', καλύτερα να τα τραγουδάει στον ύπνο του. Εκεί μπορεί να ονειρευτεί και κανένα riff. Μόνο ένα τραγούδι ξεχωρίζει και αυτό είναι το 'Had It With You' (Τώρα, ποιος είχε τι και με ποιον, ελπίζω να το ……… μαντεύετε). Πώς διάολο μπόρεσαν να κάνουν τέτοιο απαράδεκτο album????? Ακούστε το και ……….πετάξτε το!!!!! Τιιιιιι;;;;; Ο Jagger στο τηλέφωνο; Ε και; Θα το ξαναπώ: Ακούστε το και ……….πετάξτε το!!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Had It With You
“STEEL WHEELS” (1989)
-Η αναγέννηση των Stones? Ίσως ναι, ίσως όχι!! . Θα μπορούσε να ‘ναι η αναγέννηση. Ο Mick και ο Keith, τακτοποίησαν τις διαφορές τους και μπήκαν στο στούντιο για να αποδείξουν στον κόσμο, ότι το όνομα των Rolling Stones εξακολουθεί να υφίσταται!!! Με αυτό λοιπόν το album δεν έκαναν κάτι το τέλειο, αλλά έκαναν τουλάχιστον κάτι πολύ σοβαρό σε σύγκριση με τα δύο τελευταία τους που ήταν απαράδεκτα. Συνοδεύτηκε από διαφημιστικά σλόγκαν του στυλ ("Οι Stones επιστρέφουν! Οι Stones είναι ο Φοίνικας που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του!") κλπ. Αλλά παρ’ όλα αυτά, το album δεν απολαμβάνει αυτά που του αξίζουν. Οι λόγοι βέβαια είναι προφανείς. Η κληρονομιά που άφησαν οι Stones στη διάρκεια των ‘80’s δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Προσθέστε δε σ’ αυτό, ότι η κληρονομιά αυτή είναι ακόμα …….φρέσκια. Το 'Hold On To Your Hat', είναι ένα 'Hold Back no. 2' και ας προσπαθούν μερικοί να το επιβάλλουν σαν το hit του δίσκου. Ο Mick με τον Keith είναι στις κιθάρες, ο Charlie σε ελάχιστα τύμπανα και ο Ronnie στο …….μπάσο, γιατί ο Bill Wyman είναι και …….δεν είναι στο στούντιο. Τα 'Sad Sad Sad', 'Mixed Emotions' & 'Rock And A Hard Place' είναι πάνω-κάτω ίδια στην ενορχήστρωση και δείχνουν σαν να βαρέθηκαν να το ψάξουν το πράγμα. Ο Keith εδώ δείχνει να μην είναι ο κιθαρίστας που ξέρουμε. Λες και βαριέται να παίξει. Δεν είναι σολαρίσματα αυτά που κάνει. Τα τύμπανα είναι ηλεκτρονικά όπως σε όλους τους δίσκους της δεκαετίας του 80 (εκτός από το Tattoo You) και θα τους πάρει 5 χρόνια ακόμα για να ανεβάσουν ξανά τον Charlie στον θρόνο που του ανήκει. Τι να τους πει κανείς; Βγαίνουν από μία κάκιστη –για αυτούς- δεκαετία και μάλιστα με τις προσωπικές τους σχέσεις διαταραγμένες. Ο ένας υποπτεύεται τον άλλον και ο Bill δεν θα είναι για πολύ ακόμα μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά, ο Keith εδώ με το 'Slipping Away' είναι στην πιο καλή του στιγμή. Ένα κομμάτι και μία ερμηνεία που στέκεται επάξια δίπλα στο 'You Got The Silver' από το Let it Bleed, αλλά και το 'The Worst', είναι πάρα πολύ καλό, όπως επίσης και το 'Can't Be Seen'. Το ψυχεδελικό (sic) 'Continental Drift', που το ηχογράφησαν στην Ταγγέρη μαζί με τους Master Musicians of Jajouka (***), έχει τις μουσικές του βάσεις στην ανατολή και το 'Terrifying' είναι ένα πειστικότατο ……..disco. (Μα γιατί πάλι βρε Mick? Με τα νεύρα μου παίζεις;) Μισό- μισό πάει αυτό το album και δεν θα ήθελα να είναι για μία μερίδα κοινού η πρώτη τους επαφή με τους Rolling Stones, εκτός και αν η δισκογραφική εταιρία έβαζε στο εξώφυλλο ένα sticker που θα έγραφε: “Από αυτούς που 20 χρόνια πριν, έκαναν το υπέροχο και αριστουργηματικό Let It Bleed”.
* Καλύτερο Τραγούδι: Slipping Away, The Worst & Can't Be Seen
(***) Master Musicians of Jajouka: Τους ανακάλυψε ο William Burroughs στη δεκαετία του 50, αλλά τους έφερε στη δημοσιότητα ο Brian Jones, ηχογραφώντας το Μαροκινό πολυμελές ανδρικό συγκρότημα Pipes of Pan στο Μαρόκο το 1967, αλλά ο δίσκος “Brian Jones Presents The Pipes of Pan at Jajouka”, κυκλοφόρησε το 1971 σε παραγωγή του Mick Jagger, σε ελάχιστα αντίτυπα και είμαι ευτυχής που έχω ένα από αυτά. Ήρθε στα χέρια μου κατ’ ευθείαν από τη Νέα Υόρκη και θα μπορούσα να καυχιέμαι πως κατέχω έναν μικρό θησαυρό, αλλά κυκλοφόρησε ΚΑΙ σε CD το 1995. Το 1989 λοιπόν, οι Master Musicians συνεργάστηκαν στο συγκεκριμένο τραγούδι του Steel Wheels με τους Rolling Stones.
“VOODOO LOUNGE” (1994, το Keith-ικό)
-Το Voodoo Lounge, έχει πολλά καλά πράγματα. Πρώτα-πρώτα, δεν προσπαθούν να πείσουν κανέναν ότι μπορούν να ροκάρουν και τελικά …….ροκάρουν!!!! Το 'You Got Me Rocking' είναι υπέροχο και φέρτε μου όποιον θέλετε να παίξει τέτοιο riff. Είμαι όλος αυτιά!!! Σιγά μη …….βρείτε!!! Γεια σου Keith!!! Αλλά και το 'I Go Wild' όπως και το 'Sparks Will Fly', είναι υπέροχα και ας έχει αυτό το τελευταίο σεξουαλικά υπονοούμενα σαν κι’ αυτό:
“Sparks will fly
When I finally get myself back on you, baby
Sparks will fly
When I finally get myself back to you baby
You're going to find out
Going to scream and shout”
Δεν ξέρω ποια σκεφτότανε ο Mick όταν το έγραφε αυτό. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να γράφει τέτοια στιχάκια. Το 'Out Of Tears' δεν έχει καμία σπουδαία μελωδία, αλλά εν πάσει περιπτώσει, έχει ……..μία μελωδία, σε αντίθεση με οποιαδήποτε ………Αεροσμιθική μπαλάντα. Δεν με πιστεύετε; Παίξτε το 'Crying' αμέσως μετά το 'Out Of Tears' και θα το διαπιστώσετε. Υπάρχουν νοσταλγικά τραγούδια εδώ σαν και εκείνα των ‘60’s και των ‘70’s, τότε που τα πράγματα ήταν ….φρέσκα!!! ('Moon Is Up', 'Blinded By Rainbows', 'Brand New Car') Όχι δεν είναι όλα καλά. Υπάρχει το funk 'Suck On The Jugular', το 'Sweethearts Together' με το υπερβολικά παιγμένο ακορντεόν και η χωρίς έμπνευση μπαλάντα 'New Faces' του Mick. Το album όμως, κλείνει σοφά, με το 'Mean Disposition'. Και να σκεφτείτε ότι δεν ανέφερα το 'Love Is Strong' που είναι ένα υπέροχο κομμάτι. Να σημειώσω ακόμα ότι ο Bill Wyman δεν συμμετέχει στο Voodoo Lounge γιατί έχει ήδη αποχωρήσει από τη μπάντα.
* Καλύτερα Τραγούδια: You Got Me Rocking & Love Is Strong
“BRIDGES TO BABYLON” (1997, το Jagger-ικό)
-To Voodoo Lounge ήταν το album όπου ο Keith είχε την πρωτοβουλία, μένοντας στην παραδοσιακή "Stones formula". Το Bridges To Babylon είναι το album του Mick. Ο Keith ασχολείται μόνο με τις κιθάρες του ενώ ο Mick ενδίδει στον σκοτεινό εφιάλτη των ‘90’s και το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ …..καλό!!! Δεν ξέρω γιατί ο Keith εδώ ασχολείται πάλι με reggae. Μα δεν είναι οι Stones αυτοί. Θα το ορκιζόμουνα δηλαδή. Άλλα δύο λέει ο Keith που δεν είναι άσχημα. Τέλος πάντων…. Ας γυρίσουμε στον σκοτεινό Mick, γιατί αυτός είναι εδώ το αφεντικό. Σκοτεινά ή θλιβερά τα κομμάτια του Mick, είναι υπέροχα. ('Flip The Switch', 'Too Tight', 'Already Over Me', 'Almost Hear You Sigh', 'Fool To Cry') Ο Mick κάνει ένα τραγούδισμα γοητευτικό, που μόνο ο Θεός ξέρει από πότε έχει να το κάνει. Το 'Anybody Seen My Baby' έχει τη σφραγίδα των 90's, αλλά για μένα, η κορυφαία στιγμή του album, είναι το 'Out Of Control'. Υπέροχο. Μοναδικό. Καταπληκτικό. Εξαιρετικό. Σα να λέμε δηλαδή, Mick Jagger και ………ξερό ψωμί!!!!! Αυτό μαζί με τα 'Flip The Switch' & 'Already Over Me', πάνε κατ’ ευθείαν στα χρυσά τους.
* Καλύτερα Τραγούδια: Out Of Control, Flip The Switch & Already Over Me
“A BIGGER BANG” (2005)
-Με 25 studio albums και πάνω από 40 χρόνια “on the road”, οι Stones έρχονται βελτιωμένοι. Το A Bigger Bang είναι album του Keith, αλλά σε βαθύτερο επίπεδο, επειδή η samsara και η nirvana είναι στο φινάλε ένα και το αυτό, επειδή δεν μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλο, επειδή τους βάφτισαν Glimmer Twins, το album αυτό είναι του Mick και του Keith. Είναι Stones. Αλλά δώστε σημασία. Είναι ακριβώς αυτό που λέω. Είναι album των Rolling Stones. Τα τραγούδια εδώ νομίζεις ότι τα έχεις ακούσει ξανά. Γιατί έτσι είναι. Αν έχεις ακούσει πολύ Rolling Stones μέχρι τώρα, νομίζεις ότι τα τραγούδια αυτά σου θυμίζουν κάτι από τα παλιά, γιατί συμβαίνει ακριβώς αυτό. Είναι οι Rolling Stones που ξέρουμε. Οι πειραματισμοί έχουν πεταχτεί από το παράθυρο μέσα στον τενεκέ των σκουπιδιών και επιτέλους τα τύμπανα του Charlie ακούγονται όλο και πιο δυνατά. Ο Jagger το συγκρίνει με το Exile On Main St. αλλά εδώ δεν γράφει ο Jagger. Εδώ γράφω εγώ!!! Τα άτομα είναι πάνω από 60 και πριν από 15 χρόνια έδωσαν με το Tattoo You ένα παράδειγμα του πως είναι να ροκάρεις “βιώνοντας” την ηλικία σου. Στη συνέχεια μας τα χάλασαν. Εφάρμοσαν νέες τεχνολογίες στην παραγωγή, προσπάθησαν να πιάσουν νεώτερους σφυγμούς και διαφοροποίησαν τη δημιουργικότητά τους προσεγγίζοντας την Sheryl Crow κάνοντας μάλιστα και …….“πάρτυ” μαζί της. Κάθε φορά που έκαναν ένα δίσκο, είχαμε την “απειλή” ότι θα είναι ο τελευταίος. Έτσι, κάθε φορά που έβγαζαν έναν καινούργιο κατάφερναν να μας κάνουν να τους θαυμάζουμε και να απορούμε για το πόσο υπερφυσικές δυνάμεις έχουν τέλος πάντων αυτοί οι άνθρωποι. Μα ροκάρουν ακόμα; Ναι!!! Και το κάνουν δυνατά, υπερήφανα και καθοριστικά!!! Αλλά δεν χρειάζονται πια ευκαιρίες για να το αποδείξουν. Όταν είσαι πάνω από 60, απαλλάσσεσαι από τέτοιες ευθύνες. Έχουν φυσικά κάθε δικαίωμα να συμπεριφέρονται όπως αυτοί νομίζουν. Εγώ τους θαυμάζω και τους αγαπώ και ας με ρίξανε στο χαντάκι της απογοήτευσης. Αλλά με αγαπούν και αυτοί και το αποδεικνύουν κάθε φορά που απαλύνουν τον πόνο μου. Τα τραγούδια λοιπόν εδώ δεν είναι άσχημα, αλλά δεν πρόκειται και για big deal (όπως λέει και μία φίλη μου). Έχουν χορτάσει από επιτυχίες, όσο καμία άλλη μπάντα. Όλα τα λεφτά όμως εδώ, είναι ο ήχος. Πρόκειται για “φοβερή” παραγωγή. O Charlie, όπως ανέφερα και πριν, έχει ανεβεί στο βάθρο του και ο Mick, είναι ένας απίστευτος Mick. Τραγουδάει πολύ καλά, παίζει κιθάρες, αλλά παίζει και ……..μπάσο!!!! Ο Keith και ο Ronnie συνεργάζονται θαυμάσια στα 'Rough Justice', 'Oh No Not You Again' & 'Driving Too Fast' και νομίζεις ότι μόνο αυτοί οι δύο μπορούν να παίξουν έτσι. Και γιατί όχι δηλαδή; Το 'Look What The Cat Dragged In' είναι από τα καλύτερα κομμάτια, αλλά και το 'Streets Of Love' είναι πάρα πολύ καλό και ας έχει φτηνιάρικα στιχάκια, όπως επίσης είναι πολύ καλό και το 'Laugh, I Nearly Died' παρ’ όλη τη “σκοτεινιά” που του δίνει ο Mick (Αχ εσύ….) Το 'Sweet Neocon' είναι μία αντι-Bush-ική διατριβή με το slogan: 'Where's the money gone/In the Pentagon'. Το funk/disco 'Rain Fall Down', δεν μου αρέσει καθόλου. Μοιάζει σαν να είναι το 'Dance Pt. 3', αλλά έχει πολύ καλές κιθάρες. Υπάρχουν και τα τεμπέλικα 'Let Me Down Slow', 'The Biggest Mistake' & 'It Won't Take Long'. Ο Keith τραγουδάει δύο κομμάτια. Το 'Infamy' που κλείνει το album και το “This Place is Empty” που το βρίσκω Κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό !!! Όχι δεν έχει λοιπόν καμία σχέση με το Exile On Main St. Εκείνο ήταν πολύ καλύτερο. Αυτό εδώ, σε σύγκριση με το Exile, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας φτωχός συγγενής. Παρ’ όλα αυτά και επειδή δεν γίνεται να φτιάχνουν πάντα αριστουργήματα, είναι προτιμότερο να φτιάχνουν τέτοιους δίσκους, παρά Some Girls, Emotional Rescue, Undercover & Dirty Work. Τελικά…. Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι; Υποκρίνομαι ότι δεν τους γνωρίζω και ηχούν στα αυτιά μου μια χαρά. Είναι μία άψογη rock 'n' roll μπάντα. Μπράβο τους. Θα πρέπει να αρχίσω να βλέπω τηλεόραση μου φαίνεται. Ποιος ξέρει; Ίσως επειδή το αξίζουν, να τους δω στα ………νέα ταλέντα!!!!
* Καλύτερα Τραγούδια: Look What The Cat Dragged In, Streets Of Love & This Place is Empty
* ΤΑ LIVE ALBUMS:
“GOT LIVE IF YOU WANT IT” (1966)
-Αυτό το album δεν θα πρέπει να το μπερδέψετε με το ομότιτλο EP που αφορά στην Βρετανική τους περιοδεία του 1965. Αυτό αφορά στην Βρετανική περιοδεία του 1966 και κυκλοφόρησε μόνο στην Αμερική. Περιέχει τα 'Lady Jane', 'Time Is On My Side', 'The Last Time', 'Satisfaction', 'Under My Thumb', 'Get Off Of My Cloud', '19th Nervous Breakdown', 'Not Fade Away', 'I'm Alright', 'Have You Seen Your Mother Baby Standing In The Shadow?', 'Fortune Teller' & 'I've Been Loving You Too Long' (καταπληκτικό εδώ το τραγούδισμα του Mick). Η μπάντα δεν έχει ακόμα εξελίξει την ποιότητα στα albums με live υλικό. Το Got Live If You Want It, θεωρείστε το σαν ντοκουμέντο. Άλλωστε ντοκουμέντο είναι. Έχει όμως όλα τα φόντα να γίνει το αγαπημένο σας live album των Stones.
* Καλύτερο Τραγούδι: I've Been Loving You Too Long
“GET YER YA-YA'S OUT” (1970, το καλύτερο live album)
(Photo 8*)
-Η ιδέα είναι υπέροχη!!! Ένα από τα καλύτερα studio albums όλων των εποχών (Let it Bleed), ακολουθείται με ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών. Είναι πολύ καλύτερο ακόμα και από τα κατοπινά live albums που έκαναν. Ο Keith κρατάει εδώ υπέροχα hard riffs και ηχεί πιο δυνατά και πιο γεμάτα από ποτέ. Έχει εξελιχθεί σε έναν δυναμικό Riffmαster με απλές κιθαριστικές φράσεις, που όμως η κάθε νότα είναι μαγική. Ο νεοφερμένος Mick Taylor δεν υστερεί καθόλου. Τα συναρπαστικά του σολαρίσματα δίνουν στα κομμάτια (και στο album) μοναδική αξία. Ναι!!! Είναι ο Taylor που στα τέλη του 60 και στις αρχές του 70 δίνει στους Stones αυτή την τεχνική τελειότητα. Αν δεν ήταν ο Taylor, νομίζω ότι οι Stones δεν θα είχαν αυτή την τεράστια επιτυχία στα lives και σε ένα κοινό που πήγαινε σε συναυλίες για να δει και να θαυμάσει τον Jimmy Page ή τον Ritchie Blackmore. Ο Taylor μαζί με τον Keith φέρνουν τα πάνω, κάτω. Είναι και οι δύο μαζί jamming machines. Παίζουν σχεδόν μηχανικά. Είναι άψογοι. Η λίστα των τραγουδιών εδώ, δεν πάει πιο πέρα από το 1968, με εξαίρεση τα κομμάτια του Chuck Berry ('Carol' και 'Little Queenie'). Οι live versions των 'Midnight Rambler' & 'Sympathy For The Devil' είναι μοναδικές και ανεπανάληπτες. Ο Jagger εδώ, παρουσιάζεται αιμοδιψής, οδηγημένος από τα μεθυσμένα riffs του Keith, ενώ ο Mick Taylor κάνει ένα από τα καλύτερα σόλο που έχω ακούσει ποτέ μου. Ούτε και τα υπόλοιπα κομμάτια υστερούν σε κάτι. Στο 'Love In Vain', ο Taylor αντικαθιστά το μαντολίνο με ένα υπέροχο σολάρισμα, στο 'Jumpin' Jack Flash' δείχνουν την διαχρονική αξία του live classic rock και στο 'Honky Tonk Women' νοιώθουμε τη σφραγίδα του riffmaster Keith από την πρώτη νότα. Πάντως, αυτή η live version του 'Honky Tonk Women', πετάει από το παράθυρο την στουντιακή του Let it Bleed. Και βέβαια υπάρχει το επίσης καλό 'Live With Me' και το 'Street Fighting Man' που κλείνει το album με τον Taylor στα καλύτερά του. Είναι ένα album 100% rock με τα υψηλότερα δυνατά standards για μία rock συναυλία. Ακατέργαστο, δυνατό, αγνό, ατημέλητο, επαγγελματικό, εφηβικό και αισιόδοξο. Αν δεν το έχετε, πρέπει να το πάρετε. Αν το πάρετε και το ακούσετε αλλά δεν σας αρέσει, τότε μάλλον δεν ταιριάζετε για αυτό που ονομάζεται αληθινό rock.
* Καλύτερο Τραγούδι: Όλα!!!
“LOVE YOU LIVE” (1977)
-Ένα μισο-καλό live album. Δεν είναι σαν το Ya-Ya's. Πώς θα μπορούσε άραγε ένα live album που κυκλοφορεί το 1977 να ξεπεράσει ένα άλλο live album που κυκλοφόρησε το 1970; Πάντως όχι μ’ αυτό τον τρόπο. Βασικά εδώ τα παιδιά παίζουν για την πάρτη τους και δεν δίνουν δεκάρα για το συμβαίνει κάτω. Ο Mick αδιαφορεί για το τραγούδισμά του και όλη τη δουλειά την κάνει ο πανταχού παρών Keith με τα riffs του και βέβαια ο Charlie ο οποίος δεν επιτρέπει στον εαυτό του να παίξει άσχημα. Η ημέρα που ο Charlie θα βγει απ’ το ρυθμό, θα είναι και η ημέρα που το rock'n'roll θα πεθάνει οριστικά!!!! Στο 'Hot Stuff' σολάρει ο Ronnie και το 'Fingerprint File' καταφέρνει να μεταφέρει την μυστηριώδη ατμόσφαιρα του στούντιο. Το 'It's Only Rock'n'Roll' είναι μάλλον το αγαπημένο αυτής της περιόδου, αλλά το 'If You Can't Rock Me' όπως και το 'Get Off Of My Cloud', δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα. Ο Keith τραγουδάει το 'Happy' και στο 'You Can't Always Get What You Want' αφήνονται στο έλεος του Ronnie που κάνει ένα απαράδεκτο σολάρισμα στη μέση του τραγουδιού. (Θα ‘θελα να ξέρω σε ποιον ανήκε αυτή η ιδέα. Mick πού ήσουνα εσύ;) Το 'Honky Tonk Woman' είναι απλά η …….σκιά της live version του Ya-Ya's. Το 'Manish Boy' είναι εξαιρετικό, αλλά τα 'Crackin' Up', 'Little Red Rooster' & 'Around And Around' δεν είναι τίποτα το special. Το 'Brown Sugar' είναι παιγμένο τουλάχιστον τρεις φορές πιο γρήγορα από το original και σολάρει ο ……..Ronnie!!!!! Μα γιατί πάλι ο Ronnie? Το 'Jumpin' Jack Flash', είναι το 'Jumpin' Jack Flash' και το 'Sympathy For The Devil', αντικαθιστά την απουσία του Taylor χαοτικά μέσα σε μία ατμόσφαιρα ….διαβολική!!! Δεν είναι λοιπόν σαν το Ya-Ya's, αλλά δεν είναι άσχημο. Μπορείτε να πετάξετε τα μισά τραγούδια, αλλά μπορείτε να κρατήσετε τα άλλα μισά. Πάρτε το όπως είναι. Παίζουν για πάρτη τους και στο κάτω-κάτω, πρόκειται για μία μπάντα που είναι ακόμα the greatest rock'n'roll band in the world.
* Καλύτερο Τραγούδι: Jumpin' Jack Flash & Manish Boy
“STILL LIFE” (1982)
-Live από την Αμερικάνικη περιοδεία του 1981, αλλά δεν είναι καθόλου καλό. Ίσως να είναι το χειρότερο live album που έκαναν ποτέ. Το πρόβλημά του είναι η ταχύτητα των τραγουδιών. Όλα τα κομμάτια (ακόμα και τα slow), “τρέχουν”. Έπειτα είναι και το τραγούδισμα του Mick. Τραγουδάει ακόμα χειρότερα και από το Love You Live. Ξεχάστε το!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Κανένα!!!
“FLASHPOINT” (1991)
-Το live album που ακολουθεί το Steel Wheels, παρουσιάζει την Μεγάλη Μπάντα, σε όλη της τη δόξα. Μία ολόκληρη στρατιά από session μουσικούς, γκρουπ από πνευστά, keyboards και ολόκληρο γκρουπ από back up τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Το σημαντικό εδώ είναι ότι επιτέλους ο Mick βρίσκεται σε μεγάλη τραγουδιστική φόρμα αλλά όμως, το Flashpoint είναι η χειρότερη επιλογή προκειμένου να θαυμάσει κανείς το κιθαριστικό ταλέντο του Keith. Ίσως το πρόβλημά του με τα ναρκωτικά τον έχει καταβάλλει και αυτό στην Steel Wheels περιοδεία, είναι ορατό. Το Flashpoint έχει την ετικέτα του νοσταλγικού λόγω 'Brown Sugar', 'Satisfaction', 'Jumpin' Jack Flash', 'Ruby Tuesday', 'You Can't Always Get What You Wan't', 'Factory Girl' & 'Little Red Rooster' με σπέσιαλ καλεσμένο τον Eric Clapton. Εξακολουθώ να παραμένω στο πλευρό του “Ya-Ya’s”, που το θεωρώ ένα από τα καλύτερα live albums στην ιστορία.
* Καλύτερο Τραγούδι: Miss You
“NO SECURITY” (1998)
-Μα πόσα live albums χρειάζονται αυτά τα παιδιά; Τέλος πάντων…. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό album και είναι το καλύτερο live album που έκαναν από την εποχή του Ya-Ya's, αλλά που δεν έτυχε καλού promotion και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Υπάρχει βέβαια μία εξήγηση. Η αρχική ιδέα για το album ήταν να απευθύνεται σε εποχιακούς θαυμαστές και γι’ αυτό απουσιάζουν από εδώ τα κλασικά 'Satisfaction', 'Jumpin' Jack Flash', 'Honky Tonk Women', 'Brown Sugar', κλπ. (Αναρωτιέσαι βέβαια, τι στο διάολο να κάνεις ένα live album των Stones χωρίς αυτά τα κομμάτια, αλλά από την άλλη λες, πόσες φορές μπορώ να ακούσω το 'Satisfaction' σε live εκτέλεση; Ε… ας λείπει και μια φορά.) Τα 'Waiting On A Friend', 'Sister Morphine', 'Corrina Corrina', 'Thief In The Night', 'Flip The Switch', 'You Got Me Rocking', 'The Last Time' & 'Respectable' είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Το πρόβλημα εδώ, είναι τα πολλά slow στη σειρά (κάτι που δεν έχουν κάνει ποτέ μέχρι τώρα) και θα μπορούσαν να τα έχουν αντικαταστήσει με το 'Bitch' ή το '19th Nervous Breakdown', ή τέλος πάντων με ότι άλλο έπαιζαν στην περιοδεία. Είναι πάντως πολύ καλύτερο από το Love You Live. Η Lisa Fischer αποδίδει περίφημα στa φωνητικά του 'Gimmie Shelter' και ας μην είναι η Mary Clayton. Κλείνουν με το 'Out Of Control'. Δεν είναι το 'Ya-Ya's', αλλά είναι περίφημο. Μπράβο παιδιά.
* Καλύτερο Τραγούδι: Respectable
“LIVE LICKS” (2004)
-Η live συντροφιά του Forty Licks, που βρίσκεται κοντά στο 'Ya-Ya's. Δεν είναι ……….πολύ κοντά, αλλά είναι καλό. Το τέχνασμα εδώ είναι το εξής: Βάζουν τα παλιά “χρυσά” κλασικά κομμάτια στο ένα cd στοχεύοντας στο κλασικό τους κοινό και τα παλιά “πλατινένια” σπάνια, στο άλλο, στοχεύοντας στο εποχιακό. Εντάξει….. αλλά προκύπτει το ερώτημα γιατί δεν τα κυκλοφόρησαν χώρια, ώστε να πάρει ο καθένας αυτό που τον ενδιαφέρει; Και έρχεται βέβαια η απάντηση: “Μα επειδή όσοι θέλουν να πάρουν και τα δύο, θα τους κοστίσει φθηνότερα το διπλό CD από τα δύο ξεχωριστά”. Εγώ κάνω τις σκέψεις μου, αλλά εσείς που με διαβάζετε, κάνετε σίγουρα τις δικές σας συμφωνίες με τους Stones και τα live albums τους. Έτσι δεν είναι; Ας πάμε στα τραγούδια λοιπόν. Το 'Angie' δεν ήταν ποτέ καλό σε live. Το 'Start Me Up' χάνει τη μισή του γοητεία και δεν “σουινγκάρει” σ’ αυτή τη ρομποτική μορφή που του δίνουν, ενώ η Sheryl Crowe, καταστρέφει τα φωνητικά στο 'Honky Tonk Women'. Ακούγοντάς την, τα νεύρα μου είναι τόσα πολλά που σκέφτομαι να απελευθερωθεί ο Marc Chapman και να πάει να τη στήσει έξω από το σπίτι της!!!! Τα 'Street Fighting Man', 'Paint It Black', 'Gimmie Shelter', 'You Can't Always Get What You Want' & 'Brown Sugar', ηχούν όμορφα. Αυτά για το πρώτο CD. Πάμε τώρα στο δεύτερο. Το 'The Nearness Of You', ας μην υπήρχε εδώ. Δεν ήταν απαραίτητο. Τι τον πέρασε τον εαυτό του ο Keith? Για Barbra Streisand? Για Rolling Stones μιλάμε. Το 'Can't You Hear Me Knocking' πάει πολύ καλά, όπως και τα 'Everybody Needs Somebody To Love', 'Who Do You Love', 'Worried About You' & 'That's How Strong My Love Is' με έναν εξαιρετικό Mick στο μικρόφωνο. Το Live Licks δεν είναι άσχημο. Απλά, αποφασίστε αν θέλετε μία live συντροφιά δίπλα σε ένα Best of…
* Καλύτερο Τραγούδι: When The Whip Comes Down
* ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ:
“SINGLES COLLECTION: THE LONDON YEARS” (1989)
-Συλλογή από singles ανάλογη του Past Masters των Beatles. Αν θέλετε να έχετε μόνο ένα album των Stones στη συλλογή σας, πάρτε το.
1: Έχει πάρα πολλά τραγούδια. (3-CD set)
2: Σας δίνει χρονολογικά την εξέλιξη των Stones μέσα στα χρόνια.
3: Περιέχει τα πλέον αντιπροσωπευτικά τους κομμάτια.
4: Θα καυχιέστε για το απόκτημά σας, γιατί εδώ θα βρείτε σπάνια και ενδιαφέροντα πράγματα που έχουν κάνει.
5: Τι θέλετε άλλο;
* Καλύτερο Τραγούδι: Όλα!!!
“FORTY LICKS” (2002)
-Πρόκειται για μία πάρα πολύ ικανοποιητική συλλογή σε διπλό CD και αφορά 38 χρόνια καριέρας. Το πρώτο CD περιλαμβάνει την περίοδο 1964-1971 με τραγούδια από το πρώτο τους album (1964) μέχρι και το Sticky Fingers (1971) και το δεύτερο συνεχίζει από το Sticky Fingers και φτάνει μέχρι το Bridges to Babylon (1997). Σ’ αυτό το δεύτερο CD περιλαμβάνονται και 4 καινούργια τραγούδια ("Don't Stop", "Keys To Your Love", "Stealing My Heart" & "Losing My Touch") ηχογραφημένα το 2002 που δεν θα τα βρείτε πουθενά αλλού. Καλύπτει απόλυτα κάποιον που θέλει να έχει μία συλλογή (και σχεδόν ολόκληρη την καριέρα) των Stones σε δύο μόνο CD’s. It’s a gas….gas….gas….
* Καλύτερο Τραγούδι: Όλα!!!
“RARITIES 1971-2003” (2005)
-Συλλογή που προμοτάρεται από τον καφέ Starbucks. Σας χρειάζεται; Εκτός και σας αρέσει ο Starbucks. Πού να ξέρω; Το 'Thru And Thru' έχει παρθεί από το Four Flicks DVD (που είναι μία αξιόλογη αγορά), αλλά δεν είναι από τα τραγούδια του Keith που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Περιέχει επίσης το live 'Wild Horses' από το Stripped, το 'Live With Me' από το No Security και το 'Mannish Boy' από το Love You Live. Στη συνέχεια περιέχει B-sides και τι B-sides….. 12μετρα που όταν κοιμούνται τα παίζουν ……καλύτερα!!!! Όχι δεν τους υποτιμώ. Ποιος όμως έκανε αυτή την επιλογή των κομματιών; Και ποιος χρειάζεται το remix του 'Mixed Emotions' και του 'Harlem Shuffle'? Μόνο έξη κομμάτια αξίζουν από εδώ ('Tumbling Dice', 'Beast Of Burden', 'Anyway You Look At It', 'Miss You', 'Through The Lonely Nights' & 'Let It Rock') και θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπεριληφθούν σε ένα EP cd. Το Forty Licks είναι πάντως καλύτερη συλλογή. Η απόφαση είναι δική σας.
* Καλύτερο Τραγούδι: Let It Rock
* ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ALBUMS:
“JAMMING WITH EDWARD” (1972, το ………μπάσταρδο)
-Ποιος είναι πάλι αυτός ο Edward? Η ιστορία αυτού του ……εκτρώματος έχει ως εξής: Μία μέρα (στην περίοδο των ηχογραφήσεων του Let It Bleed), ο Keith δεν πήγε στο στούντιο και οι υπόλοιποι τρεις (ο Mick Taylor δεν είναι ακόμα πλήρες και επίσημο μέλος), μην ξέροντας τι να κάνουν, αποφάσισαν να τζαμάρουν με τον Nicky Hopkins και τον Ry Cooder. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Αλλά το να αποφασίσει η εταιρία να κυκλοφορήσει σε δίσκο αυτό το τζαμάρισμα είναι απαράδεκτο. Οι Stones είναι ούτως ή άλλως μία σπουδαία μπάντα για τζαμαρίσματα και έχουν πολύ καλύτερο παρόμοιο υλικό από αυτά τα σκουπίδια που έκαναν με τον Edward που δεν μάθαμε ποτέ ποιος είναι. Και να ξεκαθαρίσω κάτι εδώ. ΔΕΝ πρόκειται για δίσκο των Stones, αλλά για δίσκο των Jagger, Wyman, Watts, Hopkins & Cooder. και ΚΑΚΩΣ αναφέρεται το όνομα του γκρουπ στο εξώφυλλο!!!! Ο Bill και ο Charlie τα πάνε περίφημα, αλλά δεν έχουν την υποστήριξη των riffs του Keith, ούτε την υποστήριξη του Mick Taylor. Κι’ έπειτα, τι σόι τζαμάρισμα των Stones είναι αυτό χωρίς την κιθάρα του Keith? Ασφαλώς η παρουσία του Nicky Hopkins και του Ry Cooder είναι σπουδαία. Σαν μουσικοί session έχουν προσφέρει πολλά στους δίσκους των Stones. Από τη στιγμή όμως που αυτοί οι δύο τοποθετούνται στο επίκεντρο του jamming τα πράγματα αλλάζουν. Δεν υπάρχει καμία κατεύθυνση και κανένας στόχος. Με μία λέξη: ΧΥΜΑ!!! Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι εδώ, είναι το 'The Boudoir Stomp', το οποίο χρησιμοποιήθηκε αργότερα σαν βάση για το 'Midnight Rambler'. Μην τολμήσετε να το αγοράσετε!!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Ανύπαρκτο!!!!
“METAMORPHOSIS” (1975)
-Πρόκειται για μία παραγωγή του Allen Klein, με ετερόκλητο και σπάνιο υλικό. Είναι κάτι σαν bootleg και περιλαμβάνει την R'n'B/pop περίοδο (1964-67) και την blues/rock'n'roll περίοδο (1968-69). Από την πρώτη περίοδο υπάρχουν κομμάτια που θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στο Aftermath. Το 'Some Things Just Stick In Your Mind' είναι ένα από αυτά καθώς και τα αριστουργηματικά ('Walkin' Thru The) Sleepy City' & 'We're Wastin' Time'. Τα υπόλοιπα είναι για τα ………σκουπίδια!!!!! Τραγούδια όπως τα 'Each And Every Day Of The Year' & 'I'd Much Rather Be With The Boys', ταιριάζουν γάντι στον Davy Jones και τους Monkees αλλά όχι στους Stones!! Το 'Heart Of Stone' έχει πολλά φάλτσα στα φωνητικά και το 'Out Of Time' έχει μία ενορχήστρωση που είναι για γέλια. Ευτυχώς το 'Don't Lie To Me', είναι τουλάχιστον απολαυστικό. Από τη δεύτερη περίοδο ξεχωρίζει το 'I Don't Know Why' (με έναν εξαιρετικό Mick στο μικρόφωνο) και τα 'Try A Little Harder' & 'Jiving Sister Fanny' με έναν Taylor να βγαίνει μπροστά για να μας κάνει να λέμε: Αυτό είναι rock'n'roll!!!! Το 'If You Let Me' και το 'Downtown Suzie' του Bill Wyman είναι τα λιγότερο σημαντικά. Στο album φιγουράρει και ένα single από τη σόλο καριέρα του Jagger, το 'Memo From Turner', που ανήκει στο soundtrack της ταινίας Performance. Τι άλλο έχουμε εδώ; Έχουμε το 'And Mr Spector And Mr Pitney Came Too', που είναι από τα πρώτα τους τραγούδια, όπως και το 'Andrew's Blues' που ηχογραφήθηκε την ίδια μέρα με το 'Now I've Got A Witness' σαν κομμάτι για το ντεμπούτο album τους του 1964, αλλά εάν οι μηχανικοί του ήχου δεν το έκοβαν από λάθος, η καριέρα των Stones, με στιχάκια όπως:
'Well, Andrew Oldham
sitting on a hill with Jack and Jill
F u c k all night and s u c k all night
and taste that p u s s y till it taste just right...'
θα είχε τελειώσει με την ημερομηνία της κυκλοφορίας του και οπωσδήποτε μέσα στο 1964. Διαφωνείτε; Και πάντως, δεν είναι ο Jagger που τραγουδάει. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πληροφορίες για το ποιος είναι. Ίσως είναι ο Brian Jones. Είναι ένα κακό album. Μπορεί να αξίζει σαν ντοκουμέντο, αλλά κατά τη γνώμη μου οι Stones, θα έπρεπε να προσέξουν με αυτόν τον Allen Klein ο οποίος δεν είχε καθόλου καλή προϊστορία. Και στους Beatles προβλήματα δημιούργησε.
* Καλύτερο Τραγούδι: I Don't Know Why
“STRIPPED” (1995)
-Δεν είναι ακριβώς live album και δεν είναι ούτε συλλογή. Μαζέψανε υλικό από live ηχογραφήσεις και από πρόβες και φτιάξανε το Stripped. Είναι κάτι σαν Unplugged και το ενδιαφέρον εδώ, είναι ότι δεν περιέχει κομμάτια που είναι απαραίτητα επιτυχίες. Από τα 14 τραγούδια, μόνο ένα αφορά στην μετά το 1973 περίοδο και αυτό είναι το 'Slipping Away' του Keith (Ευτυχώς που δεν έβαλαν το 'Coming Down Again' ή το 'Thru And Thru'). Έτσι, έχουμε εδώ κομμάτια από το 1965 όπως τα 'Not Fade Away', 'I'm Free' & 'The Spider And The Fly' (με το στίχο 'she looked about thirty' να έχει αλλάξει σε 'she looked about fifty'), συνεχίζουμε με τα “χρυσά” 'Street Fighting Man', 'Love In Vain' & 'Let It Bleed' και κλείνουμε με τα 'Wild Horses', 'Dead Flowers', 'Sweet Virginia', 'Shine A Light' & 'Angie' από τα ‘70’s. Δεν θα έλεγα ότι με ενθουσιάζουν αυτές οι εκτελέσεις. Ε εντάξει… έχουν και οι πρόβες τη χάρη τους, αλλά προτιμώ καλύτερα τα originals. Στο 'Angie', ο Jagger ξεχνάει τα λόγια (μωρέ καλά κάνω εγώ και βάζω μπροστά μου το αναλόγιο) και στο 'Shine A Light', ο Ronnie κάνει ένα απαράδεκτο σόλο. Και λες τώρα… Γιατί δεν το προβάρισε περισσότερο; Ας το έκοβαν αυτό το κομμάτι….. Το 'Love In Vain' και το 'Wild Horses' χαρακτηρίζονται από όχι καλό τραγούδισμα και τα πολύ καλά κατά τη γνώμη μου εδώ, είναι τα 'The Spider And The Fly', 'I'm Free', 'Dead Flowers' & 'Sweet Virginia'. Η έκπληξη έρχεται με το 'Like A Rolling Stone' του Bob Dylan που είναι πολύ καλό και με το 'Little Baby' του Willie Dixon, που είναι επίσης καλό, αλλά σε κάνει να σκεφτείς ότι οι Stones το 1964 έκαναν blues όπως κανείς άλλος δεν μπορούσε να κάνει και το 1994 κάνουν blues όπως ………όλοι!!!!! Και γιατί αυτό; Ε… μα… έχουν προσφέρει. Έχουν διδάξει. Και αυτοί Δάσκαλοι είναι!!!! Το Stripped δεν πούλησε πολλά αντίτυπα, αλλά δεν θα πει τίποτα αυτό. Δεν είναι άσχημο. Εγώ το πήρα για το 'Like A Rolling Stone' και φυσικά, δεν το μετάνιωσα!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Like A Rolling Stone
* ΤΑ DVD’S:
1970: GIMMIE SHELTER
-Από την περίφημη συναυλία στο Altamont. Δείτε [URL=http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=716]Εδώ!!![/URL]
1981: LET'S SPEND THE NIGHT TOGETHER
-Περιοδεία του 1981-82 με τραγούδια από τα Emotional Rescue & Some Girls.
1983: THE STONES IN THE PARK
-Αφορά στη συναυλία του 1969 στο Hyde Park και είναι η πρώτη μετά τον θάνατο του Brian με τον Mick Taylor στην κιθάρα. Ο Jagger διαβάζει ένα ποίημα του Shelley στη μνήμη του Brian. Ντοκουμέντο!!
1984: REWIND
-Ο Bill Wyman (μα γιατί ο ……..Bill? ) μπαίνει σε ένα μουσείο, βρίσκει την αίθουσα των Rolling Stones και παρακολουθεί μία συλλογή από παλιά τους βίντεο.
19??: LIVE AT THE MAX
-Το πρώτο βίντεο στο οποίο παίζουν τραγούδια από το Satanic. Καλό!!
1995: VOODOO LOUNGE
-Η μπάντα εδώ, βρίσκεται σε σπουδαία φόρμα. Προτιμήστε το VOODOO LOUNGE (In Japan) το οποίο όμως είναι πολύ σπάνιο. Αν δεν το βρείτε, αρκεστείτε σ’ αυτό.
1997: ROCK AND ROLL CIRCUS
-Γυρίστηκε το 1968. Συμμετέχουν οι Who, Jethro Tull, John Lennon & Eric Clapton.
1997: BRIDGES TO BABYLON (Live In Concert)
-Αφορά στην καλύτερη περιοδεία που έκαναν ποτέ. Αν θέλετε μόνο ένα DVD, προτιμήστε αυτό!!!
2003: FOUR FLICKS (4 DVD set)
-DVD 1: Περιλαμβάνει δυο ντοκιμαντέρ. Το "Tip of The Tongue", και το "Licks Around The World".
-DVD 2: Νέα Υόρκη, Madison Square Garden (18 Ιανουαρίου 2003)
-DVD 3: Λονδίνο, Twickenham Stadium (24 Αυγούστου 2003)
-DVD 4: Παρίσι, Olympia Theatre (11 Ιουλίου 2003)
www.musicheaven.gr
Καλή ανάγνωση...
“TATTOO YOU” (1981)
>-Καλό είναι αυτό. Ροκάρουν ξανά και μάλιστα μελωδικά, αλλά κάτι λείπει…. κάτι λείπει… Περιέχει κομμάτια που είχαν κοπεί από προηγούμενες κυκλοφορίες και μάλιστα σε μερικά απ’ αυτά, ακούγεται και η κιθάρα του Mick Taylor. Οι Stones πείθουν εδώ ότι μπορούν να ροκάρουν και όπως εκείνο το παλιό καλό Sticky Fingers, έτσι και το Tattoo You χωρίζεται σε hard και σε soft μέρη. Δεν υπάρχουν φιλοσοφικά μηνύματα εδώ. Μπορείτε όμως να βρείτε μερικά κοινωνικά σχόλια σε τραγούδια όπως το 'Hang Fire' και το 'Tops', αλλά δεν πρόκειται για κάτι σημαντικά ενδιαφέρον. Ευτυχώς τουλάχιστον που έχει εξαφανιστεί η disco και το rap. Κάτι είναι κι’ αυτό. Ανοίγει με το 'Start Me Up' που το riff του συγκρίνεται με το 'Honky Tonk Women' και ακολουθεί το 'Hang Fire' με έναν θυμωμένο Jagger στα αντι-Βρετανικά του στιχάκια. Στη συνέχεια έρχεται ο Keith με τη χαριτωμένη μελωδία του 'Little T & A' και αμέσως μετά, το αμφιλεγόμενο 'Neighbours'. Αυτό το κομμάτι, δεν ξέρω πώς γίνεται αλλά κάποιοι δεν θέλουν ούτε να το ακούν και κάποιοι άλλοι, το αγαπούν πολύ. Οι λάτρεις του R'n'B εισπράττουν εδώ μία γερή αποζημίωση με το 'Black Limousine' και το 'Slave' που μας έρχεται από την περίοδο του Black And Blue. Πολύ καλά και τα δύο αυτά κομμάτια. Από τις μπαλάντες ξεχωρίζει το 'Worried 'Bout You' με το falsetto τραγούδισμα του Mick, το 'No Use In Crying' και το 'Tops', αλλά τα δύο κομμάτια που θεωρώ καλύτερα, είναι το 'Heaven' που είναι κάτι σαν πειραματικό instrumental (……….ναι!!!) και φυσικά το πασίγνωστο 'Waiting On A Friend'. Το album αυτό δίχασε κοινό και κριτικούς. Είπαν ότι είναι απαράδεκτο ή ότι πρόκειται για την καλύτερη δουλειά των Stones σε ολόκληρη τη δεκαετία του 80. Εγώ θα το θέσω διαφορετικά. Τι περιμένατε; Για τα standards του 1981, το θεωρώ πολύ καλό αλλά εκτός από αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε ποια ήταν τα δύο προηγούμενα albums, γιατί έτσι θα καταλάβουμε από πού προέρχεται. Πρώτα απ’ όλα, απουσιάζει από εδώ η disco του Emotional Rescue και το punk του Some Girls. (Ανατριχιάζω μόνο που τα αναφέρω. Μπρρρρρ!!!!!!) Εντάξει……. Δεν είναι επαναστατικό και δεν σπέρνει ιδέες, αλλά οι Stones έχουν επιστρέψει στη μελωδικότητα με τραγούδια καλά ενορχηστρωμένα, καλοπαιγμένα και καλοτραγουδισμένα. Μετά από τα προηγούμενα στραβοπατήματα, επέστρεψαν στο rock'n'roll και αυτό είναι αρκετό. Σαν να …….ζεσταίνομαι πάλι!!!!! Να σας το πω και διαφορετικά; Δεν έκαναν τίποτα καλύτερο από το Tattoo You μέχρι το 1989 και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια.
* Καλύτερα Τραγούδια: Start Me Up, Black Limousine, Slave, Worried 'Bout You, Heaven & Waiting On A Friend
“UNDERCOVER” (1983, το καταστρεπτικό)
-Αυτό το album τους κατέστρεψε. Άντε να το θέσω αλλιώς. Αυτό το album τους κατέστρεψε στα δικά μου μάτια!!! Εάν με το Still Life πήραν την live – κατηφόρα, με το Undercover πήραν την studio- κατηφόρα. Το μήνυμα και η προσπάθεια του Undercover είναι να κερδίσουν τον τίτλο του Most Raunchy And Debauched Group In The World, γιατί τον τίτλο του Best Rock'n'Roll Group In The World, τον έχουν στο τσεπάκι. Τα σεξουαλικά υπονοούμενα εδώ δίνουν και παίρνουν. Άλλωστε πολλά τηλεοπτικά κανάλια σε όλο τον κόσμο έπαψαν να μεταδίδουν τα clips του συγκεκριμένου album. To 'Undercover Of The Night' είναι ένα καλό funky και το 'She Was Hot' ένα άψογο boogie. Το 'Too Much Blood' είναι καλό χορευτικό κομμάτι και το 'Tie You Up' ………λάγνα ευχάριστο!!!!! Τα 'Pretty Beat Up' & 'Too Tough' είναι cool down, το περίεργα ατμοσφαιρικό 'Feel On Baby', συστήνεται ως ηλεκτρονική reggae by the Stones και το 'Too Much Blood' είναι …….γκραν – γκινιόλ!!!! Ξεχωρίζουν ακόμα, τα 'I Wanna Hold You', 'All The Way Down' & 'It Must Be Hell'. Τα κομμάτια δεν είναι άσχημα, αλλά ξεκινώντας από το Sticky Fingers, ήταν φανερή η κατεύθυνση που ήθελε ο Mick να δώσει στη μπάντα. Με το Undercover έκανε την υπέρβαση και έφερε μπροστά το στίχο (και μάλιστα τον dirty one), εις βάρος της μουσικής. Για ποιο λόγο; Ας αφήσουμε τους Kiss και τους AC/DC να τα κάνουν αυτά. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνουν το Undercover, όπως δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνουν και το επόμενο. Χάλασε πάλι ο καιρός!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: She Was Hot
“DIRTY WORK” (1986, το χειρότερο)
-O Keith κάνει όλη τη δουλειά στο στούντιο και ο Mick έρχεται πάντα την τελευταία στιγμή. Ο Charlie, δεν είναι και τόσο απαραίτητος γιατί τα περισσότερα τύμπανα είναι ….ηλεκτρονικά!!!!! Ο Keith κρατάει αποστάσεις από τον Mick, γιατί νομίζει ότι δεν δείχνει πια ενδιαφέρον για τους Stones και ο Mick κρατάει αποστάσεις από τον Keith γιατί νομίζει ότι θέλει να τον παραγκωνίσει. Μέσα σ’ αυτή την …χαρούμενη και ευτυχισμένη ατμόσφαιρα, μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν σκουπίδια!!!!! Δέκα τραγούδια έχουμε εδώ και σε τέσσερα παίζει κιθάρα ο Mick (γιατί βρε χρυσό μου παιδί;) Το 'Fight' είναι α-μελωδικό, το 'Winning Ugly' είναι χαμένο ανάμεσα στους Kinks και τους ………Europe και το 'Hold Back', δεν ακούγεται ούτε με το ζόρι. Τα δύο τραγούδια που τραγουδάει ο Keith, 'Too Rude' & 'Sleep Tonight', καλύτερα να τα τραγουδάει στον ύπνο του. Εκεί μπορεί να ονειρευτεί και κανένα riff. Μόνο ένα τραγούδι ξεχωρίζει και αυτό είναι το 'Had It With You' (Τώρα, ποιος είχε τι και με ποιον, ελπίζω να το ……… μαντεύετε). Πώς διάολο μπόρεσαν να κάνουν τέτοιο απαράδεκτο album????? Ακούστε το και ……….πετάξτε το!!!!! Τιιιιιι;;;;; Ο Jagger στο τηλέφωνο; Ε και; Θα το ξαναπώ: Ακούστε το και ……….πετάξτε το!!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Had It With You
“STEEL WHEELS” (1989)
-Η αναγέννηση των Stones? Ίσως ναι, ίσως όχι!! . Θα μπορούσε να ‘ναι η αναγέννηση. Ο Mick και ο Keith, τακτοποίησαν τις διαφορές τους και μπήκαν στο στούντιο για να αποδείξουν στον κόσμο, ότι το όνομα των Rolling Stones εξακολουθεί να υφίσταται!!! Με αυτό λοιπόν το album δεν έκαναν κάτι το τέλειο, αλλά έκαναν τουλάχιστον κάτι πολύ σοβαρό σε σύγκριση με τα δύο τελευταία τους που ήταν απαράδεκτα. Συνοδεύτηκε από διαφημιστικά σλόγκαν του στυλ ("Οι Stones επιστρέφουν! Οι Stones είναι ο Φοίνικας που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του!") κλπ. Αλλά παρ’ όλα αυτά, το album δεν απολαμβάνει αυτά που του αξίζουν. Οι λόγοι βέβαια είναι προφανείς. Η κληρονομιά που άφησαν οι Stones στη διάρκεια των ‘80’s δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Προσθέστε δε σ’ αυτό, ότι η κληρονομιά αυτή είναι ακόμα …….φρέσκια. Το 'Hold On To Your Hat', είναι ένα 'Hold Back no. 2' και ας προσπαθούν μερικοί να το επιβάλλουν σαν το hit του δίσκου. Ο Mick με τον Keith είναι στις κιθάρες, ο Charlie σε ελάχιστα τύμπανα και ο Ronnie στο …….μπάσο, γιατί ο Bill Wyman είναι και …….δεν είναι στο στούντιο. Τα 'Sad Sad Sad', 'Mixed Emotions' & 'Rock And A Hard Place' είναι πάνω-κάτω ίδια στην ενορχήστρωση και δείχνουν σαν να βαρέθηκαν να το ψάξουν το πράγμα. Ο Keith εδώ δείχνει να μην είναι ο κιθαρίστας που ξέρουμε. Λες και βαριέται να παίξει. Δεν είναι σολαρίσματα αυτά που κάνει. Τα τύμπανα είναι ηλεκτρονικά όπως σε όλους τους δίσκους της δεκαετίας του 80 (εκτός από το Tattoo You) και θα τους πάρει 5 χρόνια ακόμα για να ανεβάσουν ξανά τον Charlie στον θρόνο που του ανήκει. Τι να τους πει κανείς; Βγαίνουν από μία κάκιστη –για αυτούς- δεκαετία και μάλιστα με τις προσωπικές τους σχέσεις διαταραγμένες. Ο ένας υποπτεύεται τον άλλον και ο Bill δεν θα είναι για πολύ ακόμα μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά, ο Keith εδώ με το 'Slipping Away' είναι στην πιο καλή του στιγμή. Ένα κομμάτι και μία ερμηνεία που στέκεται επάξια δίπλα στο 'You Got The Silver' από το Let it Bleed, αλλά και το 'The Worst', είναι πάρα πολύ καλό, όπως επίσης και το 'Can't Be Seen'. Το ψυχεδελικό (sic) 'Continental Drift', που το ηχογράφησαν στην Ταγγέρη μαζί με τους Master Musicians of Jajouka (***), έχει τις μουσικές του βάσεις στην ανατολή και το 'Terrifying' είναι ένα πειστικότατο ……..disco. (Μα γιατί πάλι βρε Mick? Με τα νεύρα μου παίζεις;) Μισό- μισό πάει αυτό το album και δεν θα ήθελα να είναι για μία μερίδα κοινού η πρώτη τους επαφή με τους Rolling Stones, εκτός και αν η δισκογραφική εταιρία έβαζε στο εξώφυλλο ένα sticker που θα έγραφε: “Από αυτούς που 20 χρόνια πριν, έκαναν το υπέροχο και αριστουργηματικό Let It Bleed”.
* Καλύτερο Τραγούδι: Slipping Away, The Worst & Can't Be Seen
(***) Master Musicians of Jajouka: Τους ανακάλυψε ο William Burroughs στη δεκαετία του 50, αλλά τους έφερε στη δημοσιότητα ο Brian Jones, ηχογραφώντας το Μαροκινό πολυμελές ανδρικό συγκρότημα Pipes of Pan στο Μαρόκο το 1967, αλλά ο δίσκος “Brian Jones Presents The Pipes of Pan at Jajouka”, κυκλοφόρησε το 1971 σε παραγωγή του Mick Jagger, σε ελάχιστα αντίτυπα και είμαι ευτυχής που έχω ένα από αυτά. Ήρθε στα χέρια μου κατ’ ευθείαν από τη Νέα Υόρκη και θα μπορούσα να καυχιέμαι πως κατέχω έναν μικρό θησαυρό, αλλά κυκλοφόρησε ΚΑΙ σε CD το 1995. Το 1989 λοιπόν, οι Master Musicians συνεργάστηκαν στο συγκεκριμένο τραγούδι του Steel Wheels με τους Rolling Stones.
“VOODOO LOUNGE” (1994, το Keith-ικό)
-Το Voodoo Lounge, έχει πολλά καλά πράγματα. Πρώτα-πρώτα, δεν προσπαθούν να πείσουν κανέναν ότι μπορούν να ροκάρουν και τελικά …….ροκάρουν!!!! Το 'You Got Me Rocking' είναι υπέροχο και φέρτε μου όποιον θέλετε να παίξει τέτοιο riff. Είμαι όλος αυτιά!!! Σιγά μη …….βρείτε!!! Γεια σου Keith!!! Αλλά και το 'I Go Wild' όπως και το 'Sparks Will Fly', είναι υπέροχα και ας έχει αυτό το τελευταίο σεξουαλικά υπονοούμενα σαν κι’ αυτό:
“Sparks will fly
When I finally get myself back on you, baby
Sparks will fly
When I finally get myself back to you baby
You're going to find out
Going to scream and shout”
Δεν ξέρω ποια σκεφτότανε ο Mick όταν το έγραφε αυτό. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να γράφει τέτοια στιχάκια. Το 'Out Of Tears' δεν έχει καμία σπουδαία μελωδία, αλλά εν πάσει περιπτώσει, έχει ……..μία μελωδία, σε αντίθεση με οποιαδήποτε ………Αεροσμιθική μπαλάντα. Δεν με πιστεύετε; Παίξτε το 'Crying' αμέσως μετά το 'Out Of Tears' και θα το διαπιστώσετε. Υπάρχουν νοσταλγικά τραγούδια εδώ σαν και εκείνα των ‘60’s και των ‘70’s, τότε που τα πράγματα ήταν ….φρέσκα!!! ('Moon Is Up', 'Blinded By Rainbows', 'Brand New Car') Όχι δεν είναι όλα καλά. Υπάρχει το funk 'Suck On The Jugular', το 'Sweethearts Together' με το υπερβολικά παιγμένο ακορντεόν και η χωρίς έμπνευση μπαλάντα 'New Faces' του Mick. Το album όμως, κλείνει σοφά, με το 'Mean Disposition'. Και να σκεφτείτε ότι δεν ανέφερα το 'Love Is Strong' που είναι ένα υπέροχο κομμάτι. Να σημειώσω ακόμα ότι ο Bill Wyman δεν συμμετέχει στο Voodoo Lounge γιατί έχει ήδη αποχωρήσει από τη μπάντα.
* Καλύτερα Τραγούδια: You Got Me Rocking & Love Is Strong
“BRIDGES TO BABYLON” (1997, το Jagger-ικό)
-To Voodoo Lounge ήταν το album όπου ο Keith είχε την πρωτοβουλία, μένοντας στην παραδοσιακή "Stones formula". Το Bridges To Babylon είναι το album του Mick. Ο Keith ασχολείται μόνο με τις κιθάρες του ενώ ο Mick ενδίδει στον σκοτεινό εφιάλτη των ‘90’s και το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ …..καλό!!! Δεν ξέρω γιατί ο Keith εδώ ασχολείται πάλι με reggae. Μα δεν είναι οι Stones αυτοί. Θα το ορκιζόμουνα δηλαδή. Άλλα δύο λέει ο Keith που δεν είναι άσχημα. Τέλος πάντων…. Ας γυρίσουμε στον σκοτεινό Mick, γιατί αυτός είναι εδώ το αφεντικό. Σκοτεινά ή θλιβερά τα κομμάτια του Mick, είναι υπέροχα. ('Flip The Switch', 'Too Tight', 'Already Over Me', 'Almost Hear You Sigh', 'Fool To Cry') Ο Mick κάνει ένα τραγούδισμα γοητευτικό, που μόνο ο Θεός ξέρει από πότε έχει να το κάνει. Το 'Anybody Seen My Baby' έχει τη σφραγίδα των 90's, αλλά για μένα, η κορυφαία στιγμή του album, είναι το 'Out Of Control'. Υπέροχο. Μοναδικό. Καταπληκτικό. Εξαιρετικό. Σα να λέμε δηλαδή, Mick Jagger και ………ξερό ψωμί!!!!! Αυτό μαζί με τα 'Flip The Switch' & 'Already Over Me', πάνε κατ’ ευθείαν στα χρυσά τους.
* Καλύτερα Τραγούδια: Out Of Control, Flip The Switch & Already Over Me
“A BIGGER BANG” (2005)
-Με 25 studio albums και πάνω από 40 χρόνια “on the road”, οι Stones έρχονται βελτιωμένοι. Το A Bigger Bang είναι album του Keith, αλλά σε βαθύτερο επίπεδο, επειδή η samsara και η nirvana είναι στο φινάλε ένα και το αυτό, επειδή δεν μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλο, επειδή τους βάφτισαν Glimmer Twins, το album αυτό είναι του Mick και του Keith. Είναι Stones. Αλλά δώστε σημασία. Είναι ακριβώς αυτό που λέω. Είναι album των Rolling Stones. Τα τραγούδια εδώ νομίζεις ότι τα έχεις ακούσει ξανά. Γιατί έτσι είναι. Αν έχεις ακούσει πολύ Rolling Stones μέχρι τώρα, νομίζεις ότι τα τραγούδια αυτά σου θυμίζουν κάτι από τα παλιά, γιατί συμβαίνει ακριβώς αυτό. Είναι οι Rolling Stones που ξέρουμε. Οι πειραματισμοί έχουν πεταχτεί από το παράθυρο μέσα στον τενεκέ των σκουπιδιών και επιτέλους τα τύμπανα του Charlie ακούγονται όλο και πιο δυνατά. Ο Jagger το συγκρίνει με το Exile On Main St. αλλά εδώ δεν γράφει ο Jagger. Εδώ γράφω εγώ!!! Τα άτομα είναι πάνω από 60 και πριν από 15 χρόνια έδωσαν με το Tattoo You ένα παράδειγμα του πως είναι να ροκάρεις “βιώνοντας” την ηλικία σου. Στη συνέχεια μας τα χάλασαν. Εφάρμοσαν νέες τεχνολογίες στην παραγωγή, προσπάθησαν να πιάσουν νεώτερους σφυγμούς και διαφοροποίησαν τη δημιουργικότητά τους προσεγγίζοντας την Sheryl Crow κάνοντας μάλιστα και …….“πάρτυ” μαζί της. Κάθε φορά που έκαναν ένα δίσκο, είχαμε την “απειλή” ότι θα είναι ο τελευταίος. Έτσι, κάθε φορά που έβγαζαν έναν καινούργιο κατάφερναν να μας κάνουν να τους θαυμάζουμε και να απορούμε για το πόσο υπερφυσικές δυνάμεις έχουν τέλος πάντων αυτοί οι άνθρωποι. Μα ροκάρουν ακόμα; Ναι!!! Και το κάνουν δυνατά, υπερήφανα και καθοριστικά!!! Αλλά δεν χρειάζονται πια ευκαιρίες για να το αποδείξουν. Όταν είσαι πάνω από 60, απαλλάσσεσαι από τέτοιες ευθύνες. Έχουν φυσικά κάθε δικαίωμα να συμπεριφέρονται όπως αυτοί νομίζουν. Εγώ τους θαυμάζω και τους αγαπώ και ας με ρίξανε στο χαντάκι της απογοήτευσης. Αλλά με αγαπούν και αυτοί και το αποδεικνύουν κάθε φορά που απαλύνουν τον πόνο μου. Τα τραγούδια λοιπόν εδώ δεν είναι άσχημα, αλλά δεν πρόκειται και για big deal (όπως λέει και μία φίλη μου). Έχουν χορτάσει από επιτυχίες, όσο καμία άλλη μπάντα. Όλα τα λεφτά όμως εδώ, είναι ο ήχος. Πρόκειται για “φοβερή” παραγωγή. O Charlie, όπως ανέφερα και πριν, έχει ανεβεί στο βάθρο του και ο Mick, είναι ένας απίστευτος Mick. Τραγουδάει πολύ καλά, παίζει κιθάρες, αλλά παίζει και ……..μπάσο!!!! Ο Keith και ο Ronnie συνεργάζονται θαυμάσια στα 'Rough Justice', 'Oh No Not You Again' & 'Driving Too Fast' και νομίζεις ότι μόνο αυτοί οι δύο μπορούν να παίξουν έτσι. Και γιατί όχι δηλαδή; Το 'Look What The Cat Dragged In' είναι από τα καλύτερα κομμάτια, αλλά και το 'Streets Of Love' είναι πάρα πολύ καλό και ας έχει φτηνιάρικα στιχάκια, όπως επίσης είναι πολύ καλό και το 'Laugh, I Nearly Died' παρ’ όλη τη “σκοτεινιά” που του δίνει ο Mick (Αχ εσύ….) Το 'Sweet Neocon' είναι μία αντι-Bush-ική διατριβή με το slogan: 'Where's the money gone/In the Pentagon'. Το funk/disco 'Rain Fall Down', δεν μου αρέσει καθόλου. Μοιάζει σαν να είναι το 'Dance Pt. 3', αλλά έχει πολύ καλές κιθάρες. Υπάρχουν και τα τεμπέλικα 'Let Me Down Slow', 'The Biggest Mistake' & 'It Won't Take Long'. Ο Keith τραγουδάει δύο κομμάτια. Το 'Infamy' που κλείνει το album και το “This Place is Empty” που το βρίσκω Κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό !!! Όχι δεν έχει λοιπόν καμία σχέση με το Exile On Main St. Εκείνο ήταν πολύ καλύτερο. Αυτό εδώ, σε σύγκριση με το Exile, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας φτωχός συγγενής. Παρ’ όλα αυτά και επειδή δεν γίνεται να φτιάχνουν πάντα αριστουργήματα, είναι προτιμότερο να φτιάχνουν τέτοιους δίσκους, παρά Some Girls, Emotional Rescue, Undercover & Dirty Work. Τελικά…. Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι; Υποκρίνομαι ότι δεν τους γνωρίζω και ηχούν στα αυτιά μου μια χαρά. Είναι μία άψογη rock 'n' roll μπάντα. Μπράβο τους. Θα πρέπει να αρχίσω να βλέπω τηλεόραση μου φαίνεται. Ποιος ξέρει; Ίσως επειδή το αξίζουν, να τους δω στα ………νέα ταλέντα!!!!
* Καλύτερα Τραγούδια: Look What The Cat Dragged In, Streets Of Love & This Place is Empty
“GOT LIVE IF YOU WANT IT” (1966)
-Αυτό το album δεν θα πρέπει να το μπερδέψετε με το ομότιτλο EP που αφορά στην Βρετανική τους περιοδεία του 1965. Αυτό αφορά στην Βρετανική περιοδεία του 1966 και κυκλοφόρησε μόνο στην Αμερική. Περιέχει τα 'Lady Jane', 'Time Is On My Side', 'The Last Time', 'Satisfaction', 'Under My Thumb', 'Get Off Of My Cloud', '19th Nervous Breakdown', 'Not Fade Away', 'I'm Alright', 'Have You Seen Your Mother Baby Standing In The Shadow?', 'Fortune Teller' & 'I've Been Loving You Too Long' (καταπληκτικό εδώ το τραγούδισμα του Mick). Η μπάντα δεν έχει ακόμα εξελίξει την ποιότητα στα albums με live υλικό. Το Got Live If You Want It, θεωρείστε το σαν ντοκουμέντο. Άλλωστε ντοκουμέντο είναι. Έχει όμως όλα τα φόντα να γίνει το αγαπημένο σας live album των Stones.
* Καλύτερο Τραγούδι: I've Been Loving You Too Long
“GET YER YA-YA'S OUT” (1970, το καλύτερο live album)
(Photo 8*)
-Η ιδέα είναι υπέροχη!!! Ένα από τα καλύτερα studio albums όλων των εποχών (Let it Bleed), ακολουθείται με ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών. Είναι πολύ καλύτερο ακόμα και από τα κατοπινά live albums που έκαναν. Ο Keith κρατάει εδώ υπέροχα hard riffs και ηχεί πιο δυνατά και πιο γεμάτα από ποτέ. Έχει εξελιχθεί σε έναν δυναμικό Riffmαster με απλές κιθαριστικές φράσεις, που όμως η κάθε νότα είναι μαγική. Ο νεοφερμένος Mick Taylor δεν υστερεί καθόλου. Τα συναρπαστικά του σολαρίσματα δίνουν στα κομμάτια (και στο album) μοναδική αξία. Ναι!!! Είναι ο Taylor που στα τέλη του 60 και στις αρχές του 70 δίνει στους Stones αυτή την τεχνική τελειότητα. Αν δεν ήταν ο Taylor, νομίζω ότι οι Stones δεν θα είχαν αυτή την τεράστια επιτυχία στα lives και σε ένα κοινό που πήγαινε σε συναυλίες για να δει και να θαυμάσει τον Jimmy Page ή τον Ritchie Blackmore. Ο Taylor μαζί με τον Keith φέρνουν τα πάνω, κάτω. Είναι και οι δύο μαζί jamming machines. Παίζουν σχεδόν μηχανικά. Είναι άψογοι. Η λίστα των τραγουδιών εδώ, δεν πάει πιο πέρα από το 1968, με εξαίρεση τα κομμάτια του Chuck Berry ('Carol' και 'Little Queenie'). Οι live versions των 'Midnight Rambler' & 'Sympathy For The Devil' είναι μοναδικές και ανεπανάληπτες. Ο Jagger εδώ, παρουσιάζεται αιμοδιψής, οδηγημένος από τα μεθυσμένα riffs του Keith, ενώ ο Mick Taylor κάνει ένα από τα καλύτερα σόλο που έχω ακούσει ποτέ μου. Ούτε και τα υπόλοιπα κομμάτια υστερούν σε κάτι. Στο 'Love In Vain', ο Taylor αντικαθιστά το μαντολίνο με ένα υπέροχο σολάρισμα, στο 'Jumpin' Jack Flash' δείχνουν την διαχρονική αξία του live classic rock και στο 'Honky Tonk Women' νοιώθουμε τη σφραγίδα του riffmaster Keith από την πρώτη νότα. Πάντως, αυτή η live version του 'Honky Tonk Women', πετάει από το παράθυρο την στουντιακή του Let it Bleed. Και βέβαια υπάρχει το επίσης καλό 'Live With Me' και το 'Street Fighting Man' που κλείνει το album με τον Taylor στα καλύτερά του. Είναι ένα album 100% rock με τα υψηλότερα δυνατά standards για μία rock συναυλία. Ακατέργαστο, δυνατό, αγνό, ατημέλητο, επαγγελματικό, εφηβικό και αισιόδοξο. Αν δεν το έχετε, πρέπει να το πάρετε. Αν το πάρετε και το ακούσετε αλλά δεν σας αρέσει, τότε μάλλον δεν ταιριάζετε για αυτό που ονομάζεται αληθινό rock.
* Καλύτερο Τραγούδι: Όλα!!!
“LOVE YOU LIVE” (1977)
-Ένα μισο-καλό live album. Δεν είναι σαν το Ya-Ya's. Πώς θα μπορούσε άραγε ένα live album που κυκλοφορεί το 1977 να ξεπεράσει ένα άλλο live album που κυκλοφόρησε το 1970; Πάντως όχι μ’ αυτό τον τρόπο. Βασικά εδώ τα παιδιά παίζουν για την πάρτη τους και δεν δίνουν δεκάρα για το συμβαίνει κάτω. Ο Mick αδιαφορεί για το τραγούδισμά του και όλη τη δουλειά την κάνει ο πανταχού παρών Keith με τα riffs του και βέβαια ο Charlie ο οποίος δεν επιτρέπει στον εαυτό του να παίξει άσχημα. Η ημέρα που ο Charlie θα βγει απ’ το ρυθμό, θα είναι και η ημέρα που το rock'n'roll θα πεθάνει οριστικά!!!! Στο 'Hot Stuff' σολάρει ο Ronnie και το 'Fingerprint File' καταφέρνει να μεταφέρει την μυστηριώδη ατμόσφαιρα του στούντιο. Το 'It's Only Rock'n'Roll' είναι μάλλον το αγαπημένο αυτής της περιόδου, αλλά το 'If You Can't Rock Me' όπως και το 'Get Off Of My Cloud', δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα. Ο Keith τραγουδάει το 'Happy' και στο 'You Can't Always Get What You Want' αφήνονται στο έλεος του Ronnie που κάνει ένα απαράδεκτο σολάρισμα στη μέση του τραγουδιού. (Θα ‘θελα να ξέρω σε ποιον ανήκε αυτή η ιδέα. Mick πού ήσουνα εσύ;) Το 'Honky Tonk Woman' είναι απλά η …….σκιά της live version του Ya-Ya's. Το 'Manish Boy' είναι εξαιρετικό, αλλά τα 'Crackin' Up', 'Little Red Rooster' & 'Around And Around' δεν είναι τίποτα το special. Το 'Brown Sugar' είναι παιγμένο τουλάχιστον τρεις φορές πιο γρήγορα από το original και σολάρει ο ……..Ronnie!!!!! Μα γιατί πάλι ο Ronnie? Το 'Jumpin' Jack Flash', είναι το 'Jumpin' Jack Flash' και το 'Sympathy For The Devil', αντικαθιστά την απουσία του Taylor χαοτικά μέσα σε μία ατμόσφαιρα ….διαβολική!!! Δεν είναι λοιπόν σαν το Ya-Ya's, αλλά δεν είναι άσχημο. Μπορείτε να πετάξετε τα μισά τραγούδια, αλλά μπορείτε να κρατήσετε τα άλλα μισά. Πάρτε το όπως είναι. Παίζουν για πάρτη τους και στο κάτω-κάτω, πρόκειται για μία μπάντα που είναι ακόμα the greatest rock'n'roll band in the world.
* Καλύτερο Τραγούδι: Jumpin' Jack Flash & Manish Boy
“STILL LIFE” (1982)
-Live από την Αμερικάνικη περιοδεία του 1981, αλλά δεν είναι καθόλου καλό. Ίσως να είναι το χειρότερο live album που έκαναν ποτέ. Το πρόβλημά του είναι η ταχύτητα των τραγουδιών. Όλα τα κομμάτια (ακόμα και τα slow), “τρέχουν”. Έπειτα είναι και το τραγούδισμα του Mick. Τραγουδάει ακόμα χειρότερα και από το Love You Live. Ξεχάστε το!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Κανένα!!!
“FLASHPOINT” (1991)
-Το live album που ακολουθεί το Steel Wheels, παρουσιάζει την Μεγάλη Μπάντα, σε όλη της τη δόξα. Μία ολόκληρη στρατιά από session μουσικούς, γκρουπ από πνευστά, keyboards και ολόκληρο γκρουπ από back up τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Το σημαντικό εδώ είναι ότι επιτέλους ο Mick βρίσκεται σε μεγάλη τραγουδιστική φόρμα αλλά όμως, το Flashpoint είναι η χειρότερη επιλογή προκειμένου να θαυμάσει κανείς το κιθαριστικό ταλέντο του Keith. Ίσως το πρόβλημά του με τα ναρκωτικά τον έχει καταβάλλει και αυτό στην Steel Wheels περιοδεία, είναι ορατό. Το Flashpoint έχει την ετικέτα του νοσταλγικού λόγω 'Brown Sugar', 'Satisfaction', 'Jumpin' Jack Flash', 'Ruby Tuesday', 'You Can't Always Get What You Wan't', 'Factory Girl' & 'Little Red Rooster' με σπέσιαλ καλεσμένο τον Eric Clapton. Εξακολουθώ να παραμένω στο πλευρό του “Ya-Ya’s”, που το θεωρώ ένα από τα καλύτερα live albums στην ιστορία.
* Καλύτερο Τραγούδι: Miss You
“NO SECURITY” (1998)
-Μα πόσα live albums χρειάζονται αυτά τα παιδιά; Τέλος πάντων…. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό album και είναι το καλύτερο live album που έκαναν από την εποχή του Ya-Ya's, αλλά που δεν έτυχε καλού promotion και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Υπάρχει βέβαια μία εξήγηση. Η αρχική ιδέα για το album ήταν να απευθύνεται σε εποχιακούς θαυμαστές και γι’ αυτό απουσιάζουν από εδώ τα κλασικά 'Satisfaction', 'Jumpin' Jack Flash', 'Honky Tonk Women', 'Brown Sugar', κλπ. (Αναρωτιέσαι βέβαια, τι στο διάολο να κάνεις ένα live album των Stones χωρίς αυτά τα κομμάτια, αλλά από την άλλη λες, πόσες φορές μπορώ να ακούσω το 'Satisfaction' σε live εκτέλεση; Ε… ας λείπει και μια φορά.) Τα 'Waiting On A Friend', 'Sister Morphine', 'Corrina Corrina', 'Thief In The Night', 'Flip The Switch', 'You Got Me Rocking', 'The Last Time' & 'Respectable' είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Το πρόβλημα εδώ, είναι τα πολλά slow στη σειρά (κάτι που δεν έχουν κάνει ποτέ μέχρι τώρα) και θα μπορούσαν να τα έχουν αντικαταστήσει με το 'Bitch' ή το '19th Nervous Breakdown', ή τέλος πάντων με ότι άλλο έπαιζαν στην περιοδεία. Είναι πάντως πολύ καλύτερο από το Love You Live. Η Lisa Fischer αποδίδει περίφημα στa φωνητικά του 'Gimmie Shelter' και ας μην είναι η Mary Clayton. Κλείνουν με το 'Out Of Control'. Δεν είναι το 'Ya-Ya's', αλλά είναι περίφημο. Μπράβο παιδιά.
* Καλύτερο Τραγούδι: Respectable
“LIVE LICKS” (2004)
-Η live συντροφιά του Forty Licks, που βρίσκεται κοντά στο 'Ya-Ya's. Δεν είναι ……….πολύ κοντά, αλλά είναι καλό. Το τέχνασμα εδώ είναι το εξής: Βάζουν τα παλιά “χρυσά” κλασικά κομμάτια στο ένα cd στοχεύοντας στο κλασικό τους κοινό και τα παλιά “πλατινένια” σπάνια, στο άλλο, στοχεύοντας στο εποχιακό. Εντάξει….. αλλά προκύπτει το ερώτημα γιατί δεν τα κυκλοφόρησαν χώρια, ώστε να πάρει ο καθένας αυτό που τον ενδιαφέρει; Και έρχεται βέβαια η απάντηση: “Μα επειδή όσοι θέλουν να πάρουν και τα δύο, θα τους κοστίσει φθηνότερα το διπλό CD από τα δύο ξεχωριστά”. Εγώ κάνω τις σκέψεις μου, αλλά εσείς που με διαβάζετε, κάνετε σίγουρα τις δικές σας συμφωνίες με τους Stones και τα live albums τους. Έτσι δεν είναι; Ας πάμε στα τραγούδια λοιπόν. Το 'Angie' δεν ήταν ποτέ καλό σε live. Το 'Start Me Up' χάνει τη μισή του γοητεία και δεν “σουινγκάρει” σ’ αυτή τη ρομποτική μορφή που του δίνουν, ενώ η Sheryl Crowe, καταστρέφει τα φωνητικά στο 'Honky Tonk Women'. Ακούγοντάς την, τα νεύρα μου είναι τόσα πολλά που σκέφτομαι να απελευθερωθεί ο Marc Chapman και να πάει να τη στήσει έξω από το σπίτι της!!!! Τα 'Street Fighting Man', 'Paint It Black', 'Gimmie Shelter', 'You Can't Always Get What You Want' & 'Brown Sugar', ηχούν όμορφα. Αυτά για το πρώτο CD. Πάμε τώρα στο δεύτερο. Το 'The Nearness Of You', ας μην υπήρχε εδώ. Δεν ήταν απαραίτητο. Τι τον πέρασε τον εαυτό του ο Keith? Για Barbra Streisand? Για Rolling Stones μιλάμε. Το 'Can't You Hear Me Knocking' πάει πολύ καλά, όπως και τα 'Everybody Needs Somebody To Love', 'Who Do You Love', 'Worried About You' & 'That's How Strong My Love Is' με έναν εξαιρετικό Mick στο μικρόφωνο. Το Live Licks δεν είναι άσχημο. Απλά, αποφασίστε αν θέλετε μία live συντροφιά δίπλα σε ένα Best of…
* Καλύτερο Τραγούδι: When The Whip Comes Down
“SINGLES COLLECTION: THE LONDON YEARS” (1989)
-Συλλογή από singles ανάλογη του Past Masters των Beatles. Αν θέλετε να έχετε μόνο ένα album των Stones στη συλλογή σας, πάρτε το.
1: Έχει πάρα πολλά τραγούδια. (3-CD set)
2: Σας δίνει χρονολογικά την εξέλιξη των Stones μέσα στα χρόνια.
3: Περιέχει τα πλέον αντιπροσωπευτικά τους κομμάτια.
4: Θα καυχιέστε για το απόκτημά σας, γιατί εδώ θα βρείτε σπάνια και ενδιαφέροντα πράγματα που έχουν κάνει.
5: Τι θέλετε άλλο;
* Καλύτερο Τραγούδι: Όλα!!!
“FORTY LICKS” (2002)
-Πρόκειται για μία πάρα πολύ ικανοποιητική συλλογή σε διπλό CD και αφορά 38 χρόνια καριέρας. Το πρώτο CD περιλαμβάνει την περίοδο 1964-1971 με τραγούδια από το πρώτο τους album (1964) μέχρι και το Sticky Fingers (1971) και το δεύτερο συνεχίζει από το Sticky Fingers και φτάνει μέχρι το Bridges to Babylon (1997). Σ’ αυτό το δεύτερο CD περιλαμβάνονται και 4 καινούργια τραγούδια ("Don't Stop", "Keys To Your Love", "Stealing My Heart" & "Losing My Touch") ηχογραφημένα το 2002 που δεν θα τα βρείτε πουθενά αλλού. Καλύπτει απόλυτα κάποιον που θέλει να έχει μία συλλογή (και σχεδόν ολόκληρη την καριέρα) των Stones σε δύο μόνο CD’s. It’s a gas….gas….gas….
* Καλύτερο Τραγούδι: Όλα!!!
“RARITIES 1971-2003” (2005)
-Συλλογή που προμοτάρεται από τον καφέ Starbucks. Σας χρειάζεται; Εκτός και σας αρέσει ο Starbucks. Πού να ξέρω; Το 'Thru And Thru' έχει παρθεί από το Four Flicks DVD (που είναι μία αξιόλογη αγορά), αλλά δεν είναι από τα τραγούδια του Keith που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Περιέχει επίσης το live 'Wild Horses' από το Stripped, το 'Live With Me' από το No Security και το 'Mannish Boy' από το Love You Live. Στη συνέχεια περιέχει B-sides και τι B-sides….. 12μετρα που όταν κοιμούνται τα παίζουν ……καλύτερα!!!! Όχι δεν τους υποτιμώ. Ποιος όμως έκανε αυτή την επιλογή των κομματιών; Και ποιος χρειάζεται το remix του 'Mixed Emotions' και του 'Harlem Shuffle'? Μόνο έξη κομμάτια αξίζουν από εδώ ('Tumbling Dice', 'Beast Of Burden', 'Anyway You Look At It', 'Miss You', 'Through The Lonely Nights' & 'Let It Rock') και θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπεριληφθούν σε ένα EP cd. Το Forty Licks είναι πάντως καλύτερη συλλογή. Η απόφαση είναι δική σας.
* Καλύτερο Τραγούδι: Let It Rock
“JAMMING WITH EDWARD” (1972, το ………μπάσταρδο)
-Ποιος είναι πάλι αυτός ο Edward? Η ιστορία αυτού του ……εκτρώματος έχει ως εξής: Μία μέρα (στην περίοδο των ηχογραφήσεων του Let It Bleed), ο Keith δεν πήγε στο στούντιο και οι υπόλοιποι τρεις (ο Mick Taylor δεν είναι ακόμα πλήρες και επίσημο μέλος), μην ξέροντας τι να κάνουν, αποφάσισαν να τζαμάρουν με τον Nicky Hopkins και τον Ry Cooder. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Αλλά το να αποφασίσει η εταιρία να κυκλοφορήσει σε δίσκο αυτό το τζαμάρισμα είναι απαράδεκτο. Οι Stones είναι ούτως ή άλλως μία σπουδαία μπάντα για τζαμαρίσματα και έχουν πολύ καλύτερο παρόμοιο υλικό από αυτά τα σκουπίδια που έκαναν με τον Edward που δεν μάθαμε ποτέ ποιος είναι. Και να ξεκαθαρίσω κάτι εδώ. ΔΕΝ πρόκειται για δίσκο των Stones, αλλά για δίσκο των Jagger, Wyman, Watts, Hopkins & Cooder. και ΚΑΚΩΣ αναφέρεται το όνομα του γκρουπ στο εξώφυλλο!!!! Ο Bill και ο Charlie τα πάνε περίφημα, αλλά δεν έχουν την υποστήριξη των riffs του Keith, ούτε την υποστήριξη του Mick Taylor. Κι’ έπειτα, τι σόι τζαμάρισμα των Stones είναι αυτό χωρίς την κιθάρα του Keith? Ασφαλώς η παρουσία του Nicky Hopkins και του Ry Cooder είναι σπουδαία. Σαν μουσικοί session έχουν προσφέρει πολλά στους δίσκους των Stones. Από τη στιγμή όμως που αυτοί οι δύο τοποθετούνται στο επίκεντρο του jamming τα πράγματα αλλάζουν. Δεν υπάρχει καμία κατεύθυνση και κανένας στόχος. Με μία λέξη: ΧΥΜΑ!!! Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι εδώ, είναι το 'The Boudoir Stomp', το οποίο χρησιμοποιήθηκε αργότερα σαν βάση για το 'Midnight Rambler'. Μην τολμήσετε να το αγοράσετε!!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Ανύπαρκτο!!!!
“METAMORPHOSIS” (1975)
-Πρόκειται για μία παραγωγή του Allen Klein, με ετερόκλητο και σπάνιο υλικό. Είναι κάτι σαν bootleg και περιλαμβάνει την R'n'B/pop περίοδο (1964-67) και την blues/rock'n'roll περίοδο (1968-69). Από την πρώτη περίοδο υπάρχουν κομμάτια που θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στο Aftermath. Το 'Some Things Just Stick In Your Mind' είναι ένα από αυτά καθώς και τα αριστουργηματικά ('Walkin' Thru The) Sleepy City' & 'We're Wastin' Time'. Τα υπόλοιπα είναι για τα ………σκουπίδια!!!!! Τραγούδια όπως τα 'Each And Every Day Of The Year' & 'I'd Much Rather Be With The Boys', ταιριάζουν γάντι στον Davy Jones και τους Monkees αλλά όχι στους Stones!! Το 'Heart Of Stone' έχει πολλά φάλτσα στα φωνητικά και το 'Out Of Time' έχει μία ενορχήστρωση που είναι για γέλια. Ευτυχώς το 'Don't Lie To Me', είναι τουλάχιστον απολαυστικό. Από τη δεύτερη περίοδο ξεχωρίζει το 'I Don't Know Why' (με έναν εξαιρετικό Mick στο μικρόφωνο) και τα 'Try A Little Harder' & 'Jiving Sister Fanny' με έναν Taylor να βγαίνει μπροστά για να μας κάνει να λέμε: Αυτό είναι rock'n'roll!!!! Το 'If You Let Me' και το 'Downtown Suzie' του Bill Wyman είναι τα λιγότερο σημαντικά. Στο album φιγουράρει και ένα single από τη σόλο καριέρα του Jagger, το 'Memo From Turner', που ανήκει στο soundtrack της ταινίας Performance. Τι άλλο έχουμε εδώ; Έχουμε το 'And Mr Spector And Mr Pitney Came Too', που είναι από τα πρώτα τους τραγούδια, όπως και το 'Andrew's Blues' που ηχογραφήθηκε την ίδια μέρα με το 'Now I've Got A Witness' σαν κομμάτι για το ντεμπούτο album τους του 1964, αλλά εάν οι μηχανικοί του ήχου δεν το έκοβαν από λάθος, η καριέρα των Stones, με στιχάκια όπως:
'Well, Andrew Oldham
sitting on a hill with Jack and Jill
F u c k all night and s u c k all night
and taste that p u s s y till it taste just right...'
θα είχε τελειώσει με την ημερομηνία της κυκλοφορίας του και οπωσδήποτε μέσα στο 1964. Διαφωνείτε; Και πάντως, δεν είναι ο Jagger που τραγουδάει. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πληροφορίες για το ποιος είναι. Ίσως είναι ο Brian Jones. Είναι ένα κακό album. Μπορεί να αξίζει σαν ντοκουμέντο, αλλά κατά τη γνώμη μου οι Stones, θα έπρεπε να προσέξουν με αυτόν τον Allen Klein ο οποίος δεν είχε καθόλου καλή προϊστορία. Και στους Beatles προβλήματα δημιούργησε.
* Καλύτερο Τραγούδι: I Don't Know Why
“STRIPPED” (1995)
-Δεν είναι ακριβώς live album και δεν είναι ούτε συλλογή. Μαζέψανε υλικό από live ηχογραφήσεις και από πρόβες και φτιάξανε το Stripped. Είναι κάτι σαν Unplugged και το ενδιαφέρον εδώ, είναι ότι δεν περιέχει κομμάτια που είναι απαραίτητα επιτυχίες. Από τα 14 τραγούδια, μόνο ένα αφορά στην μετά το 1973 περίοδο και αυτό είναι το 'Slipping Away' του Keith (Ευτυχώς που δεν έβαλαν το 'Coming Down Again' ή το 'Thru And Thru'). Έτσι, έχουμε εδώ κομμάτια από το 1965 όπως τα 'Not Fade Away', 'I'm Free' & 'The Spider And The Fly' (με το στίχο 'she looked about thirty' να έχει αλλάξει σε 'she looked about fifty'), συνεχίζουμε με τα “χρυσά” 'Street Fighting Man', 'Love In Vain' & 'Let It Bleed' και κλείνουμε με τα 'Wild Horses', 'Dead Flowers', 'Sweet Virginia', 'Shine A Light' & 'Angie' από τα ‘70’s. Δεν θα έλεγα ότι με ενθουσιάζουν αυτές οι εκτελέσεις. Ε εντάξει… έχουν και οι πρόβες τη χάρη τους, αλλά προτιμώ καλύτερα τα originals. Στο 'Angie', ο Jagger ξεχνάει τα λόγια (μωρέ καλά κάνω εγώ και βάζω μπροστά μου το αναλόγιο) και στο 'Shine A Light', ο Ronnie κάνει ένα απαράδεκτο σόλο. Και λες τώρα… Γιατί δεν το προβάρισε περισσότερο; Ας το έκοβαν αυτό το κομμάτι….. Το 'Love In Vain' και το 'Wild Horses' χαρακτηρίζονται από όχι καλό τραγούδισμα και τα πολύ καλά κατά τη γνώμη μου εδώ, είναι τα 'The Spider And The Fly', 'I'm Free', 'Dead Flowers' & 'Sweet Virginia'. Η έκπληξη έρχεται με το 'Like A Rolling Stone' του Bob Dylan που είναι πολύ καλό και με το 'Little Baby' του Willie Dixon, που είναι επίσης καλό, αλλά σε κάνει να σκεφτείς ότι οι Stones το 1964 έκαναν blues όπως κανείς άλλος δεν μπορούσε να κάνει και το 1994 κάνουν blues όπως ………όλοι!!!!! Και γιατί αυτό; Ε… μα… έχουν προσφέρει. Έχουν διδάξει. Και αυτοί Δάσκαλοι είναι!!!! Το Stripped δεν πούλησε πολλά αντίτυπα, αλλά δεν θα πει τίποτα αυτό. Δεν είναι άσχημο. Εγώ το πήρα για το 'Like A Rolling Stone' και φυσικά, δεν το μετάνιωσα!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Like A Rolling Stone
1970: GIMMIE SHELTER
-Από την περίφημη συναυλία στο Altamont. Δείτε [URL=http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=716]Εδώ!!![/URL]
1981: LET'S SPEND THE NIGHT TOGETHER
-Περιοδεία του 1981-82 με τραγούδια από τα Emotional Rescue & Some Girls.
1983: THE STONES IN THE PARK
-Αφορά στη συναυλία του 1969 στο Hyde Park και είναι η πρώτη μετά τον θάνατο του Brian με τον Mick Taylor στην κιθάρα. Ο Jagger διαβάζει ένα ποίημα του Shelley στη μνήμη του Brian. Ντοκουμέντο!!
1984: REWIND
-Ο Bill Wyman (μα γιατί ο ……..Bill? ) μπαίνει σε ένα μουσείο, βρίσκει την αίθουσα των Rolling Stones και παρακολουθεί μία συλλογή από παλιά τους βίντεο.
19??: LIVE AT THE MAX
-Το πρώτο βίντεο στο οποίο παίζουν τραγούδια από το Satanic. Καλό!!
1995: VOODOO LOUNGE
-Η μπάντα εδώ, βρίσκεται σε σπουδαία φόρμα. Προτιμήστε το VOODOO LOUNGE (In Japan) το οποίο όμως είναι πολύ σπάνιο. Αν δεν το βρείτε, αρκεστείτε σ’ αυτό.
1997: ROCK AND ROLL CIRCUS
-Γυρίστηκε το 1968. Συμμετέχουν οι Who, Jethro Tull, John Lennon & Eric Clapton.
1997: BRIDGES TO BABYLON (Live In Concert)
-Αφορά στην καλύτερη περιοδεία που έκαναν ποτέ. Αν θέλετε μόνο ένα DVD, προτιμήστε αυτό!!!
2003: FOUR FLICKS (4 DVD set)
-DVD 1: Περιλαμβάνει δυο ντοκιμαντέρ. Το "Tip of The Tongue", και το "Licks Around The World".
-DVD 2: Νέα Υόρκη, Madison Square Garden (18 Ιανουαρίου 2003)
-DVD 3: Λονδίνο, Twickenham Stadium (24 Αυγούστου 2003)
-DVD 4: Παρίσι, Olympia Theatre (11 Ιουλίου 2003)
www.musicheaven.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου